Mail van Josje uit Ockenburgh

Hoi Diva!

“Ik ben even achter de computer van mijn baasje gekropen om je een mailtje te sturen, want ik hoorde dat ik met foto en al op jouw blog mag omdat ik morgen jarig ben! Nou dat wil ik wel graag hoor, hoe meer aandacht hoe beter, en zo in de schijnwerpers staan op internet lijkt me
wel wat!

Sorry dat ik zonet bij ons bezoek aan jou en de Henken zo schrok, ik had gewoon niet verwacht dat je zo snel de hoek om zou komen rennen! Verder vind ik je echt heel erg leuk en gezellig, hoop je nog vaker tegen te komen in het bos zodat we samen kunnen spelen.
Maar zal ik even wat meer over mezelf vertellen, zodat we elkaar wat beter leren kennen? Ik heb nu al wat dingen over jou gelezen op je blog, maar van mij weet je nog maar zo weinig.
O.k., zoals je weet heet ik Josje en woon ik bij Paulien en haar 4 vogels. Best rare beesten, ik probeer ze dan ook wel te pakken als ik de kans krijg maar dan wordt Paulien altijd heel boos. Snap er niets van, ze heeft er 4, eentje minder maakt dan toch niet uit? Maar goed, ik ben hier
dus komen wonen toen ik 8 weken oud was. Ik was toen nog heel erg klein en vond alles best eng, maar toch stiekem ook wel heel interessant!
Ik mocht al snel mee naar het bos waar ik andere honden leerde kennen, dat was erg gezellig en ik heb veel van ze geleerd. Het bos is nog steeds mijn favoriete plekje, we gaan daar 2 keer per dag heen.

Ik ben ondertussen wel een echte grote hond geworden en dan laat ik dan ook merken in het bos. Mijn bal of stok afpakken gaat echt niet zomaar hoor, dat mogen alleen mijn allerbeste vriendjes. Andere honden blaf ik af, ik laat natuurlijk niet met me sollen! Paulien zegt vaak dat ik te kattig doe, maar ik vind van niet... ik ben al zo klein, ik moet toch zorgen dat ze een beetje respect tonen?!
Nou, over respect tonen gesproken... ken je katten? Die hebben dus totaal geen respect en vallen zomaar uit het niets aan! Pfff, van mij mogen alle katten dood hoor, rotbeesten vind ik het.
Weet je wat ik trouwens wel heel erg leuk vind? Ik mag vaak mee naar het werk van Paulien, die werkt in Vogelasiel De Wulp. Ik loop daar dan de hele dag rond en help haar met het verzorgen van de vogels. Daar ga ik niet achter de vogels aan hoor, want die zijn al zo zwak en zielig, en, dat is natuurlijk ook geen uitdaging. Maar hard werken is het daar wel hoor, na zo'n dag daar ben ik dan ook zo moe dat ik direct in slaap val als ik thuis ben!

Ohw, ik zie dat ik al een heel verhaal heb geschreven, ik denk dat ik het hier even bij laat. Ik hoop dat je zo een beetje beter weet wie ik ben en dat ik je snel weer zie!

Nou, pootje voor jou Diva, en doe de groeten aan je Henken!”