De stoel af, de Rigi Kulm op

Vanmorgen om kwart voor vier werd ik al wakker. M. was beneden in de koelkast aan het rommelen. Hij wel... Maar ehm, was dit niet te vroeg om al naar de top van de Rigi te klauteren? Klopt. Hij, M. dus, moest zich even 'prepareren' om wat later de wandeling aan te kunnen. Hij ging dus weer naar beneden om nog een uurtje te pitten. Ik ben niet terug naar boven gegaan om me wederom bij de Henken te voegen, maar bleef lekker in mijn eigen uitkijkstoel liggen om te dromen over wat iets later zou beginnen. En jawel, iets over vijven waren M. en een Henk weer in de benen. Wat zeg ik, ze hadden ongekend snel hun zooldingen aan, rugzak gepakt en zelfs meteen hun jacks aangetrokken. Het leek wel alsof we de sneeuw gingen opzoeken. Tuurlijk ging ik gewoon op blote voeten en met mijn alledaagse en nog niet gekamde vacht mee. Het was nog donker buiten, de maan was een nageltje groot, dus nog smaller als een sikkel. Het was lopen, lopen, lopen. Ik rook van alles onderweg, gemaaid gras, herkauwende koeien en ik meen zelfs gemzen en hertjes geroken te hebben. Onderweg werd het lichter en lichter. M. en de Henk spraken weinig met elkaar. Opeens werden ze iets van vrolijk, hun tempo vertraagde en ze gingen wachten. Wat ging er gebeuren? Aan de bergenranden werd het lichter en lichter, rozig, wittig en zacht blauw. De kleuren veranderden met de minuut, net als bij een toverbal. Totdat er een grote warmrode vuurbal boven de bergen verscheen. Dáár scheen het M. en de Henk om te gaan. Voor mij was het gewoon dag geworden. Ze bleven staan kijken en na een kwartier wandelden we de ruim 400 meter gestegen hoogte weer terug. Onderweg kwam de andere Henk aangelopen. Gezamenlijk gingen we terug naar huis Batafla. Heerlijk, zo'n vroege wandeling. Daar rust ik nu van uit in mijn eigen panoramastoel.
Want vanmiddag gaan we nog een Felsenweg op, M. en een Henk. Goed begrepen, soms blijft een Henk thuis. Thuis? Huis? Morgen gaan we weer naar huis. Dag bergen, dag Alpvrienden die ik nu al gemaakt heb. Dank aan u lezer en ook dank voor de reacties. Tot in plat Holland.

Luna & ik

Dit ben ik samen met Luna (zie eerder bericht). Ik hoop haar gauw weer eens te zien!

Een wandeling van niks

M. uit Holten is gisterenavond gearriveerd. Een leuk weerzien. Ik kan het goed met hem vinden want hij is net als ik en de Henken dol op bergwandelen. Vanmorgen ging hij eerst met de Henken ontbijten, tsjonge jonge, wat doen tweebeners daar toch lang over. Maar na het eten is het niet meteen vertrekken, nee, eerst moeten er nog andere voetzolen worden aangetrokken. Iets met veel touwtjes, dat noemen ze meen ik veters... Er wordt tussendoor gekletst over jij of ik en wie en wat moet er mee en in, en dan opeens trekt er eentje iets van een soort tas over de armen. Het lijkt wel een grote rugpukkel. Dàn pas vertrekken we. Alhoewel, we: 1 Henk blijft eerst nog thuis. We gaan met zonnestralen de Rigi hogerop, komen op een bospad waar flarden nevel hangen, daar mag ik rennen! En na nog verder geklim kunnen we heel ver om ons heen kijken. Een uitkijkpunt noemen mensen dat, op een bescheiden bergtop. Ik vind het best. We gaan weer verder, komen bij een groot huis waar veel tafels en stoelen buiten staan en dingen die zonnestralen tegenhouden. Daar wachten we, op wie en waarom? Juist: op de andere Henk. Met hem dalen we een stuk naar beneden. Stoppen bij weer een groot huis met stoelen en tafels buiten. Daar drinken de tweebeners iets. Ik niet, wat een onzin, je kunt toch uit een bergbeek drinken? Of vinden de mannen dat te koud?
Op de terugweg loopt een Henk voorop, de andere Henk en M. lopen 100 meter langzamer. "Moe?" vraagt M. aan Henk. "Best wel," zegt hij. "Ik vond het een wandeling van niks" zegt M.
Van niks? Waarom dan dat zweet op zijn rug en Holtens koppetje? Volgens mij was dat stoere padvinderspraat. Morgen of overmorgen gaan we waarschijnlijk heel vroeg opstaan. Om de zon te verwelkomen op Rigi Kulm (daar is ook een webcam). In een uur tijd steigen we wel 400 meter. Voor mij een makkie. Zal M. dan ook net als ik bovenop de top vrolijk huppelen? Dat... wil ik met mijn eigen husky-ogen graag zien!

