Wiebe en ik zien elkaar niet zo vaak. Dat is niet omdat ik nogal onstuimig ben met spelen, maar botgewoon vanwege de reden dat een Henk bijna altijd op gekke tijdstippen bij Wiebe thuis komt. Wiebes baasjes zijn profmuziekmakers, zij op viool en hij op saxofoon. Zij passen dus niet in een job van 9 tot 5. Musici spelen vaak 's avonds, begrijp ik van de Henken. Dat zal wel de reden zijn dat de ene Henk doorgaans een paar wijzerstreepjes voor de 12 van middernacht naar hun huis aan de Regentesselaan gaat, zonder mij: ik ben geen nachtdier.
Overdag zien de vrienden elkaar zelden, logisch dat ik hen dan ook niet tegenkom op straat, in tram, park of langs de zee. Wiebe en Sybbe treffen elkaar wel geregeld her en der. Maar je zag nog geen foto van Wiebe hé? Er zijn door fotograaf Dolf (ja, de vader van de saxofoner) uit Marken pas enkele fotoos gestuurd. Eéntje zie je hier nu. Lekker ding hé?
Kerst zegt Wiebe en mij niet zoveel, dat kennen we niet in de viervoeterswereld: een speciaal kersthondje. Volgens ons begint er bij elke nieuwe puppy een ster te stralen! Kijk vannacht maar eens naar de hemel. Die sterren zijn ver weg, niet aan te raken. Maar wij zijn dichtbij hoor, we zijn niet enkel aan te raken, maar ook aan te halen. Naast de kerstboom of waar dan ook zijn we streelbaar. Die aandacht vinden we fijn. Terugstrelen kunnen we niet echt, maar Wiebe en ik wensen jou wel ontspannen, knusse en warmtestrelende kerstdagen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten