Lucerne Pianos (een recital voor mij)

Er hangt in ons Loosduinse huis een treffend aquarelportret van mijn voorganger Dalai.
De tweebeneres Christine die dit maakte, werkt tegenwoordig in Luzern. Luzern, dat is vanaf de Rigi naar beneden en dan varen over het meer. De wal op, het station passeren en vervolgens de klassiek mooi brede en boomrijke Pilatusstrasse in wandelen. Al snel zie je achter grote ruiten allemaal glanzende vleugels en piano’s staan. Voordat we daar naar binnen gingen, vond in de deuropening al een enthousiaste begroeting met Christine plaats.
In Die einzigartige Klavier Verkaufsgalerie was nog een andere tweebener, de jonge zoon van Christine: Vincent Corver. Hij is concert pianist, samen met zijn stimulerende moeder oprichter van Lucerne Pianos, en hij stichtte The London Steve Reich Ensemble. Veel hé, dan moet je wel heel muzikaal zijn en begaafd met vele talenten.
De verwelkoming en overzichtelijke ruimte (want daar houd ik van: veel direct kunnen zien),
nodigden mij na het slobberen van water al snel uit om languit te gaan slapen op de aangename parketten vloer. Het schijnt dat ik een zeker gevoel voor bijzondere klasse bezit, want ik ging niet zomaar bij een piano of vleugel liggen. Nee, ik ging bij de koninklijk grote Bösendorfervleugel liggen. De grootste in zijn soort, ruim anderhalve keer een liggende Henk groot. Ja, zoiets zie ook ik wel hoor.
De Corvers en de Henken hadden het goed met elkaar. Geanimeerde gesprekken, eten en drinken… En toen opeens hoorde ik de naam van tweebenervriend die samen met de Henken mij ooit uit het dierenasiel haalde: Heiko. Heiko? Ging het in Luzern over mijn maatje en saxofonist Heiko uit Den Haag? Ja. Een Henk vroeg iets over het consortium, nee, conservatorium waar Vincent Corver studeerde. Dat was dezelfde waar Heiko leerde saxofonen. De pianist kende de saxofonist. Sterker nog, ze waren vrienden en musiceerden wel samen. Frappant hé? Ook al wonen ze ver uit elkaar ( een sterke viervoeter loopt over die afstand wel enkele dagen), ze zullen elkaar vast weer zien en misschien ook samen muziek maken.
Er zou ook aan dit bezoek een einde komen. Maar voordat we de finale bereikten, ging Vincent zonder dat ik het merkte aan de vleugel zitten waar ik onder lag. Heel zachtjes begon hij te spelen, daarvoor kwam ik overeind. Wuivende huskystaarten mooi jonge! Ik herkende muziek van thuis, een fragment uit Rhapsody in Blue en werken van meneer Bach. Ik zag de Henken boeiend zitten luisteren. Ook voor mijn beide roedeltweebeners zal Vincent hebben gespeeld, maar ik meen woefeldewauwel dat het allereerst een recital voor mij was.