Luna

De Henken denken dat ik moe ben, zomaar, midden op de dag. En dat, terwijl we geen hele grote wandeling maakten. Nee, het ligt anders; ik mis Luna. Luna kwam zaterdag met vier tweebeners uit Italie bij ons een tussenstop maken om vandaag verder te reizen naar Alphen aan den Rijn. We hebben erg veel plezier gehad, met wandelen, rennen en spelen. Soms ging ik wel eens te lang door met duvelen, dan liet Luna dat wel weten. Tuurlijk stopte ik dan effe, maar na drie minuten begon ik haar weer uit te dagen. Af en toe lagen we samen op de grond met onze poten verstrengeld, gewoon waffedol om elkaar te voelen. Kon ze maar altijd bij me zijn.
Er was gisterenavond een afweging tussen de tweebeners of Luna bij ons zou blijven of niet. Om praktische redenen is ze toch meegegaan naar Alphen. Daar baal ik wel van. Mag toch? En tuurlijk is het een leuk vooruitzicht dat ze snel eens naar Loosduinen komt voor een logeerpartijtje, maar daar heb ik nu geen lol van. Dus ik houd me een beetje koest, treuzel onderweg en thuis ga ik snel in mijn panoramastoel slapen. Als je slaapt dan vergeet je dat je iemand mist.
Nieuwsgierig geworden hoe Luna er uitziet? Binnenkort zorg ik ervoor dat er een leuke foto van haar hier komt te staan.
Morgen komt ons Holtens vriendje op bezoek, is wel geen viervoeter, maar wel een toffe tweebener op wie ik ook erg gesteld ben.
Het volgende bericht is vast weer vrolijker hoor!

Hoe een koe een... nee hoe een ezel

Vandaag na de gebruikelijke aandacht in het dorp een lange wandeling gemaakt naar Rigi Staffel. Onderweg veel koeien, daar heb ik wel respect voor: hier hebben ze (terecht) hun horens nog, daar kunnen ze me flink mee stoten wanneer ik ze tijdens het herkauwen op bergpaadje stoor. Is nog niet voorgekomen hoor, maar... ze zijn ook zo groot. Het liefst loop ik er met een bochtje omheen. Opeens zag ik iets grappigs, tussen de pinken op een alm stond een jonge ezel. Ezels vind ik leuker dan koeien, dus ik ging gewoon effe zitten om te kijken. Wat was die ezel toch aan het doen? Ja hoor, ik zag het goed. Met de Henken ging ik dichterbij staan en verbaasde me toch echt dat een ezel een jonge koe aan het minnen was. Hij was haar vacht aan het fatsoeneren, dat ging eerlijk gezegd niet zo zachtzinnig, in haar poten aan het bijten en met de kop over haar hals liggen. Zou ze soms een ezelin missen of vindt ze dat gewoon voor een Alpezel? Ik weet het niet, het boeide me wel. Zo, hier laat ik het bij, een Henk gaat vruchtentaartpunten kopen in het restaurant want dadelijk als we weer 'thuis' zijn (dat thuis is chalet Batafla), komen de buren lunchen. Ze zijn heel aardig, maar ik heb wel lol: ik let op de klank van een stem, de Henken luisteren naar woorden. En oei, dat schijnt soms knap lastig te zijn want de buurman spreekt niet alleen Zwitserduits maar ook nog met een dialect! Ik vermaak me met de Henken en anderen dus echt wel!

Zie je mij wandelen?

