Gisteren zag ik zomaar opeens maatje Luna met tweebener Hans bij ons het pad oplopen. Jeemig de wauwelwoefelwaf! Té gek! De begroeting vond tussen voordeur en tuinpad plaats. Toen Luna binnen was keken we elkaar aan: wat gaan we doen? Hier de boel op stelten zetten of gaan de beide tweebeners met ons naar landgoed met meurende sloot of zoutige diepe waterplas?
We hoefden niet lang te wachten. "We gaan naar zee jongens," sprak Henk.
Alle geborstelde vachten nog aan toe, dit wilden wij ook het liefst! Eindeloos water, oeverloze renruimte en een keiharde storm. Lekker, hier hadden we allebei zo een zin in! Er was bijna geen hond te zien en al helemaal niet van die misgefokte Paris Hiltonklikkertjes. Natuurlijk bang voor strandzand in hun oogies ;-)
Henk probeerde kijkplaatjes te maken, maar als hij dat kastje bijna voor zijn oog had, dan waren wij alweer ver heel ver weg. Daarom een plaatje van het uitrustterras, waar we moe van het wilde gebeuren nog een beetje naspelen. (Mwauuh, kijkplaatje volgt denk ik later, want kan nu niet geladen...)
2 opmerkingen:
Woef die Diva, ik heb ook zandstorm en keiharde wind meegemaakt aan zee! Hoge golven zo wild! Elke dag strandwandelingen gemaakt wat jij ook doet leuk hé, wij hebben nog gezwaaid naar jullie. Zijn net terug.
Woefs van Sappho
Diva jij bent een verwende hond en je hebt toch ook zo'n geluk dat de vrienden van je baasjes ook weer vrienden voor jou hebben.Ja,het was echt stormen en aan de zee nog erger dan hier in het binnenland,maar aan zee kan je zo lekker uitwaaien,ik vind er niks aan als het zo waait en vooral op de fiets niet,nou het plaatje wachten we nog af,dikke knuffel van Knuffeltinus.
Een reactie posten