Met Luna in strandstorm

Voor het onderhouden van mijn viervoetervriendschappen ben ik totaal afhankelijk van mijn Henken. Zij maken uit wanneer en wie ik thuis of in anderhonds huis, park, op strand of ergens in Helvetia zie. Dat is niet helemaal naar mijn zin. Luna uit Alphen en Storm die twee straten verder woont, tref ik veel te weinig. Het liefst zie ik ze elke dag en als ik niet aan het speeleinde bekaf ben, dan vind ik het staartedol wanneer ze blijven logeren.
Gisteren zag ik zomaar opeens maatje Luna met tweebener Hans bij ons het pad oplopen. Jeemig de wauwelwoefelwaf! Té gek! De begroeting vond tussen voordeur en tuinpad plaats. Toen Luna binnen was keken we elkaar aan: wat gaan we doen? Hier de boel op stelten zetten of gaan de beide tweebeners met ons naar landgoed met meurende sloot of zoutige diepe waterplas?
We hoefden niet lang te wachten. "We gaan naar zee jongens," sprak Henk.
Alle geborstelde vachten nog aan toe, dit wilden wij ook het liefst! Eindeloos water, oeverloze renruimte en een keiharde storm. Lekker, hier hadden we allebei zo een zin in! Er was bijna geen hond te zien en al helemaal niet van die misgefokte Paris Hiltonklikkertjes. Natuurlijk bang voor strandzand in hun oogies ;-)
Henk probeerde kijkplaatjes te maken, maar als hij dat kastje bijna voor zijn oog had, dan waren wij alweer ver heel ver weg. Daarom een plaatje van het uitrustterras, waar we moe van het wilde gebeuren nog een beetje naspelen. (Mwauuh, kijkplaatje volgt denk ik later, want kan nu niet geladen...)

In elk stadje...

een ander schatje! Dit geldt niet voor mij hoor. Wel voor een van Henks broers die met de marineboot (o.a. de Karel Doorman!) in allerlei steden landde. Daarna kreeg hij -niet thuis maar op zijn dienstadres ;))) - vaak brieven met buitenlandse postzegels en meisjeshandschriften.
Nee, ik kan beter zeggen, denkend aan mijn recente Zwitservakantie: Auf jedem Bergplatz ein neuen Spielschatz! Want dat is langzamerhand wel zo. In Wengen Mona, in Brissago Joy, ach vrolijke dartele Joy was het maar weer lente, en in Rigi Kaltbad Jamie en Eugan de boxer. met Jamie sta ik op de foto. Hij woont aan het einde van de weg van 'ons' chalet. Weet je wat ik het allerleukste van vakantie vind? Dat we heel veel met z'n drieën zijn. Zo kniertig fijn, mijn eigen roedeltje bij elkaar. En weet je wat ik zo lekker vind? Dat er in Wengen en op de Rigi vierwielrijdingen zijn die vieze stanken uitstoten. Ja, als je niet groter bent dan ik ben, dan ruik je dat meteen hoor. En, weet je wat ik ook heel fijn vind? Dat ik alles beter ruik. De bloemen (net als Dalai zit ik daar soms met mijn neus bovenop) én de wilde diertjes. Eekhoorns, konijnen, alpenmuisjes, padden en kikkers, herten en gemzen. Is een eekhoorn, meestal 'n heel donker gekleurde, voor mijn neus een boom ingeklommen, dan kan ik er gerust minutenlang onder zitten om te kijken of hij terug komt. Gek genoeg doet ie dat nooit.
Nee, met spelen houd ik het gewoon bij mijn eigen soort. In Zwitserland, en nu weer hier. Ik popel om deze week Storm eindelijk weer te zien. Hij is geopereerd, maar waarom is mij niet duidelijk. Zal misschien een tweebenerreden hebben gehad. Of?