Aan het strand bij Kijkduin

Gisteren waren een Henk en ik nog maar net het strand voorbij Kijkduin op, of daar kwam de brave Mickey naar me toe gelopen. Weetjewel, er is al eerder over haar en haar verwanten Maya en Yeti op dit log geschreven. Mickey heeft een goede neus en ogen voor alle Malamutes en Husky's die het strand of waar dan ook op komen. Vanuit de verte had ze me in de gaten, kwam naar me toe en begroette me. Even later zag ik Maya en Yeti ook, vlak bij hun tweebenerbaasjes.

Vergeleken bij deze drie kanjers ben ik wel klein van stuk hoor!

Henk had weer eens zijn plaatjesmakentoestel niet bij zich. Lege stroomdingen, mompelde hij.

Morgen met het ochtendfietsen zal ik hem dicht bij een fotowinkel er aan herinneren.

Geen kiek van ons vieren dus, maar wel van Mickey, Maya en Yeti. Niet aan de kust of in duinen, nou eh... dat maakt de foto niet minder mooi toch?

Bergen of zee

Vanmorgen héél vroeg wakker geworden. Een Henk stond toen al in de badkamer. Bezig met scheren, tanden poetsen en poelespetterspater: wassen. Ik bleef in de slaapkamer, want net als andere Henk ben ik geen vroegopstaner. Waarom hij zó vroeg door het huis beende wist ik wel hoor, gisteren had ik al een klein vol koffertje gezien. Het was me duidelijk wat er ging gebeuren; hij is nu op weg naar Grächen in Zwitserland. Daar gaat hij een weekeinde wandelen met een van onze trouwe Zwitservrienden uit Gex. Erg leuk voor hem en vriendlief. Vandaag schijnt het weer niet zo heel mooi te zijn, maar morgen en zondag beloven lekkere wandeldagen te worden. Of ik niet mee mocht? Ik in een kunstmatige hoogvlieger, nee, dat zie ik niet zo zitten. Bovendien hoef en moet je niet altijd alles samen willen doen. Dit weekeinde ben ik met andere Henk samen, is ook leuk hoor. Straks naar het strand, morgen ook (denk ik), overmorgen ook (zo goed als zeker). Altijd benieuwd of ik bekende stoeivriendjes tegenkom. Of vriendjes voor een ochtend, one day stands, zoiets.

Henklief, groet je de bergen van me?

Er is woefelwauwel er een jarig!

GEFELICIWOEFELWAFWAFTEERD MET JE EERSTE VERJAARDAG JOSJE,

KWISPELS EN EEN FEESTRONDJE RENNEN VOOR JOU!

Mail van Josje uit Ockenburgh

Hoi Diva!

“Ik ben even achter de computer van mijn baasje gekropen om je een mailtje te sturen, want ik hoorde dat ik met foto en al op jouw blog mag omdat ik morgen jarig ben! Nou dat wil ik wel graag hoor, hoe meer aandacht hoe beter, en zo in de schijnwerpers staan op internet lijkt me
wel wat!

Sorry dat ik zonet bij ons bezoek aan jou en de Henken zo schrok, ik had gewoon niet verwacht dat je zo snel de hoek om zou komen rennen! Verder vind ik je echt heel erg leuk en gezellig, hoop je nog vaker tegen te komen in het bos zodat we samen kunnen spelen.
Maar zal ik even wat meer over mezelf vertellen, zodat we elkaar wat beter leren kennen? Ik heb nu al wat dingen over jou gelezen op je blog, maar van mij weet je nog maar zo weinig.
O.k., zoals je weet heet ik Josje en woon ik bij Paulien en haar 4 vogels. Best rare beesten, ik probeer ze dan ook wel te pakken als ik de kans krijg maar dan wordt Paulien altijd heel boos. Snap er niets van, ze heeft er 4, eentje minder maakt dan toch niet uit? Maar goed, ik ben hier
dus komen wonen toen ik 8 weken oud was. Ik was toen nog heel erg klein en vond alles best eng, maar toch stiekem ook wel heel interessant!
Ik mocht al snel mee naar het bos waar ik andere honden leerde kennen, dat was erg gezellig en ik heb veel van ze geleerd. Het bos is nog steeds mijn favoriete plekje, we gaan daar 2 keer per dag heen.

