Zondag kwam mijn, nee; onze vriendin Djøra op bezoek. We hadden elkaar lang niet gezien omdat ze enige maanden in het land van Obama werkte. Af en toe hoorde ik haar naam wel uit de mond van een Henk, dan had ze iets van papier gestuurd, of een berichtje op de werktelevisie, of klonk er tiedédiedoem tiedédiedoem uit een praatapparaatje. Dan keek een Henk naar het minischermpje en begon te lezen. Ik begreep dat Djøralief dan iets had geschreven. En nu was ze er! Opeens, voordat ze aan de tingeldeurbel had getrokken, rook ik haar vertrouwde geur al onder de deur door. Maar mijn neus vertelde me nog meer: ze was niet alleen.
Al snel opende de Henken de deur en daar stond ze, samen met een podenco-hondje: Curo. Ze kende hem nog maar net. Op weg naar ons heeft ze hem opgehaald bij tweebeners waar hij niet kon blijven. Amper twee weken woonde hij daar, samen met andere viervoeters. Maar één van die gastjes gedoogde hem niet en deed erg lelijk. Dus via via kwam Djøra hem op het spoor. Hij had toen al een spannende tijd achter de rug.
Weggedaan door tweebenermannen die van hem afwilden omdat hij een slechte jager is. Hij verbleef in Spanje in een zogenoemd dodingsstation. Nou, als je daar bent ondergebracht heb je niet meer lang te leven. Gelukkig hebben dieraardige tweebeners van een vlakbij gelegen asiel hem gered. En nu is hij in Nederland. Voorlopig thuis bij Djøra en haar drie poezelige viervoeters.
Podenco’s: in de graven van farao’s komen ze al voor op de wandtekeningen. Het is dus een heel klassiek soort hondje, ongeveer een halve meter hoog, warme bruine kleur en grote ogen en nog grotere oren. Net als ik verlaat hij de vloer graag voor een stoel of huskymeubel. Dan heeft hij overzicht, dat herken ik wel. We hebben wel samen gewandeld maar nog niet gespeeld, alles was nog veel te nieuw en onbekend voor hem.
Bij het weggaan is hij z’n toddel vergeten, ik denk dat hij die gauw komt ophalen!
Ondanks dat hij aan de dood is ontsnapt, zal hij zich ontheemd voelen. Zoals tweebeners die hun land moeten ontvluchten omdat ze geen toekomst hebben in het land waar ze zijn geboren of net als Curo bedreigd worden met de dood. Ja, die hélp je.
5 opmerkingen:
Hoi Diva, wat aardig dat je over Cuno schrijft. Verschrikkelijk toch? Hij zal niet zo gauw last van geblondeerde Limbo's en heksen uit Nootdorp hebben. Zo fijn om te lezen dat je vriendin Djeura zich over hem heeft ontfermd. Een pluim voor haar, een warme omhelzing voor jou,
Merel
@ Merel:
Leuk dat je weer even reageert Merel. Ja, erg fijn dat Curo door Djøra is gered. Zulke dappere tweebeners hebben we nodig. Ook de volgende maand als bijna halfdwaas Nederland extreem rechts neigt te stemmen. Kan ik dan op jou rekenen met tegenstem? Grote knuf, Diva
Vanzelfsprekend Diva, dat weet je. Als jij mocht stemmen dan denk ik wel dat ik weet op welke partij dat zou zijn! Aaien van Merel
Wauw Diva, wat goed van jullie vriendin! Ik hoop dat Cuno gauw gewend is en ook kan genieten. Ja in Spanje zijn ze vreselijk met honden. Dan hebben wij geluk gehad en Cuno nu ook.
Woefs van Sappho
@Merel:
Ik denk dat jij denkt wat ik eigenlijk ook zou willen doen, maar dit keer (wat ben ik blij geen tweebener te zijn!) zou het een andere partij zijn (D66) om engerds tegenwicht te bieden. Trouwens, ik denk dat ik niet met tweebeners omga die fout zijn. Hoor ik van een Henk dat iemand onverhoopt toch voor extreem rechts kiest, dan wil ik hem of haar niet meer zien en liever ook niet meer geaaid worden door zo'n naarling. Ik ben dat aan de Henken ahw verplicht, maar ook aan mijn zeer lieve moslimvrienden!
@ Sappho:
Hee kanjer uit Holten! Ja, je weet hier alles van. Hopelijk heeft je baasje niet alles voorgelezen, je zou er naar van dromen. Gelukkig is Curo voorlopig in goede handen bij een heel lieve tweebenervrouw.
Grote knuf vanuit Loosduinen, DivA
Een reactie posten