Gisteravond voelde ik het al. Het sneeuwde buiten! Ik was bij Storm op bezoek, Storm woont tegenwoordig samen met zijn baasjes Marty en Bas in een ark. Woonboot of waterflat zeggen tweebeners ook wel tegen zo'n drijvend huis. We hoefden helemaal niet naar buiten te kijken, we keken elkander aan, wauwelden op hetzelfde moment: voel jij het ook aan het puntje van je staart? Wauweldewoef, het kon niet missen: de hemel liet vriespluisjes los! Yep! Sneeuw noemt men dat ook wel.
Het duurde even voordat we met z'n allen naar buiten gingen. We werden winters dol, wilden het liefst onze riemen doorbijten om over de ongerepte trambaan te rennen. Helemaal toen Bas en Henk steeds weer sneeuw bij elkaar schraapten, er een witte poederbal van maakten en naar elkaar gooiden. Ook soms naar ons, ook soms naar Marty, die niets terug kon doen omdat ze ons beiden vasthield. Pech voor haar (-:
Toch banjerden we al springend en happen door de sneeuw. Maar vanwege automobielen die toevallig ook daar moesten zijn waar wij gingen, werden we niet ontlijnd.
Dat was zonet wel anders. Echt feest! Met Mart en Henk gingen we in de auto naar Kijkduin. Zooo, de scherpe kouwind joeg meteen over onze vachten. Heerlijk! We wisten niet hoe hard we samen het duinpad op en neer moesten rennen om daarna het strand op te gaan. Er lag niet echt veel sneeuw, het meeste had de wind al naar de duinen gejaagd. Toch was er de felle kou en lag er nog genoeg wit om steeds in te happen. Daarna renden we heel ver en hard richting Duindorpstrand, gingen er tussen scherpe draden door de duinen in. En ja ja, daar had de sneeuw zich in vele kuilen opgehoopt. We konden daar rollen en graven in de hogere sneeuw. Geloof me, niemand zag het, maar we hadden zo'n lol!
