Gouden kwispel voor Heerenveen

Heerenveen: De eerste foie gras-vrije plaats in Nederland

Heerenveen wordt vandaag gehuldigd door Stichting Wakker Dier als de eerste plaats in Nederland waar geen foie gras meer wordt verkocht. Meer dan 40 restaurants en cateraars in Heerenveen hebben, na overleg met Wakker Dier, besloten dit product niet (meer) op de kaart te zetten. Foie gras is een omstreden product, vanwege de zeer dieronvriendelijke dwangvoedermethode. Heerenveen is hiermee de eerste plaats in Nederland die geheel foie gras-vrij is. Wakker Dier onthult bij een van de ingangswegen van Heerenveen een groot verkeersbord met daarop in het Nederlands én in het Fries: “Heerenveen, de eerste foie gras-vrije stad van Nederland.”
Foie gras is een vervette ganzen- of eendenlever. De productiemethode is zo dieronvriendelijk dat deze in Nederland bij wet verboden is. Vele winkel- en horecabedrijven hebben om deze reden besloten foie gras links te laten liggen, zoals Bijenkorf, Makro, Rabobank, KLM, het restaurant van de Tweede Kamer en vele andere restaurants. Onlangs haalden ook de luxe hotelketens Mövenpick, Bilderberg en Carlton foie gras van de kaart. Ook koningin Beatrix serveert geen foie gras meer bij staatsbezoeken. En nu heeft zelfs een hele stad verklaard foie gras af te wijzen.
Voor de productie van foie gras worden eenden en ganzen gedwangvoederd. Dit gebeurt meermalen per dag, zo’n 2 tot 3 weken lang. Hierdoor worden de levers in korte tijd vijf tot tien keer groter dan normaal. Dagelijks wordt ongeveer een kwart van het lichaamsgewicht aan vette maïsbrij naar binnen gepompt. Hierdoor ontstaat een extreem vette, ziekgemaakte lever.
Prachtig dat Wakker Dier dit heeft weten te bereiken. Hulde aan de horeca in Heerenveen! Terecht verdienen ze van mij een gouden kwispel.

Met beide voeten in de modder II (deel 2)

Veel vaker dan bij de reacties onderaan een bericht te zien is, reageren lezers op een blog. Dat doen ze via een gewoon mailtje of mondeling. Lezers lazen het fragment uit de bundel met Henks' dagboekverslag met plezier, daarom nog voor een tweede maal een fragment uit zijn bijdrage aan Met beide voeten in de modder II. Nieuwsgierig geworden naar de rest van onze belevenissen op de Haagse tram? Schaf dan de bundel aan, daar staan ook een aantal gedichten en foto's in!

Goedemorgen chauffeur, graag 3 strippen (fragment)

Vanmiddag samen met mijn hond Diva lijn 2 ingestapt. In de stad ga ik dichtbundels en cd’s kopen, daarna reis ik door naar Rotterdam voor een concert. Shoppen en lang alleen thuis zijn, zijn niet zaligmakend voor een husky, daarom breng ik haar naar Mw Zon aan de Laan van Nieuw Oost Indië. Mw Zon bestaat niet, althans, niet in mijn vriendenkring, maar de organisatie waar mijn partner werkt heet ZonMw en ik vind het wel leuk de letters Mw( medische wetenschappen) vòòr de naam te zetten. Enfin, bij ZonMw is Diva een welkome gast. Voordat we daar zijn, stappen we onderweg eerst nog uit op de Prinsegracht. In het gebouw Kunstgreep heeft vriendin Ellen van Toor een atelier. Ik wil haar even gedag zeggen en lege wasmiddelflacons afgeven. Ellen geeft deze aan collega kunstenares Carolien die ze in haar werk gebruikt. Voordat de tram stil staat zie ik Ellen met een schilderij onder de arm op het perron staan! Snel naar de deuren toe die dicht bij Ellen in de buurt komen. Ze ziet ons. We moeten lachen. Diva doet op haar wijze enthousiast mee met gekwispel en gewauwel. Zonder dat ze het weten hebben veel mensen aan de muur een stukje Diva. Het haar dat bij borstelen van haar af komt, wordt bewaard. Dat deden mijn lief en ik ook al met het haar van onze vorige husky. En reken maar dat er jaarlijks heel veel vachthaar van een husky afkomt. Dit kringelhaar gebruikt Ellen vaak in collages en zelfs bij sieraden. Met Ellen heb ik al meerdere keren erg leuk samengewerkt, maakten onder meer een bundel met etsjes van haar en korte verzen van mij. Ook realiseerden we tweemaal een vernuftig vouwvel: het hondenvel en het kippenvel.
We zijn op het perron blijven staan, een paar trams later vervolgen we elk onze eigen route.
Langs een groot gebreid paard en een grote vrolijke kleurrijke Nana van Niki de Saint Phalle wandel ik met Diva naar de 1e verdieping van het kantoor waar Diva allang geen vreemde meer is. Enthousiast wordt ze ontvangen, ik kan weer terug naar de stad, oftewel het centrum.

