Lucerne Pianos (een recital voor mij)

Er hangt in ons Loosduinse huis een treffend aquarelportret van mijn voorganger Dalai.
De tweebeneres Christine die dit maakte, werkt tegenwoordig in Luzern. Luzern, dat is vanaf de Rigi naar beneden en dan varen over het meer. De wal op, het station passeren en vervolgens de klassiek mooi brede en boomrijke Pilatusstrasse in wandelen. Al snel zie je achter grote ruiten allemaal glanzende vleugels en piano’s staan. Voordat we daar naar binnen gingen, vond in de deuropening al een enthousiaste begroeting met Christine plaats.
In Die einzigartige Klavier Verkaufsgalerie was nog een andere tweebener, de jonge zoon van Christine: Vincent Corver. Hij is concert pianist, samen met zijn stimulerende moeder oprichter van Lucerne Pianos, en hij stichtte The London Steve Reich Ensemble. Veel hé, dan moet je wel heel muzikaal zijn en begaafd met vele talenten.
De verwelkoming en overzichtelijke ruimte (want daar houd ik van: veel direct kunnen zien),
nodigden mij na het slobberen van water al snel uit om languit te gaan slapen op de aangename parketten vloer. Het schijnt dat ik een zeker gevoel voor bijzondere klasse bezit, want ik ging niet zomaar bij een piano of vleugel liggen. Nee, ik ging bij de koninklijk grote Bösendorfervleugel liggen. De grootste in zijn soort, ruim anderhalve keer een liggende Henk groot. Ja, zoiets zie ook ik wel hoor.
De Corvers en de Henken hadden het goed met elkaar. Geanimeerde gesprekken, eten en drinken… En toen opeens hoorde ik de naam van tweebenervriend die samen met de Henken mij ooit uit het dierenasiel haalde: Heiko. Heiko? Ging het in Luzern over mijn maatje en saxofonist Heiko uit Den Haag? Ja. Een Henk vroeg iets over het consortium, nee, conservatorium waar Vincent Corver studeerde. Dat was dezelfde waar Heiko leerde saxofonen. De pianist kende de saxofonist. Sterker nog, ze waren vrienden en musiceerden wel samen. Frappant hé? Ook al wonen ze ver uit elkaar ( een sterke viervoeter loopt over die afstand wel enkele dagen), ze zullen elkaar vast weer zien en misschien ook samen muziek maken.
Er zou ook aan dit bezoek een einde komen. Maar voordat we de finale bereikten, ging Vincent zonder dat ik het merkte aan de vleugel zitten waar ik onder lag. Heel zachtjes begon hij te spelen, daarvoor kwam ik overeind. Wuivende huskystaarten mooi jonge! Ik herkende muziek van thuis, een fragment uit Rhapsody in Blue en werken van meneer Bach. Ik zag de Henken boeiend zitten luisteren. Ook voor mijn beide roedeltweebeners zal Vincent hebben gespeeld, maar ik meen woefeldewauwel dat het allereerst een recital voor mij was.

Grüezi, gnädige leserin und leser: Wir fahren nach Stoos!

Na ruim een volle week ‘boven blijven’ hebben we gisteren samen voor een korte dag de Rigi verlaten. We zeilden in cabine aan kabel naar beneden. Stapten uit in Weggis. Even later verscheen op vier wielen HenkZon excollega Marja. Zij zoenden en kwebbelden een weinig, we stapten in en reden grotendeels langs het Vierwoudstrekenmeer richting Morschach. Dat duurde niet paardestaartenlang. Aan de bergvoet stapten we in een steil klimtreintje, op weg naar autoloos Stoos. We waren zoals ochtendtweebeners dat noemen keurig op tijd vertrokken. Want ’s middags zouden de luchtmachten wellicht donderjagen met de weergoden. Nou, dan is het binnen in huis veiliger dan bloot boven op een berg hoor.
Bij Stoos stond een oud zeilcabinetje buiten. Het leek wel speelgoed! Klein en laag, met aan de zijkant zelfs ruimte uitgespaard om houten sneeuwlatten in te bergen.
In 1935, het jaar dat de jonge en mooie Belgische koningin Astrid in Küssnacht verongelukte (de auto waarin zij zat zonk op verzoek van de koning op die plek in het meer), in dat jaar, gingen zeilcabines als op het kijkplaatje voor het eerst aan de kabel van boven naar beneden en andersom. Met Henk en Marja ging ik er voor een kiekjen in zitten. Toen was ie vol.
Gek, vroeger pasten er vier tweebeners in! Nu zijn de glijdende en soms sterk schommelende glijkamertjes veel groter en hoger.
In Stoos waren veel minder tweebeners en viervoeters dan op de Rigi. Helemaal niet erg, al was ik graag een Appelzellertje , BernerSennen of gewoon speelgraag bastaardje of bastaard tegen gekomen. De frisse berglucht bracht allemaal verhalen mee, sommige tweebeners kunnen die verstaan, ik als viervoeter neem ze tot me via mijn geurdopje. Nase, zeggen ze hier. Steeds weer kwam dezelfde geur terug: die van berggeitjes in een Alpenweitje.
Ik werd er op den duur een beetje onrustig, ja, zelfs opgewonden van. Hoorde zelfs niet meer het soms echoënde geratel, gekwek, gekwaak en gebrabbel –of hoe tweebeners het ook noemen- van de drie tweebeners. Nou, dat zegt wat hoor! Ze konden wat mij betreft in hun schoen blazen (dat is een uitdrukking hier, zo vanne… je kunt m’n ruggetje op). Ik wilde bij de geitjes zijn. Uitdagen wie de snelste is, en verder… de Henken menen dat ik ook wel trek had. Of ze gelijk hadden, dat laat ik hier maar in het midden.
HenkZon kreeg deze dag toevallig weer eens gelijk met zijn strakke en niet door HenkDicht en mij beïnvloedbare planning: eenmaal droog terug op de Rigi werd de omgeving door nevels onzichtbaar gemaakt en werden de wolken gemolken.

Diva Poem IX - Op de Rigi

Ga met mij mee, achter boerderij Bärenzingel omhoog,
Laat links liggen: paard, pony, de honden Tschina & Cora
En ook de kippen, volg mijn route, daar kan geen gids
Aan tippen. Kijk uit! Raak oranje of blauwwit gedraaide
Weilanddraden niet aan, grote kans dat een onzichtbaar
Iemand (of is het een Henk?) je ergens zal schoppen of
Slaan. Je snuift er de heerlijkste geuren, benzinedampen
Zullen de Alpenbries niet verbeuren, want vierwielers
Moeten beneden in het dal blijven staan. Let op de bloe-
Men; ziverdistels, stengelgentianen en witte anemonen,
Daar mag je naar kijken maar niet aankomen. En zie, hier
Is het naar mij genoemde Divaspeelweitje, met werptak-
Ken, koewaterbak en, sorry Jacqueline*: geen berggeitje.


Jacqueline van der Waals schreef een nog altijd veel gelezen
lief geitendichtje, staat ook in de bloemlezing Woef, tjielp, knor.

Varen, varen, over de Brienzersee

We zijn vertrokken uit Ringgenberg, uitgezwaaid vanaf de walkant door grote vriend Victor, en vanaf balkon door hartelijke hoteltweebeners Cilie en Tony, én, vanaf hoger gelegen hotelbalkon wuifden de ouders van Victor, onze lieven Marga & Hans. Dat was een zonnig mooi en ontroerend afscheid. Het schip bracht ons naar Brienz, van daaruit treinden we naar Luzern. Op een volle stoomboot vaarden we naar Vitznau. We stonden aan de voet van de Rigi. Via de oudste bergklimtreinroute kwamen we aan in Rigi Kaltbad. Onze bestemming. Hoog op de Koningin der bergen is het gelukkig iets minder warm dan in het benedenland. Toch is het hier overdag loeiwarm hoor. Tijdens het wandelen waad ik van hartelust door verkoelende bergstroompjes die langs sommige paden stromen. Heerlijk! Als ik 'thuis' in chalet Batafla in de stoel voor het panoramaraam naar beneden kijk, zie ik ver beneden ons de schepen over het Vierwoudstedenmeer varen. Voorlopig gaan wij niet naar beneden. Wél wandelen en lekker luieren op balkon of in het grote huis. Is het avond, dan vliegen er razendsnel en welhaast tuimelend een soort vogels langs de ramen. Dat zijn denk ik geen vogels, de Henken noemen het vleermuizen. Vannacht klingelen de herkauwende koeien beneden ons ons in slaap.

Ten slotte, dank voor de aardige reacties! Mijn hotspot is bijna genezen. Blafferdewafferwoefwaauw!

Ergens aan het meer van Brienz

Om verder te herstellen vertrek ik vanavond in rijdend hotelkamertje naar een kuuroord in de heilzame bergen. De Henken vergezellen me. Maar inbrekers opgelet; er zijn constant logeertweebeners in ons huis en de minilaptop is mee! Het is maar dat u het weet.

Dag beste lezers en bevriende viervoeters, het volgende bericht komt uit Zwitserland.

La Principessa

Zo voel ik me ook wel een beetje, een prinses met een grote kring dierenbetermaakmensen om me heen. Na de twee eerste betermaaktweebener ging ik vanochtend met de Henken al vroeg naar mijn 'vaste' dierendokter. Daar is wederom naar de vervelend irritante plek op mijn rug gekeken. Ik vond dat bezoek wel een beetje eng, zou ze me gaan prikken? Gelukkig niet. En wat ook fijn is, ze zei tegen een Henk dat hij me vanaf nu niet meer met de tuinslang mag besproeien. Ik ben nog steeds wel lusteloos, spelen, fietsen, langs de zeekant rennen, mmwah, even niet.

Misschien voel ik me door de nieuwe geneesdingetjes morgen wat lekkerder. Misschien ook meer zin dan om te wandelen of sowieso naar buiten te gaan. Maar niet getreurd hoor, prinsessen zijn vaak plotsklaps weer blafgezond!

Dank jullie wel tweebeners en schatten Sappho en Josje voor de meeleefberichtjes en gauwbeterwordenwensen.

Hot spot

Ja, dat is ook de titel van een film van Dennis Hopper. Dat is heel iets anders dan mijn aandoening die zo heet. Een Henk ontdekte zaterdagmiddag een wond op mijn rug, tenminste, dat dacht hij. Andere Henk kwam er bij en ze keken er naar, daarbij mijn haren wat wegduwend. Ze merkten toen dat dit voor mij niet prettig was, dat ik last van die plek had, pijn. Pijn en jeuk.

Als de drommel ging Henk met mij naar de andere kant van de Residentie naar een betermaaktweebener. Hij ging het ook eens bekijken. Het was helemaal geen wond! Het was pus die dwars door de huid naar buiten kwam, als gevolg van overgevoeligheid voor vlooienbeet. Best wel akelig hoor. De betermaakmeneer gaf me een grote prik en aan Henk een envelopje met geneesdingetjes. Antibiotica heet zoiets. Omdat ik vandaag, een nacht en een dag later, nog steeds niet wat opgewekter keek, belde Henk met bevriende betermaakmeneer. Vlak daarna kreeg ik weer iets in mijn mond gestopt dat ik moest doorslikken. Mij best, daar doe ik niet moeilijk over. Na een tijdje merkte ik dat de pijn iets minder werd. O wat fijn. Maar de hot spot maakt me ook moe en lusteloos. Zou Henk daarom me af en toe meenemen de tuin in en met water besproeien? 't Zal vast een reden hebben, maar leuk is het allerminst.

Met de post komen soms kaarten waaraan berggeuren kleven, jaaa ik heb zin om naar de Alpen te gaan. Ik droom daar zelfs over, soms denk ik dat de bergen me roepen. Volgens mij maken de Henken plannen, ik hoop dat de hot spot snel weg is zodat ik superfit ben wanneer we echt met de nachttrein naar de koninginneberg gaan. Nu ga ik weer slapen. Veel slapen maakt je sneller beter, zeggen tweebeners. Daar ga ik voor!

Lopen voor de Moonbears

Sponsoren gezocht voor Bas Machielse en Angelo Geurts die 100 km (Dodentocht in België) gaan lopen voor de Moonbears

Op vrijdagavond 14 augustus om 21 uur wordt het startschot gegeven voor de Dodentocht in Bornem, België. Begonnen in 1970 met 69 wandelaars is de Dodentocht uitgegroeid tot de grootste en meest bekende 100 km tocht van heel Europa. Meer dan 20 nationaliteiten zijn vertegenwoordigd. Zie ook dodentocht.be
Bas Machielse en Angelo Geurts gaan deze uitdaging ook aan. Ze willen hierbij zo veel mogelijk geld inzamelen voor de 9.000 noodlijdende kraagberen in China, die gevangen gehouden omwille van hun gal in hele kleine kooien. De kooien zijn niet veel groter dan hun eigen lichaam. Door middel van een stalen katheter die rechtstreeks in de galblaas geplaatst wordt, kan men een paar keer per dag gal aftappen. Het leed en de pijn voor deze dieren is onbeschrijfelijk.
Animals Asia probeert deze beren te redden en vangt ze op in een speciaal ingericht reddingsstation zowel in China als in Vietnam. Men probeert tevens mensen ervan te overtuigen dat berengal heel goed vervangen kan worden door meer dan 50 kruiden of door synthetische geneesmiddelen zoals aspirine. Op dit moment zoeken Bas en Angelo nog sponsoren, die ze hierbij willen ondersteunen. Elke bijdrage, hoe klein ook, is van harte welkom.
Het werkt zo: je sponsort Bas en Angelo per afgelegde kilometer, met een bedrag naar keuze, bijvoorbeeld 5 cent per kilometer= 5 euro.
Het gekozen bedrag maak je over naar rekening 5759105 van Stichting Save the Moonbears, Zoetermeer onder vermelding van "sponsoring Dodentocht".
De namen van de sponsoren worden vermeld op moonbears.nl

Voor meer informatie kan je contact opnemen met Birgitta Machielse - tel 06-51031215

Strand en spelen

Zo, dat was gisteren boffen: op het strand maar liefst drie ridgebacks-honden ontmoet. Alle drie toffe viervoeters, dat maakte ik zo niet eerder mee. De vorige keren stuurden ze me superdominant weg, maar deze drie wilden allemaal spelen! Gerend dat we hebben! Heerlijk. Toen de Henken met onze vriend uit Holten op het terras van Parker Beachclub gingen zitten om iets te drinken en eten, kon ik heerlijk in de late zon uitrusten.

Morgenochtend ga ik Mazzel uit Hilversum zien, daarna komt mijn, nee óns lief vriendinnetje Djøra op bezoek. Voor enkele maanden nemen we afscheid want zij gaat in reuzevogel de oceaan over om in het land van Obama te leren en werken. Dag lieve Djøra, een hele mooie en fijne tijd daarginds gewenst, denk je heel soms aan ons? Grote knufffff, van de Henken en mij.