Met beide voeten in de modder II

Onze belevenissen in de tram nu in een boek! Nou ja, onze, vooral die van Henkdicht hoor. Maar ik reis vaak samen met hem, dus schrijft hij ook over mij. Met beide voeten in de modder, deel II is verschenen bij Uitgeverij De Brouwerij. Daar is de bundel rechtstreeks te bestellen. Maar in de boekwinkel is dit boekwerk ook te koop hoor, kost maar € 17,50. De andere dichters die er in staan zijn Guido Utermark (over Theater Zeebelt),Eva Meijer (Vogelasiel De Wulp),Diann van Faassen (tippelde mee in de Doublet- en Geleenstraat) en Andy Willoughby & Bob Beagrie zochten naar Engeland in Den Haag.

Hier volgt een dagboekfragment van Henk:

"Er stappen een paar donker geklede mannen in. Ze kijken rustig om zich heen, hebben een beetje stoere uitstraling aangemeten. Dichterbij gekomen zie ik een zilverkleurige V op hun jas. Ah, beveiliging dus.
Ik raak met ze in gesprek. “Is het een toevalstreffer dat ik u zie?” Nee hoor, heel geregeld rijden ze op deze lijn mee. Eerder was het in de Sprinter, nu is het de Randstadrail waar sommige gasten nogal eens trammelant maken of ruzie zoeken. Daar ben ik niet bang voor,
het is en blijft deze rit rustig.
Bij het Forepark stappen deze ordebewakers uit, tegelijkertijd, zij het bij een andere ingang, stappen weer twee mannen in, ook met een V op hun kleding die er anders uitziet dan bij de vorige mannen. Komen ze van hun werk in hotel of dergelijke? Nee, het zijn ook ordebewakers die dienst hebben op RR 3. Ze zien er alleen iets anders uit omdat ze bij een ander bedrijf in dienst zijn die ook voor de HTM werkt.
Bij de eindhalte stappen ze met mij en de weinig andere reizigers uit. Eén van hen kijkt me nog eens aan, knikt naar de hond en zegt dan “u hebt een mooi beest”!

Wanneer we weer naar huis gaan, zit een bejaard paar tegenover mij. Nee, tegenover ons moet ik zeggen: als mijn hond erbij is dan ben ik niet alleen. Glimlachend kijken ze naar Diva, af en toe glijdt hun blik mijn kant op. Alsof ze aftasten of een gesprek beginnen wel of geen zin heeft. Ja hoor, ik ben ‘goedgekeurd’. Misschien is het een aangeleerde voorzichtigheid, calculerend of de onbekende persoon vriendelijk of bot zal reageren. Tot twee haltes voor het eindpunt blijven we praten. Zij hebben hun hele leven honden gehad, nu ze ouder zijn willen ze geen nieuwe hond meer, stel je voor dat er iets gebeurt en de hond wees wordt? Ik begrijp het wel. Toch opper ik dat ze niet persé aan een jonge hond hoeven te beginnen, maar misschien een seniorenhondje uit het asiel kunnen halen. De vrouw die bijna onophoudelijk Diva die tegen haar benen is gaan zitten aait, weifelt. Haar man neemt elke mogelijke illusie van haar meteen weg, hij ziet te veel bezwaren. Maar, zou hij te maken krijgen met een schrijnend geval, een aanlopertje of zoiets, dan zou hij hem in huis halen. Je weet het dus nooit. Nee.
Sommige stukken tussen twee haltes in rijden we heel hard. Wel net zo hard als een trein, tenminste, zo voelt dat. Wanneer er af en toe een kleine stilte valt, kijk ik uit het raam het nachtdonker in. Bij haltes waar we vaart minderen kijk ik naar de mensen op de perrons. Mensen die niet met RR3 mee hoeven kijken terug.
Ik denk aan een gedicht van Vasalis, zij noemt een verlichte avondbus over de Afsluitdijk een rijdende huiskamer. Zelf zou ik een tram in de avond een rijdend aquarium noemen. Een afgesloten ruimte waar van alles te zien is. ik weet alleen niet of aquariumvissen ook echt (terug)kijken naar mensen.