Hij ziet de Henken niet

Heel af en toe zien we elkaar, het groetvriendje en ik. Hij ziet mij altijd het eerst. Dan fietst hij de stoep op, blijft achter me fietsen totdat ik omkijk. Ik herken hem meteen: een relaxte lange jongen met zwarte kuif. Ogenblikkelijk groet ik met gekwispel en leg mijn oren plat. Dan aait hij mij en kroelt achter mijn oren. Hij praat daarbij geen mensentaal. Ook niet tegen de Henk die dan bij me is. Alhoewel, héél soms zegt hij wel iets met een zachte onhaagse stem. Wat, dat weet ik niet, doeterookniettoe. Voor hem en mij is een ontmoeting iets tussen ons. De rest is bijzaak. Gaan we allebei weer verder, hij met zijn fiets, ik met een Henk, dan heeft hij een vrolijke uitdrukking op zijn snoet, eh... gezicht. En ik, ik, ik ben nog een beetje beduusd van zijn kus op mijn kop.