Vergist

Ben ik vandaag op het Zuiderstrand, althans, zo noemen de Henken die zeestrook, zie ik in de verte Jet en Tinie lopen. Weetjewel, de twee zusjes van Henk met wie ik gedurende hun verblijf in strandhuis Noviomagum elke ochtend naar zee ging.
Henk wilde net met mij het strand verlaten toen ik beide vrouwen zag. Maar ik wist bijna zeker dat zij het waren. Ik nam een reuzesprint naar ze toe, toen ik voor Henk ongeveer een stip in de verte op het strand was (hij zag een ver strandpaaltje ook eens voor mij aan...) hoorde ik hem fluiten op dun schel dingetje. Maar ik wilde mijn vriendinnen zien. Bijna dichtbij rook ik onbekende geuren, zij waren het niet. Toch had het gekund, want zand is zand, strand is strand en zee is zee, voor mij. Tweebeners maken onderscheidingen, op de ene plek noemen ze het Kijkduin op een andere plek Bergen aan Zee. Nou, weinig verschil hoor. Daarom was het niet zo gek dat ik bekenden meende te zien. Ik ben toen teruggerend naar Henk, die dichtbij het pas heropende strandpaviljoen Parker stond te wachten. Op het terras mocht ik uithijgen, bijkomen. Henk zat er zonder jas in een bloes met korte mouwen. Bikkeltje hoor, huskykarakter ook wel, want de andere tweebeners, weliswaar bijna allemaal ouder in jaren, zaten in hoogdichtgeritste jassen. Na een kwartiertje gingen we huiswaarts, de lentezon was wat vager geworden door de plotse zeemist. Oi, die mist deed me denken aan de bergnevels, ik ga verlangen naar Ticino!