Ik ben ondertussen wel een echte grote hond geworden en dan laat ik dan ook merken in het bos. Mijn bal of stok afpakken gaat echt niet zomaar hoor, dat mogen alleen mijn allerbeste vriendjes. Andere honden blaf ik af, ik laat natuurlijk niet met me sollen! Paulien zegt vaak dat ik te kattig doe, maar ik vind van niet... ik ben al zo klein, ik moet toch zorgen dat ze een beetje respect tonen?!
Nou, over respect tonen gesproken... ken je katten? Die hebben dus totaal geen respect en vallen zomaar uit het niets aan! Pfff, van mij mogen alle katten dood hoor, rotbeesten vind ik het.
Weet je wat ik trouwens wel heel erg leuk vind? Ik mag vaak mee naar het werk van Paulien, die werkt in Vogelasiel De Wulp. Ik loop daar dan de hele dag rond en help haar met het verzorgen van de vogels. Daar ga ik niet achter de vogels aan hoor, want die zijn al zo zwak en zielig, en, dat is natuurlijk ook geen uitdaging. Maar hard werken is het daar wel hoor, na zo'n dag daar ben ik dan ook zo moe dat ik direct in slaap val als ik thuis ben!

Ohw, ik zie dat ik al een heel verhaal heb geschreven, ik denk dat ik het hier even bij laat. Ik hoop dat je zo een beetje beter weet wie ik ben en dat ik je snel weer zie!

Nou, pootje voor jou Diva, en doe de groeten aan je Henken!”

De nationale schande

Het is een misvatting dat elke Spanjaard een voorstander is van de wrede stierenvech-ten. Steeds meer Spanjaarden keren zich tegen deze walgelijke mishandeling van stieren. In Spanje noemen dierenbeschermers stierengevechten de nationale schande.

Onlangs zijn er 180.000 handtekeningen verzameld, bestemd voor de deelregering van de Spaanse regio Catalonië. Alle ondertekenaars doen een dringend beroep op de autoriteiten om de stierengevechten te verbieden. Het is een stap verder naar de afschaffing van deze mensonterende cultuuruiting. In 1988 kwam er al een wet die de bouw van nieuwe arena's verbood. Kort daarop werd een wet aangenomen die kinderen onder de 12 jaar verbiedt om een arena te bezoeken. Inmiddels hebben 69 (!) Catalaanse gemeenten, net als hun hoofdstad Barcelona, zich officieel tegen het stierenvechten uitgesproken. Maar de weg is nog lang: voorstanders zijn vaak invloedrijke personen. In Spanje, waar ze de oren laten hangen naar de paus, ligt het stierengevecht politiek nog moeilijker dan de de omstreden onderwerpen abortus en euthanasie. En, met enkel het verbieden van stierenvechten zijn de Spaanse dierminnenden er nog niet: er zijn talrijke volksgebruiken tijdens de zomerfeesten waarbij stiertjes en kalveren een hoofdrol spelen. Nagenoeg altijd met dodelijke afloop. Zo zijn afgelopen week de San Ferminfeesten in Pamplona weer afgesloten. Een week lang werden elke ochtend zes stieren door de straten van Pamplona gejaagd. Een horde (jonge) mannen én toeristen rennen voor de stieren uit, in de hoop hen voor te blijven. Heel soms lukt dat niet, dan wordt iemand vertrapt of op de hoorns genomen. Dit jaar hebben de stieren een kleine revanche kunnen nemen; enkele jonge mannen kregen er flink van langs. Die dag overleed een man aan de verwondingen, de zes stieren werden 's avonds gedood.

Dit soort primitieve volksgebruiken kunnen voorlopig ook blijven voortbestaan dankzij toeristen. Zo lang zij naar de arena's gaan en meedoen met stierenrennen geven ze de stierenbeulen de gelegenheid (vanwege hun entreegelden) om door te gaan. Ga in Spanje (of Frankrijk, Portugal en Latijns-Amerika) dus nooit naar dergelijk vermaak toe!

