Na ruim een volle week ‘boven blijven’ hebben we gisteren samen voor een korte dag de Rigi verlaten. We zeilden in cabine aan kabel naar beneden. Stapten uit in Weggis. Even later verscheen op vier wielen HenkZon excollega Marja. Zij zoenden en kwebbelden een weinig, we stapten in en reden grotendeels langs het Vierwoudstrekenmeer richting Morschach. Dat duurde niet paardestaartenlang. Aan de bergvoet stapten we in een steil klimtreintje, op weg naar autoloos Stoos. We waren zoals ochtendtweebeners dat noemen keurig op tijd vertrokken. Want ’s middags zouden de luchtmachten wellicht donderjagen met de weergoden. Nou, dan is het binnen in huis veiliger dan bloot boven op een berg hoor.
Bij Stoos stond een oud zeilcabinetje buiten. Het leek wel speelgoed! Klein en laag, met aan de zijkant zelfs ruimte uitgespaard om houten sneeuwlatten in te bergen.
In 1935, het jaar dat de jonge en mooie Belgische koningin Astrid in Küssnacht verongelukte (de auto waarin zij zat zonk op verzoek van de koning op die plek in het meer), in dat jaar, gingen zeilcabines als op het kijkplaatje voor het eerst aan de kabel van boven naar beneden en andersom. Met Henk en Marja ging ik er voor een kiekjen in zitten. Toen was ie vol.
Gek, vroeger pasten er vier tweebeners in! Nu zijn de glijdende en soms sterk schommelende glijkamertjes veel groter en hoger.
In Stoos waren veel minder tweebeners en viervoeters dan op de Rigi. Helemaal niet erg, al was ik graag een Appelzellertje , BernerSennen of gewoon speelgraag bastaardje of bastaard tegen gekomen. De frisse berglucht bracht allemaal verhalen mee, sommige tweebeners kunnen die verstaan, ik als viervoeter neem ze tot me via mijn geurdopje. Nase, zeggen ze hier. Steeds weer kwam dezelfde geur terug: die van berggeitjes in een Alpenweitje.
Ik werd er op den duur een beetje onrustig, ja, zelfs opgewonden van. Hoorde zelfs niet meer het soms echoënde geratel, gekwek, gekwaak en gebrabbel –of hoe tweebeners het ook noemen- van de drie tweebeners. Nou, dat zegt wat hoor! Ze konden wat mij betreft in hun schoen blazen (dat is een uitdrukking hier, zo vanne… je kunt m’n ruggetje op). Ik wilde bij de geitjes zijn. Uitdagen wie de snelste is, en verder… de Henken menen dat ik ook wel trek had. Of ze gelijk hadden, dat laat ik hier maar in het midden.
HenkZon kreeg deze dag toevallig weer eens gelijk met zijn strakke en niet door HenkDicht en mij beïnvloedbare planning: eenmaal droog terug op de Rigi werd de omgeving door nevels onzichtbaar gemaakt en werden de wolken gemolken.
Bij Stoos stond een oud zeilcabinetje buiten. Het leek wel speelgoed! Klein en laag, met aan de zijkant zelfs ruimte uitgespaard om houten sneeuwlatten in te bergen.
In 1935, het jaar dat de jonge en mooie Belgische koningin Astrid in Küssnacht verongelukte (de auto waarin zij zat zonk op verzoek van de koning op die plek in het meer), in dat jaar, gingen zeilcabines als op het kijkplaatje voor het eerst aan de kabel van boven naar beneden en andersom. Met Henk en Marja ging ik er voor een kiekjen in zitten. Toen was ie vol.
Gek, vroeger pasten er vier tweebeners in! Nu zijn de glijdende en soms sterk schommelende glijkamertjes veel groter en hoger.
In Stoos waren veel minder tweebeners en viervoeters dan op de Rigi. Helemaal niet erg, al was ik graag een Appelzellertje , BernerSennen of gewoon speelgraag bastaardje of bastaard tegen gekomen. De frisse berglucht bracht allemaal verhalen mee, sommige tweebeners kunnen die verstaan, ik als viervoeter neem ze tot me via mijn geurdopje. Nase, zeggen ze hier. Steeds weer kwam dezelfde geur terug: die van berggeitjes in een Alpenweitje.
Ik werd er op den duur een beetje onrustig, ja, zelfs opgewonden van. Hoorde zelfs niet meer het soms echoënde geratel, gekwek, gekwaak en gebrabbel –of hoe tweebeners het ook noemen- van de drie tweebeners. Nou, dat zegt wat hoor! Ze konden wat mij betreft in hun schoen blazen (dat is een uitdrukking hier, zo vanne… je kunt m’n ruggetje op). Ik wilde bij de geitjes zijn. Uitdagen wie de snelste is, en verder… de Henken menen dat ik ook wel trek had. Of ze gelijk hadden, dat laat ik hier maar in het midden.
HenkZon kreeg deze dag toevallig weer eens gelijk met zijn strakke en niet door HenkDicht en mij beïnvloedbare planning: eenmaal droog terug op de Rigi werd de omgeving door nevels onzichtbaar gemaakt en werden de wolken gemolken.
1 opmerking:
Woeooef Diva, jij poseert ook overal he? En wat lekker om nog hoger te lopen zeg. Jullie hebben ook daar in de bergen vaak bezoek leuk. Dan blaf ik ook van blijdschap. Veel wafs en woefs van Sappho.
Een reactie posten