Ja, op een log is iedereen van alles wijs te maken. Je kunt doen alsof je ik weet niet waar bent. Maar ik vertoef nu echt in Zwitserland. Wanneer je naar www.swisswebcams.ch gaat en zoekt naar de webcam van Rigi Kulm of Rigi Scheidegg, bestaat de kans dat je mij met de Henken ziet wandelen. Maar niet vandaag woensdag de 20e hoor, want deze dag zijn we te gast van vele nevels. Dus op een webcam zie je nu vooral nevel en motterige regen. Toch gaan we wel wandelen, natuurlijk. Alleen niet zo hoog de berg op. Het schijnt dat we binnenkort een keertje heel vroeg opstaan om binnen een uur enkele honderden meters te steigen: de zonsopgang vanaf Rigi Kulm is fabelhaft. Veel componisten, dichters en gewone (....) mensen gaan daarheen. Niet allemaal zo sportief als wij hoor, vaak gaan ze vanaf Vitznau met een klimtreintje naar boven. Ja zeg, wanneer je poten of benen hebt en een gemiddelde conditie, dan is het best te lopen. Eerlijkheidshalve moet ik wel bekennen dat wij halverwege met de klim aanvangen, we zijn immers al in Rigi Kaltbad.
Tschüss!

Ciao, Meer van Brienz

Met de Henken ging ik vanochtend met de boot richting Brienz. Bij het wegvaren wuifden 2 lieve vrouwen van het hotel naar ons. Ze schijnen de Henken al zo'n 12 jaar te kennen. Volgens mij werden ze allebei een beetje melancholisch bij het afscheid. Ik niet, we gingen immers naar een nieuwe bestemming? Op de boot, in de trein, op een andere boot, een klimbergtreintje en toen, toen waren we op de Rigi. Een grote berg boven het Vierwoudstrekenmeer. De frisse lucht vond ik lekker en de klingelende koeiebellen interessant. We waren nog niet lang in 'ons' chalet of daar ging de bel. Een mevrouw en meneer stonden op de stoep met een schaal vol fruit en een fles wijn. Grappig hé? Voor de Henken. 'Buren' noemde een Henk het. Die ga ik vast vaker zien. Wanneer ik op het grote balkon ben, dan kan ik precies door een opening tussen beide balkons kijken. Gluren, noemen mensen dat. Zo zie ik hen af en toe, als ze tenminste ook op het balkon vertoeven. Nou, dit is het voor vandaag. O ja, ik wist het zelf nog niet zo goed, maar ik schijn heel aardig te kunnen duiken. Ik denk dat er een fotootje bij dit bericht komt te staan. Blaffen hé, dat ben ik in het meer van Brienz!

Na regen....

In de stromende regen gingen we gisteren de boot op om aan de andere kant van het meer in Ringgenberg te landen. Het bleef maar doorkletteren, tot diep in de nacht. Maar vandaag schijnt de zon. Natuurlijk gaan we daar van profiteren. Zoals zonet: langs de meerrand zitten, ver kijken over het water. De hemel is vandaag aan het bijtanken, morgen en de komende dagen zullen z.w.s. erg nat zijn. Maar ook hier in het Zwitserse geldt: na regen komt zonneschijn. Die vlieger gaat helaas niet altijd op. Zeker niet wat betreft de gebeurtenissen in elk honden- of mensenleven. Soms heeft iemand dramatisch pech. Een Henk heeft vannacht de biografie 'Het verwoeste leven van Foekje Dillema' gelezen, een pas verschenen boekje van Max Dohle. Foekje kon heeeel hard rennen, zeg maar, ongeveer zo hard als een 2-jarige husky. Maar in haar tijd, eind jaren veertig, was ze dé grote bedreiging van Fanny Blankers-Koen. Fanny kon haar tot grote ergernis niet echt bijbenen. Daar kon ze (samen met haar man, trainer en sportjournalist bij een foute krant in '40-'45) sportief niet tegenop. Op schandalige wijze en misschien wel de onsportiefste gebeurtenis in de vorige eeuw, schakelden ze Foekje uit: door te laten verklaren (dankzij 'deskundigen' in het Haagse (!) toenmalige Westeinde Ziekenhuis) dat Foekje geen vrouw was maar een man. Dat was niet zo. Maar Foekjes hardloopcarriere werd in 1 klap kapot gemaakt, een onherstelbare klap in haar leven. Ja, dit moest ik even kwijt, ook namens Henk, die nog nooit zoveel valsheid meemaakte.

Nu wachten we op vrienden die hierheen komen, gaan dadelijk zonder plu lang wandelen. Langs en boven het meer. Bergen groeten en vakantieknuf!

