Blaricums mooiste!

Zonder te twijfelen durf ik dit wel te beweren: Sproetie is de mooiste viervoeter van Blaricum. Klopt, niet alle Blaricummers heb ik gisteren gezien, maar Sproetie heeft zoveel schoonheid, snelheid en Spaanse charme in huis, dat ik haar meteen al bekroon tot de mooiste viervoeter uit deze natuurrijke plaats.
Ieder stadje heeft een ander schatje. Dit gaat onbetwist ook voor mij op, maar, anders dan bij tweebeners, ben ik ze allemaal even trouw. Loosduinen, Alphen aan den Rijn, Holten, Wengen, Zürich (voor de duidelijkheid: het Zwitserse en niet het Friese Zurich), Brissago (ach wat mis ik Joy...) Oosterhuizen en dan sinds gister ook Blaricum.
Al snel nadat ik met de Henken en vriendin Loes bij Sproetie en haar Anneliesbaasje kwam, het huis had 'geïnspecteerd' en de waterschaal had gevonden, gingen Sproetie en ik in de gang en huiskamer ravotten. Het gangkleedje gleed ver weg, wij gleden uit, stonden rap op en gingen in de kamer verder. De tweebeners hielden hun hart vast of dit wild gedoe voor hun geen botbreuken op zou leveren. Anders dan hun bedoeling misschien was, vertrokken we al snel weer het huis uit. Met z'n allen in de auto naar een groot omheind bosveld. Er bestaan tweebeners die dit afgesloten veld als een Ikea-ballenbak voor hun kroost beschouwen. In de ballenbak droppen ze hun kinderen terwijl ze zelf rustig gaan shoppen. Zo wordt op dit veld - het schijnt, vooral door stadsen- geregeld een viervoeter gedumpt. Zelf vertrekken ze dan naar de koopwinkels, op de terugweg halen ze hun vachtdier op. Rare manier van doen, vind ik. Maar ja.
Met Sproetie was het dus staartenkwispelend leuk. Behalve ons deed dit ook de tweebeners die met ons waren goed!