Een wandeling van niks

M. uit Holten is gisterenavond gearriveerd. Een leuk weerzien. Ik kan het goed met hem vinden want hij is net als ik en de Henken dol op bergwandelen. Vanmorgen ging hij eerst met de Henken ontbijten, tsjonge jonge, wat doen tweebeners daar toch lang over. Maar na het eten is het niet meteen vertrekken, nee, eerst moeten er nog andere voetzolen worden aangetrokken. Iets met veel touwtjes, dat noemen ze meen ik veters... Er wordt tussendoor gekletst over jij of ik en wie en wat moet er mee en in, en dan opeens trekt er eentje iets van een soort tas over de armen. Het lijkt wel een grote rugpukkel. Dàn pas vertrekken we. Alhoewel, we: 1 Henk blijft eerst nog thuis. We gaan met zonnestralen de Rigi hogerop, komen op een bospad waar flarden nevel hangen, daar mag ik rennen! En na nog verder geklim kunnen we heel ver om ons heen kijken. Een uitkijkpunt noemen mensen dat, op een bescheiden bergtop. Ik vind het best. We gaan weer verder, komen bij een groot huis waar veel tafels en stoelen buiten staan en dingen die zonnestralen tegenhouden. Daar wachten we, op wie en waarom? Juist: op de andere Henk. Met hem dalen we een stuk naar beneden. Stoppen bij weer een groot huis met stoelen en tafels buiten. Daar drinken de tweebeners iets. Ik niet, wat een onzin, je kunt toch uit een bergbeek drinken? Of vinden de mannen dat te koud?
Op de terugweg loopt een Henk voorop, de andere Henk en M. lopen 100 meter langzamer. "Moe?" vraagt M. aan Henk. "Best wel," zegt hij. "Ik vond het een wandeling van niks" zegt M.
Van niks? Waarom dan dat zweet op zijn rug en Holtens koppetje? Volgens mij was dat stoere padvinderspraat. Morgen of overmorgen gaan we waarschijnlijk heel vroeg opstaan. Om de zon te verwelkomen op Rigi Kulm (daar is ook een webcam). In een uur tijd steigen we wel 400 meter. Voor mij een makkie. Zal M. dan ook net als ik bovenop de top vrolijk huppelen? Dat... wil ik met mijn eigen husky-ogen graag zien!