Ze waren altijd met z'n drieën op het strand: de malamutes Mickey, Yeti en Maya. Dat vond ik prachtig. Een hecht trio was het, daar kon ik weleens jaloers op zijn. Ik ging en ga altijd in mijn Husky-uppy met een Henk na zeebezoek naar huis. Maar misschien zou ik het toch wel moeilijk vinden om met meerdere viervoeters in hetzelfde huis te wonen. Aandacht verdelen, poeh, best wel lastig en een beetje jaloersmakend.
De afgelopen maanden kwam ik het mooie trio niet tegen. Of, ze waren al geweest, of, ze kwamen na mij.
Een paar weken terug zag ik Maya en Yeti wel weer. En... er was een jongeling bij: Nanouk. Maar waar was Mickey? De roedelvrouw vertelde dat Mickey heel zwaar ziek is geweest. Zó ziek, dat Mickey niet meer beter kon worden. In den lijve is ze hier niet meer. Ik weet zeker dat ze een hondenengel is geworden. Ze volgt en waakt over haar vriendjes en in het bijzonder over Nanouk. Lieve Mickey, tot ver weg later!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten