Fidelio!

Ja, zo heeft een Henk hem genoemd, het jonge Nijlgansje. Fidelio, logisch dat je die mooie operanaam krijgt wanneer je in een vijver bij het Beethovenplantsoen bent geboren. Steeds met het fietsen rijden we rond de vijver om hem en zijn ouders op te zoeken. Geen enen keer kwamen we te dichtbij, want al doe ik stoer naar watervogels, een beschermende ganzenvader kan heel lelijk doen. Dat moet ie wel om 'belagers' bij Fidelio weg te houden. Gelukkig is dat tot nu toe gelukt. Fidelio is al wat groter gegroeid zodat gevederde vijanden hem steeds minder snel als een lekker maarthapje zien. Vandaag na het fietsen ging kiekjesHenk terug om een plaatje te maken. Dat vond vader gans eerst niet goed, zó dichtbij. Maar toen Henk stil bleef staan mocht hij wel plaatjes maken met de kiekjesbox. Moeder en Fidelio scharrelden en snavelden in het gras, papa gans hield de wacht.

Gakkegroet familie Nijlgans, we blijven op jullie letten.

Dag beste lezer(es), ben je misschien al lid geworden van Piep!? (zie het bericht hieronder).

Zo gepiept!

Omroep Piep! wil op radio en tv aandacht besteden aan dieren en hun milieu. Geen lief hondjes en poesjestroetelgedoe, maar serieuzere zaken die nu niet of amper aan bod komen bij de bestaande omroepen. Op 31 maart moet Piep! 50.000 leden hebben om haar vleugels te kunnen uitslaan. Beste tweebener, wil jij ook voor € 5,73 lid worden? Ga je naar deze link, dan kom je bij een aanmeldingsformulier. Piep! zal van jouw betaling € 4,- doneren aan Sea Shepherd; de dappere strijders tegen de walgelijke walvisjacht. Doe je mee? Een goede daad in het belang van de dieren is zo gepiept!

Het eerste jonge gansje

Vandaag merkten fietsende Henk en ik dat tweebeners hun hoofden af en toe al in een lentewolk steken: op heenweg naar de nimmer agressieve maar constructieve vereniging Proefdiervrij konden we op het nippertje een openslaande autodeur ontwijken, op de terugweg was er een automobilist die zó kort de bocht nam, dat ik door de fietsende Henk in een reflex de stoep op werd geleid. Een rare ervaring, ik merkte (eerlijk gezegd hoorde ik 't!) dat Henk enorm schrok. Hij moest meteen denken aan de liefste en beste dichteres en jeugdboekenschrijfster uit Zeeland, Johanna Kruit, die eens dankzij een onoplettende auto-iemand middels een openslaande deur over de straat werd gesmeten. Zij moest zwaar beschadigd opgeraapt worden. Gelukkig is dat weer goed gekomen.

Euh... wat ik dus eigenlijk zeggen wil, lieve tweebeners, laat uwen hoofden niet op hol slaan door lentekriebels en alle verlangens die daarbij schijnen te horen. Geniet van de ontluikende lente, maar blijf alert.

Wij zagen, ik rook ze eerder dan dat fietsHenk het oogde, nu al een Nijlganzenpaar met een jonkie.

Ik werd naar huis gebracht, Henk pakte een kiekjesding en ging meteen terug naar de waterplas.

Het was al beginnend donker. Toch vond hij de Nijlganzen met hun Nijlkindje, de fotoo is ietwat onscherp maar toch is het donsveren kindje te zien. Mooi hé, die druppels op pappa's veren; het is net avondgoud.

Laat elke tweebener, wel of niet gelovig, vanaf nu elke nacht voor het slapen gaan bidden dat de nachten niet meer heel koud worden zodat Nijlgansje blijft leven. Afgesproken? Oké, beloofd.

Diva Poem VII - † Swimmer

Wat de olifanten van gestorven Annabel in Emmen
Onlangs werd ontnomen, daar zijn de moeder en broer
Van Swimmer aan ontkomen. Zij konden wèl afscheid
Nemen van hun bloedverwant, dat stond gisteren
Uitgebreid in de krant. De moeder die oneerbiedig
De naam Huggies moet dragen, zou verse ouders
Nooit meer naar die rotluiers moeten laten vragen.
Met trucjes is zij en haar zoon vandaag bij het lijkje
Weggelokt, want berenrouw is niet waar een blije
Gevangendierenbezoeker op gokt. Volgens de natuur
Is Swimmer beter af, want leven zonder sneeuw water
En ijsschoten is voor ijsberen een levenslange straf.

