Strandweer

Lang niets van me gehoord hé? Dat kwam eigenlijk door een Henk, het ontbreken van een nieuw bericht. Geen opzet hoor, maar er is dan van alles en nog wat om hem heen tijd vragend. Dat gaat soms voor. Denk nou niet dat ik tekort gekomen ben hoor, bijna elke dag zie ik de zee. De laatste dagen is het nogal saai geweest, wat kouder, regenachtiger en minder zonnig. Maakt mij en Henk niet uit hoor. Maar tweebeners blijven dan met hun viervoeters steeds vaker weg. Gek eigenlijk, want de meeste viervoeters willen onder elke weersomstandigheid wel naar het strand. Spelen in het zand, aan de kustlijn, en dit het liefst met een andere of meerdere viervoeters. Maar die kwam ik bijna niet tegen. Gaan ze soms ergens anders heen waar minder wind is. Naar een park? Mmwaah, ik wil niet zeggen mietjesgedrag maar stoer vind ik het niet. Vandaag schijnt de zon al sinds de ochtend. En jawel hoor, het kwikzilver in de weerthermometer klimt iets hoger, en op het strand zie ik meteen weer bekende vriendjes. Ontzettend wild gespeeld en gerend. Af en toe alleen of speelmaatje de zee in om lekker af te koelen. De Henk die met me was wilde naar mijn zin te vroeg weer huiswaarts. Waarom niet de hele dag blijven? Spelen, rennen, rusten en slapen op het terras van Parker Beachclub, dan kan Henk iets drinken en eten en ik na een uurtje weer rennen, spelen, rusten en slapen. Ik ga het proberen dacht ik, vlak voordat we het strand afliepen keerde ik superhard rennend terug. Henk al snel fluiten, ja ja, dat dacht ik al.

Niet meteen (want ik moet mijn husky-zijn eer aan doen) maar na een tijdje keerde ik naar hem terug. Hups, meteen de riem vast aan mijn tuigje en het duinpad op. Ik was lekker moe, liep sloompjes naast de fiets. Thuis wachtte fris water en een bakje eten.