Het regent binnenin me, zo stroomde een treurliedje uit de radio. Ging dit over mij? Of over Zeno Valentino?
Een Henk ging vanmorgen met Zeno, die mijn tuigje omkreeg zodat hij bij hem moest blijven, de berg op. Rondvragen of iemand wist waar of hij wellicht woont. Ja hoor, niet ver boven ons. In een huis achter de wijngaard. De 'eigenaars' waren vanmorgen vroeg vertrokken, komen vanavond terug. Tweebeners met Italiaanse inslag, klassieke inslag, denk ik: een viervoeter minderwaardig behandelen en bejegenen. Een viervoeter is leuk en aardig, maar je moet er niet teveel omkijken naar hebben. Zoiets. Helemaal niet wanneer er gezinsuitbreiding bij de tweebeners heeft plaatsgevonden. Ze hebben Zeno gisterenavond waarschijnlijk helemaal niet gezocht of geroepen: het is hier zo stil, dat hadden we wel gehoord hoor. Zeno (de vreemdeling) heet geen Zeno, al blijft hij voor mij wel een Valentino!
Zijn echte naam is Joy. Leuk, zeiden de Henken, dit op 5 mei te horen.
Nadat Henk dit te weten was gekomen, zijn we allevier naar het traditionele Ticiaanse huis van de buurtvrouw gegaan. De Henken kregen er zelfgeperste druivensap van een oude druivenras, Joy en ik speelden met elkaar en de gevonden bal.
Toen gingen we weer naar buiten. En ja... Joy is het zwerven en scharrelen op de berg waarschijnlijk zo gewoon gaan vinden, dat hij niet met ons mee liep, maar naar twee mensen met viervoeters in de verte. Ik een beetje treuzelen, omkijken, maar Joy bleef weg. Wil hij zich niet teveel aan mij hechten nu hij weet dat we zijn adres hebben gevonden? Weet hij door woorden en stemmingen van de Henken dat hij niet mee kan naar Loosduinen? Het regent en regent. Buiten, en binnenin mij. Ik heb me op 'zijn' kleedje voor het grote raam genesteld. Bij elk geluidje kijk ik op. Het kan toch niet anders dan dat hij vandaag nog terugkomt? Is het niet om mij, dan toch wel voor het lekkere eten dat vanmorgen beneden in het dorp voor hem gehaald is? Joy, breng me vreugde en kom!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten