Gemis

Vanmiddag overal op de thuisplek van de Nijlganzen gekeken. Over het water, langs de waterkanten en zelfs op de warme verenrug van moeder gans. In de hoop dat nijlgansjes net als knobbelzwanen en futen ook wel rust en veiligheid zoekt tussen de veren. Maar nee, het werd duidelijk, één gansje is verdwenen.
De ouders scharrelden dichtbij de stoeprand. Beide kleintjes deden net zo hard mee met in gras snavelen en hapjes nemen van wat eetbaar is. Moet je toch zien, hoe dapper eentje naast vadergans meestapt, het beentje heel hoog! De ander ging iets meer zijn eigen gang, al bleef hij wel op pa en ma letten. En andersom gebeurde dat ook. Hee geverderde immigranten, missen jullie de nijlpaarden niet?

Ach, ach...

Ongelukje? Zwaar verliefd? Ons maakt het niet uit. Wat er is gebeurd? Gisteren, zaterdag, ontdekte Henkdicht bij het Beethovenplantsoen opeens aan de waterkant een stel nijlganzen. Op zich niet zo bijzonder, maar moeder de gans had haar vleugels wijd uitgestrekt. Over iets heen, om het te bewaren, om het te beschermen. Henk keek goed en zag bij het verzitten drie piepjonge kuikentjes bij het paar. Het is niet héél goed op de foto te zien (ga er op staan en maak 'm groter), maar als je goed kijkt zie je iets van donskoppetje en een donker snaveltje. Ganzen toch! Dit is veel te vroeg, niet voor jullie zelf, niet voor ons, maar wel voor jullie kroost.
Vannacht voor het slapen gaan doet mijn vriend een gebedje: dat de nachten niet te koud zullen zijn en dat het morgen, overmorgen en overmorgen en overover... niet alsmaar regent. Wat zou het mooi zijn als ze de komende weken met ouders' bescherming en verenwarmte groter en sterker groeien!

Tillikum is kunstjes doen zat!

Soms wordt de Westerse wereld opgeschrikt door een bericht over een tweebener, jongen of meisje, jongeman of jongevrouw, die door iemand(en) jarenlang is opgesloten in een kippenhok, kelderkast of andere benauwd kleine ruimte. Onthouden van alles waar hij of zij behoefte aan heeft om een compleet mens te worden. Beroofd van contacten met medetweebeners, beroofd van een normale ruimte om in te leven, beroofd van ontwikkeling, geluk en welzijn. Terecht dat de wereld boos, woest en afkeurend bij zulke berichten reageert.
Het ligt iets anders bij tweebeners’ medeschepselen. Niet alleen bij de meeste religieuzen die het rentmeesterschap aan hun laars lappen, ofwel de dieren in de steek laten, ook bij de tweebeners die het vanzelfsprekend vinden dat we bijna alles met dieren mogen uitspoken wat hen uitkomt. Economisch, voor vermaak en om onze tekortkomingen en problemen op te lossen. Onvoorstelbaar. Dat durven veel tweebeners beschaving te noemen. Waarschijnlijk dat ze daarom niet massaal op hun achterste benen staan (hebben tweebeners dan voorbenen???) bij het zien van of horen over dieren die mishandeld worden door ze te houden in schandalig kleine ruimtes. Denk eens na: wat is een zwembad, waterbassin voor een orka wanneer hij de oneindige zee is gewend? Het is zoiets als een leven voor jou of mij in een dichtgetimmerde badkamer. Brrrr.
Vandaag heeft deze beschaving kennis kunnen nemen van een bericht over een jarenlang opgesloten orka. Orka’s, de grootste dolfijnsoort, zijn slachtoffer van menselijke dwaasheid. Ze zijn intelligent, intelligenter dan de meeste tweebeners die straks extreemrechts durven te gaan stemmen. Ze zijn sociaal, leven meestal in grote groepen en… ze zijn leergierig. Dit laatste kan bij lange na niet van alle tweebeners worden gezegd.
De orka Tillikum, die al meer dan tien jaar orkavreemde kunstjes moet uitvoeren in SeaWorld, Orlando VS, heeft gisteren een tweebenervrouw laten verdrinken. Dat is wereldnieuws. Ik, en ware dierenvrienden met mij, kijk daar niet van op. Ook ik zou misschien op een dag de tweebener iets aandoen omdat ik door hem of haar gebroken wordt, door wie mijn leefwereld is afgenomen.
Men (…) vraagt zich af wat of er nu met Tillikum moet gebeuren. Dat weet ik wel. Net als de orka Keiko die in de film Free Willy moest figureren, terug brengen naar de vrije wereld. De zee dus. Al zal dit niet zonder slag en stoot gaan. Maar dit hoeft geen punt te zijn: de dolfinaria en dergelijke hebben zoveel kapitaal vergaard dat ze gemakkelijk enkele miljoenen kunnen investeren in het zogenaamde resocialiseren en de dieren teruggeven aan de zee, daar waar ze horen. Daar waar ze thuis zijn, daar waar ze niet worden geëxploiteerd als vrouwen uit arme landen die in handen vallen van geldbeluste misdadige kerels!

Ook jij maakt uit of varkens in de sneeuw kunnen zijn

Curo, toen ze nog in het asiel zat

Ontsnapt aan de dood

Zondag kwam mijn, nee; onze vriendin Djøra op bezoek. We hadden elkaar lang niet gezien omdat ze enige maanden in het land van Obama werkte. Af en toe hoorde ik haar naam wel uit de mond van een Henk, dan had ze iets van papier gestuurd, of een berichtje op de werktelevisie, of klonk er tiedédiedoem tiedédiedoem uit een praatapparaatje. Dan keek een Henk naar het minischermpje en begon te lezen. Ik begreep dat Djøralief dan iets had geschreven. En nu was ze er! Opeens, voordat ze aan de tingeldeurbel had getrokken, rook ik haar vertrouwde geur al onder de deur door. Maar mijn neus vertelde me nog meer: ze was niet alleen.
Al snel opende de Henken de deur en daar stond ze, samen met een podenco-hondje: Curo. Ze kende hem nog maar net. Op weg naar ons heeft ze hem opgehaald bij tweebeners waar hij niet kon blijven. Amper twee weken woonde hij daar, samen met andere viervoeters. Maar één van die gastjes gedoogde hem niet en deed erg lelijk. Dus via via kwam Djøra hem op het spoor. Hij had toen al een spannende tijd achter de rug.
Weggedaan door tweebenermannen die van hem afwilden omdat hij een slechte jager is. Hij verbleef in Spanje in een zogenoemd dodingsstation. Nou, als je daar bent ondergebracht heb je niet meer lang te leven. Gelukkig hebben dieraardige tweebeners van een vlakbij gelegen asiel hem gered. En nu is hij in Nederland. Voorlopig thuis bij Djøra en haar drie poezelige viervoeters.
Podenco’s: in de graven van farao’s komen ze al voor op de wandtekeningen. Het is dus een heel klassiek soort hondje, ongeveer een halve meter hoog, warme bruine kleur en grote ogen en nog grotere oren. Net als ik verlaat hij de vloer graag voor een stoel of huskymeubel. Dan heeft hij overzicht, dat herken ik wel. We hebben wel samen gewandeld maar nog niet gespeeld, alles was nog veel te nieuw en onbekend voor hem.
Bij het weggaan is hij z’n toddel vergeten, ik denk dat hij die gauw komt ophalen!
Ondanks dat hij aan de dood is ontsnapt, zal hij zich ontheemd voelen. Zoals tweebeners die hun land moeten ontvluchten omdat ze geen toekomst hebben in het land waar ze zijn geboren of net als Curo bedreigd worden met de dood. Ja, die hélp je.

Hoera vandaag twee jaar

Vandaag is het precies twee jaren geleden dat de Henken samen met Heiko mij 'bevrijdden' uit het dierenasiel in de Residentie. Natuurlijk waren de lieve tweebeners daar heel goed voor me hoor, maar er zaten en zitten zóveel viervoeters en voetertjes, weetjewel van die katachtigen, en al die aandacht moest verdeeld worden. Erg lief, maar toch, omdat het niet anders kon, bleef het beperkt.
Ik weet nog dat een verzorgertweebener me uit mijn hok haalde. Wat gaat er gebeuren, dacht ik toen. Het was een ongebruikelijk tijdstip en aan het licht opgewonden praten wist ik dat er iets ongewoons ging gebeuren. We kwamen bij de centrale hall aan, ze opende de deur, liet mij los.... en van alle tweebeners die daar stonden, voelde ik dat ik bij een Henk moest zijn. Regelrecht sprong ik in zijn armen. Heiko en dichtHenk stonden er bij en begonnen vrolijk en welkom tegen me te praten. Bij hoge uitzondering mocht ik meteen met ze mee! Dit was het begin van mijn nieuw leven. We hebben het zo goed samen, ze laten mij nooit meer gaan. Hoe ik dat weet? Omdat ik hen ook nooit meer verlaat. Hooguit eventjes op het strand, als Storm me weer meelokt de duinen in. Maar altijd komen we terug. Óp naar ons gezamenlijk derde jaar!

Goed nieuws: geen lammetjes meer nodig

De ECMO-training kan voortaan zonder proefdieren plaatsvinden!

Het Universitair Medisch Centrum Sint Radboud ontwikkelde een softwareprogramma waarmee met een babypop levensechte ECMO-situaties gesimuleerd kunnen worden.
ECMO (Extra Corporele Membraan Oxygenatie) is een behandelingsmethode voor pasgeborenen met zeer ernstige ademhalingsproblemen. Dankzij de ontwikkelde software kan de ECMO-training voortaan plaatsvinden zonder gebruik van proefdieren. De software is uniek voor Nederland en de rest van de wereld.
ECMO-training van artsen en verpleegkundigen gebeurde tot nu toe alleen met behulp van lammetjes. Zij benaderen het meest de bloedcirculatie en het gewicht van een pasgeborene.
Bij de nieuwe methode wordt de sofware gekoppeld aan een zeer geavanceerde babypop, waarbij alle levensechte situaties gesimuleerd kunnen worden.
Kunstlong
Bij de ECMO wordt gebruik gemaakt van een kunstlong. Tijdens de behandeling wordt zuurstofarm bloed uit het lichaam van de baby gehaald en door een pomp naar de kunstlong gebracht. Daar wordt het bloed gezuiverd van koolzuur en krijgt het extra zuurstof. Vervolgens wordt het aan de baby teruggegeven. De ECMO neemt de functie van hart en longen tijdelijk over, waardoor de longen rust krijgen en kunnen herstellen.
Het UMC St Radboud is één van de twee Nederlandse ziekenhuizen waar ECMO plaatsvindt. Per jaar krijgen circa 20 pasgeborenen een ECMO behandeling in Nijmegen.


ECMO-training in het UMC St Radboud

Waarom?

Waarom springt dit lammetje een gat in de lucht???
Even geduld, straks lees je het.

Watjes, wie? Wij niet!

Watjes, dat zijn puberjongens en -meisjes die met een bontkraag van gestolen dierenvacht lopen, watjes, dat zijn alle mutsen euh... alle tweebeners die met rookworstmutsen naar buiten komen omdat de kalender zegt februari, ook als het helemaal niet vrieskoud is. Watjes of de ware heteromietjes (er bestaan volgens mij meer heteromietjes dan homomietjes), hebben hun monden dan ook wel verstopt achter een stuk stof, sjaal noemt een Henk dat. En nog erger, ze hebben dan om hun handen een beweegbaar kunstvel gedaan, tegen de kou... Alle wauwelblaffers nog aan toe, echt koud is het maar zelden! Daar hoef je geen husky voor te zijn om dat te weten. Vandaag lieten de wolken een heel dun regentje los, oh was het maar sneeuw!, en al willen de meeste viervoeters het wel, maar de tweebeners bepalen waar ze gaan en staan, dus blijven vandaag na een blokje rond warm thuis zitten, liggen en vervelen. Nou, Storm en ik niet hoor, onze baasjes zijn gewoon echte bikkels. Daarom konden we ook nu op het Zuiderstrand rennen door de lekkerkoude Noordzee.

Bij Bas op schoot

Bas is het huisgenootje van Storm. Net als Storm, ben ik dol op Bas. Soms komt Bas op bezoek, zo maar, of om een colaatje te drinken, of omdat hij een zeldzame keer de sleutel van zijn huis vergeten is. Bij maar heel weinig tweebeners klauter ik omzichtig op schoot. Ik ben natuurlijk verre van een schoothondje, en al helemaal geen klikkertje, maar soms vind ik het troetelen zó fijn, dan wil ik even dichterbij de vertroetelaar zijn. Sommigen vinden dit mal om te zien, maar dat vind ik onzin. Wel eens opgelet hoe twee tweebeners eruit zien die graag geaaid willen worden? Nou dan!