In het Knuttelpark

Wist je nog niet hé? Dat dicht bij huis een park is dat zo heet. We komen er ook niet vaak, net als andere dieren met gewoontes hebben we onze min of meer vaste bezoekplaatsen. Het Knuttelpark ligt aan de overkant van de Oude Haagweg, langs een fietspad. Er komen dus niet direct automobielen voorbij, behalve die hele langzame, zonder overkapping. Met bijna altijd een bejaard persoon achter het dashboard. Maar goed, het Knuttelpark dus. Wij gingen er vrijdagochtend heen. Het had flink gesneeuwd, waar kan ik dan het dichtste bij huis riemloos lopen? Nee, niet Ockenburgh of dat andere landgoed Meer en Bosch, maar het Knuttelpark. Daar komen veel honden. Alleen... deze vrijdagochtend niet. Wat gek. Er lag toch sneeuw? Dan zorgt toch bijna elke viervoeter dat hij naar buiten komt? Opeens hoorde ik aan de andere kant van houten bruggetje enkele spelende beesten. Daar moest ik dus heen, en hard, en achter mij aan Henkdichter. Wauweldewafwoef, wat een lol hadden we, klein, groot, alles door elkaar heen! Rollebollen, opstuivend sneeuw en een lieve tweebenervrouw die foto's maakte. Dit is er eentje van. Goed gelukt hoor Ellen de Graaf, want ik zorg meestal dat ik een andere kant opkijk zodra iemand een plaatjesapparaat tevoorschijn haalt. Wat een plezier maakten we hé, en ja, ik zag wel dat dat de tweebeners weer vrolijk maakte. Tot een volgende keer!

Share
|

Swarovski

Swarovski? Ja, Swarovski. Dat is een nieuw avontuur van mij, nou euh... niet alleen voor mij, ook voor de Henken. Afgelopen zondag was ik samen met Storm en de Henken op het strand. Zoals vaker verdwenen Storm en ik in de duinen, jagen achter lekkere geuren en konijnen die zich goed weten te verstoppen onder prikkelheggen. Toen ik terugwilde omdat het begon te schemeren, had Storm daar nog geen zin in. We gingen uit elkaar, hij naar ergens wat ik niet wist, ik terug naar het strand en mijn mannetjes. Urenlang bleef Storm weg. Spannend. Dat had hij nog niet eerder in zijn uppie gedaan. Roepen, fluiten, kijken, turen en wachten wachten... Hij kwam niet terug. Uiteindelijk was hij weer terecht: tweebeners die bij een hondenspeelveldje wonen hadden hem gezien en naar binnen gehaald.
Dit wilde ik hem vandaag niet nadoen. Toch had ik zin om een beetje avontuur in de Henken hun dag te brengen.
Vlak voor het omkeren op het strand, ook nu tegen schemertijd, peerde ik 'm. Kriskras rende ik door de duinen, heuveltjes op en af, langs en onderdoor duindoorns, en soms over een schraal bultje sneeuw. Tijd bestond voor mij niet.
Maar wat gek, bij het teruggaan naar de Henken, zag, hoorde en rook ik ze niet. Waar waren ze gebleven?
Nou, dan maar naar de bushaltes op het Deltaplein. Neuh, daar ook niet. Misschien achter die bus aan de overkant, of in de bus die net vertrekt?
Er kwam een mevrouw naar me toe. Vertrouwde uitstraling, warme stem op huskygolflengte. Of ik wilde komen. Jawel hoor. Ze bracht me naar twee mensen in een sjieke zaak met veel, heel veel, kristal. Petit Baccara-Swarovski Kijkduin heet het. Leuke lui joh! Heel lief tegen mij. Ik was ook wel een beetje perplex: wat moest ik hier? Hoe zouden de Henken me vinden, zouden ze me wel zoeken, zouden ze me wel vinden?

Tuuuurlijk. Dankzij een praatapparaatje dat een Henk bij zich had, dankzij meubelzaakmevrouw, Amivedi en politie Haaglanden, wisten ze mij te traceren bij de schatten van de Swarovskizaak op de winkelpromenade van Kijkduin. Morgen gaan we ze als dank een reuzekluif brengen, of iets met veel chocolade, dat lusten tweebeners liever, toch?

Share
|