Met de nachttrein naar de Alpen

Het is bijna zover. Een Henk heeft zijn koffer al gepakt, de andere Henk heeft daarmee een begin gemaakt. Ik wacht rustig af, weet dat ze mijn eten, koekies en kauwstaafjes niet vergeten, net zo min als mijn eigen lakentje en handdoek. Vrijdagochtend arriveren we vroeg in Basel, wandelen er in het stadspark en treinen dan naar Bern. Als ik het goed begrepen heb gaan de Henken ontbijten bij een fiere hoogbejaarde dame die dankzij een treintrapongelukje van een Henk 'n gebroken heup opliep... Niet zo best, maar nu zijn ze vrienden. Frappant hé? Zal ze meteen doorhebben dat ik de opvolger van Dalai ben?

Als je het leuk vindt, of gewoon een beetje nieuwsgierig bent, dan is er vanaf de 18e tot de 29e augustus geregeld een vakantieberichtje te lezen op dit log.

Over regen en ander water

Poeh, saai hoor. Met de dag voel ik me beter, maar ik mag nog steeds niet naar het Ockenburghweitje om te rennen, stoeien en in water plonsen. Niet omdat een Henk niet door de regen met me uit wil, o jawel hoor, weer of geen weer. Maar de buikwondjes moeten eerst goed dicht zijn. Ik zou best wel weer willen donderjagen met de Canadese herder die ik de laatste tijd tegenkom, of lekker tot mijn buik in het water spelen in een parksloot of duinplas. Nou ja, dat zit er nog niet in. Gelukkig gaan we deze week naar Ringgenberg (CH) aan het meer van Brienz. Daar mag ik vast wel van de riem af en in het schone bergwater spelen. Voor het eerst ga ik dan naar een 'verscholen' baaitje waar mijn voorganger graag kwam, het heet denk ik het Dalaibaaitje!

Verzuim

Ja, vandaag ben ik thuis gebleven, niet alleen hoor, samen met een Henk. Ik voel me wel wat beter na een nachtje slapen, maar nog niet zo fit om heel vroeg op te staan om mee naar kantoor te gaan. Aan een lange wandeling heb ik ook nog niet zo'n zin. Morgen voel ik me vast veel prettiger. Hoe noemen tweebeners dat ook alweer? O ja, kiplekker. Nou, bij kiplekker denk ik aan iets anders, maar niet aan mijn lijf.
Wel jammer voor Bruce (zie foto), die deze week met tweebener Els mee naar het Proefdiervrijkantoor gaat. Die zie ik dus niet! Maar u beste lezer kan hem wel bewonderen op de fraaie foto hierboven.

Even bijkomen

Vandaag ben ik in Utrecht geweest. In de vroege ochtend werd ik in de Universiteitskliniek door de zeer bekwame professor Kirpensteijn en zijn team geopereerd. Geen grote ingreep hoor, maar toch moest ik helemaal onder narcose de operatiefafel op. Via een moderne methode ben ik gesteriliseerd, waarbij geen grote snee gemaakt hoefde te worden (dat scheelt met herstellen). Laparoscopie heet dat.
Relaxte tweebeners zijn het daar aan de Yalelaan! Een geruststellende ontvangst en behandeling waar men volgens met mij bevriende tweebeners in mensenziekenhuizen nog veel van kan leren. Ikzelf weet dat niet, want in mensenziekenhuizen ben ik nog nooit geweest.
Nu ben ik weer thuis, voel me niet bepaald lekker. Een beetje dizzy en raar gevoel in lijf. Kee, een vriendin van me van begin af aan én ook mijn privéchauffeur, zegt dat ik me vanavond weer prettiger voel.
Tot de vakantie mag ik niet wild spelen en ook niet het water in. Dag tweebener, ik probeer nu weer wat te gaan slapen.

Rode hond

Wel eens geprobeerd te kijken als hond,
op handen en voeten?
Ben je klein, dan kijk je naar enkels en
ballonkuiten. Is jouw maat gemiddeld, dan
zie je scharnierende beenderen met dun vlees
en vel erom en bovenbenen die eindigen
in gekleurd katoen of streepje stretch.
Soms zijn beiden afwezig. Daar lopen benen
- snuit hoog kijken! - over in buik en billen.
Schaamteloos mag je koekeloeren.
Mensen wagen dit niet, behalve een enkele
gevallen man, of vrouw. Daarentegen voelen
nieuwsgierige tweebeners met rode hond
liever een bed dan koude grond.

Henk van Zuiden
uit Het Hondenvel, samen met Ellen van Toor
2001

Binnenkort van start

Dag bezoeker,

In september zijn er foto's van mij te bekijken en belevenissen te lezen. Nu ga ik eerst op vakantie naar Zwitserland.
Kom 2e helft september nog eens terug, oké?