Het CAS International (Comité Anti Stierenvechten) is de grootste organisatie ter wereld die zich exclusief richt op het bestrijden van het stierenvechten en wrede fiestas ('dorpsfeesten') waarbij stieren en andere dieren worden misbruikt. Misschien is je vakantiegeld nog niet op, steun je ze met een bijdrage?

Land met ongekende mogelijkheden…

Nederland? Amerika? Nee China. Zoek je informatie over China op internet, dan heb je kans dat je een site met de titel ‘Land met ongekende mogelijkheden’ tegenkomt. Ongekend, dat is een oeverloos begrip. Voor mijzelf vertaal ik deze ongekende mogelijkheden in het ongestraft mishandelen van mens en dier. De positieve uitwerking van de Olympische Spelen is bij lange na nog niet zichtbaar. Misschien, en dat hoop ik met de Henken heel sterk, bereiken ons dergelijke weldadige berichten niet, maar gebeuren er al wel goede dingen in China... Daar is nu nog moeilijk in te geloven: zijn het wat tweebeners betreft niet de Tibetanen, dan zijn het –zoals nu veel in het nieuws- de Oeigoeren, die op de hielen worden gezeten. Niet zelden in die mate dat de dood er op volgt.
En dan de dieren: ik ben blij dat ik niet in China leef. Leef? Misschien zou ik er al lang niet meer geweest zijn. In China zijn wij viervoeters een lekkernij, dus erg in trek voor de stoofpot. Reken maar dat het hapklaar maken van een viervoeter er niet aan regels is gebonden. De Chinezen met hun ongekende mogelijkheden (…) gaan niet zo zachtzinnig met ons om. Het maakt ze niet uit of er wordt geleden, of de kwelling onnodig lang duurt. Maar, ben je eenmaal dood en opgegeten, dan is het lijden wel afgelopen. Dit geldt voor zoveel andere dieren niet. Heel veel beren bijvoorbeeld worden gevangen gehouden in erg kleine kooien. Ze kunnen er zogezegd hun kont niet eens in keren. Maand in maand uit tappen tweebeners met ongekende mogelijkheden gal uit de ongelukkige beren. Deze beren zijn onder erbarmelijke omstandigheden erg slecht af. Nog slechter dan hun soortgenoten die met andere pelsdieren worden gefokt voor hun mooie vacht. Kan dat, nog slechter? Ja, als je langer leeft dan een ander dier in Chinees gevangenschap wel.
Tweebeners zeggen wel eens over een bijzondere gebeurtenis waar ze in goede of slechte zin van onder de indruk zijn; dit is niet te filmen, zo mooi of, zo verschrikkelijk. Fout. In het land met de ongekende mogelijkheden wel. Dierenbeschermingsorganisatie Peta heeft een filmpje gemaakt waarop te zien is hoe levende pelsdieren half dood worden getrapt en geslagen en daarna levend gevild. Het is een filmpje waar de meeste tweebeners meteen van moeten vomeren. Heb je er slechts 10 seconden naar gekeken, dan is dat al genoeg om hiertegen te protesteren. Het is ongekend walgelijk. Je hoeft niet perse te kijken hoor, ook zonder kijken zou je in opstand kunnen komen en HIER onderaan de pagina de handtekeningenlijst tekenen.

Was het maar augustus

Dalai, mijn onvergetelijke voorganger had een 'eigen' strandje aan dit meer: de Brienzersee. Ze kon daar donderjagen aan de waterkant, tussen en op de kleine rotsen spetteren, met stukken hout slepen en bramen plukken. Ja bramen plukken, ze wist precies de rijpe er uit te zoeken. Daar zal ze net zo staartgoed in zijn geweest als ik met mandarijnen pellen en opeten. Maar terug naar het water, het koele heldere meerwater. Daar zou ik nu wel zin in hebben. Dit verlangen duurt niet meer veel langer dan tien paar viervoetersbenen! Dan slapen we in de nachttrein en landen, ja zo heet dat want het laatste stukje varen we over het meer, bij de steiger in Ringgenberg. Meteen zijn we dan op de juiste plek, bij het hotel dat pal aan het water staat. 's Nachts hoor je het water welluidend klotsen. We blijven er drie dagen, en dan woefeldewaffelwow! naar de Rigi!