Vandaag ben ik jarig! Daarom i.p.v. taart, het Divagedicht uit Woef, tjielp, knor

Haagse Diva

In bed zoek je het kuiltje
van gebogen knieën,
daar nestel jij je als een vosje,
nee als ’n wolfje, nee gewoon
als husky, een Siberische.
Soms lig je klein opgerold,
snuit verstopt in staart.
Ga je weer verliggen, dan
rust je kop op slapend been.
Een kacheltje ben je,
’n kruik die niet afkoelt.
Daar kun je van op aan,
zelfs meer dan tweebeners:
hebben zij vlak voor ’t slapen
mot gehad of werd hartstocht
afgewezen, dan liggen zij kont
tegen bil. Zo ben jij niet. Zelfs
na een snauw zoek je warmte.
Dat tweebeners dit lef niet
hebben, begrijpt geen hond.

Marianne Jonker

Goed Proefdiervrijnieuws! kijk vanavond naar Netwerk

Het programma Netwerk zendt vanavond, dinsdag 17 maart, een reportage uit over Proefdiervrij. Proefdiervrij heeft onlangs een unieke samenwerking tot stand gebracht. Hierdoor worden (alleen al in Nederland) duizenden proefdieren gespaard.
In deze rapportage komt beleidsmedewerker Anouk Janssens namens Proefdiervrij aan het woord. De uitzending begint om 20.25 uur op Nederland 2. Vanaf morgen, woensdag 18 maart, vind je op www.proefdiervrijetechnieken.nl/huidmodel meer informatie over dit onderwerp!

Buitenorkest

Een koor van vogels wekte de Henken en mij vanochtend. Omdat het bijna lente is of omdat vandaag de Tjielp,tjielp-Boekenweek is begonnen? De dichtende Henk kon dankzij uitgeverij Holland ook naar het voorafgaande boekenbalfeest gisterenavond in Amsterdam. Jammer jammer genoeg moest hij verstek laten gaan, maar daardoor kon hij wel twee andere dichtbundeltweevoeters heel blij maken met de kaarten. Het fraaie vogelfluitje dat met de kaarten in een prachtig doosje mee kwam ging naar vriendin kunstenares Ellen van Toor. Met haar maakte Henk eens de hiernaast staande kaart.

Arme Emmer dierentuin

Het kan je bijna niet ontgaan zijn: Annabel, de oudste in gevangenschap levende olifant van het Emmer dierenpark is overleden. In het bijzijn van tweevoeters en weggehouden van de andere met haar levende olifanten. Annabel stierf geen natuurlijke dood, maar door een val in greppel brak ze een nekwervel en raakte daardoor verlamd. Toen is besloten haar te laten inslapen. De dierverzorgers treuren om Annabel. Begrijpelijk. Maar waar ik totaal niet bij kan, is de grove fout van hetzelfde personeel om de verwante olifanten geen afscheid te kunnen laten nemen van Annabel. Directie en medewerkers van dierentuinen roepen altijd dat zij zich verdiepen in de door hen getentoonstelde dieren. Kwats, mooipraterij. Doet Emmen dit echt, dan wisten ze dondersgoed dat juist olifanten rouwrituelen hebben, afscheid nemen van een 'familielid'. Daar hebben de andere olifanten geen mogelijkheid toe gehad. Nadat Annabel was afgevoerd mochten de andere olifanten weer naar buiten. Ze weten dat er iets met Annabel is gebeurd, wellicht beseffen ze zelfs dat Annabel dood is. Ze zijn onrustig en gaan bij de plek staan waar Annabel in de greppel lag. Maar ze hebben niet iets kunnen afronden. Met andere woorden, er is hen geweld aangedaan. Vergelijk het maar met jezelf, probeer eens in te denken hoe het is om van een dierbaar familielid of vriend geen afscheid te kunnen nemen. Tweebeners kunnen daar jarenlang last en verdriet van hebben. Olifanten 'zorgen' in hun werkelijke wereld nog jarenlang voor de stoffelijke resten. Dat lukt niet in een zeer beperkte leefomgeving zoals een dierentuin, dat begrijp ik, maar wat een tekortkoming van de dierverzorgers om de olifanten weg te houden bij de dode Annabel. Dierentuinen, het klinkt mooi: tuinen, maar het is slechts een nagemaakt stukje 'thuis' voor de dieren. Ze worden onthouden van hun werkelijke leefomgeving. Wilde en exotische dieren horen anno 2009 niet meer in zo'n openluchtgevangenis.