Met beide voeten in de modder II

Onze belevenissen in de tram nu in een boek! Nou ja, onze, vooral die van Henkdicht hoor. Maar ik reis vaak samen met hem, dus schrijft hij ook over mij. Met beide voeten in de modder, deel II is verschenen bij Uitgeverij De Brouwerij. Daar is de bundel rechtstreeks te bestellen. Maar in de boekwinkel is dit boekwerk ook te koop hoor, kost maar € 17,50. De andere dichters die er in staan zijn Guido Utermark (over Theater Zeebelt),Eva Meijer (Vogelasiel De Wulp),Diann van Faassen (tippelde mee in de Doublet- en Geleenstraat) en Andy Willoughby & Bob Beagrie zochten naar Engeland in Den Haag.

Hier volgt een dagboekfragment van Henk:

"Er stappen een paar donker geklede mannen in. Ze kijken rustig om zich heen, hebben een beetje stoere uitstraling aangemeten. Dichterbij gekomen zie ik een zilverkleurige V op hun jas. Ah, beveiliging dus.
Ik raak met ze in gesprek. “Is het een toevalstreffer dat ik u zie?” Nee hoor, heel geregeld rijden ze op deze lijn mee. Eerder was het in de Sprinter, nu is het de Randstadrail waar sommige gasten nogal eens trammelant maken of ruzie zoeken. Daar ben ik niet bang voor,
het is en blijft deze rit rustig.
Bij het Forepark stappen deze ordebewakers uit, tegelijkertijd, zij het bij een andere ingang, stappen weer twee mannen in, ook met een V op hun kleding die er anders uitziet dan bij de vorige mannen. Komen ze van hun werk in hotel of dergelijke? Nee, het zijn ook ordebewakers die dienst hebben op RR 3. Ze zien er alleen iets anders uit omdat ze bij een ander bedrijf in dienst zijn die ook voor de HTM werkt.
Bij de eindhalte stappen ze met mij en de weinig andere reizigers uit. Eén van hen kijkt me nog eens aan, knikt naar de hond en zegt dan “u hebt een mooi beest”!

Wanneer we weer naar huis gaan, zit een bejaard paar tegenover mij. Nee, tegenover ons moet ik zeggen: als mijn hond erbij is dan ben ik niet alleen. Glimlachend kijken ze naar Diva, af en toe glijdt hun blik mijn kant op. Alsof ze aftasten of een gesprek beginnen wel of geen zin heeft. Ja hoor, ik ben ‘goedgekeurd’. Misschien is het een aangeleerde voorzichtigheid, calculerend of de onbekende persoon vriendelijk of bot zal reageren. Tot twee haltes voor het eindpunt blijven we praten. Zij hebben hun hele leven honden gehad, nu ze ouder zijn willen ze geen nieuwe hond meer, stel je voor dat er iets gebeurt en de hond wees wordt? Ik begrijp het wel. Toch opper ik dat ze niet persé aan een jonge hond hoeven te beginnen, maar misschien een seniorenhondje uit het asiel kunnen halen. De vrouw die bijna onophoudelijk Diva die tegen haar benen is gaan zitten aait, weifelt. Haar man neemt elke mogelijke illusie van haar meteen weg, hij ziet te veel bezwaren. Maar, zou hij te maken krijgen met een schrijnend geval, een aanlopertje of zoiets, dan zou hij hem in huis halen. Je weet het dus nooit. Nee.
Sommige stukken tussen twee haltes in rijden we heel hard. Wel net zo hard als een trein, tenminste, zo voelt dat. Wanneer er af en toe een kleine stilte valt, kijk ik uit het raam het nachtdonker in. Bij haltes waar we vaart minderen kijk ik naar de mensen op de perrons. Mensen die niet met RR3 mee hoeven kijken terug.
Ik denk aan een gedicht van Vasalis, zij noemt een verlichte avondbus over de Afsluitdijk een rijdende huiskamer. Zelf zou ik een tram in de avond een rijdend aquarium noemen. Een afgesloten ruimte waar van alles te zien is. ik weet alleen niet of aquariumvissen ook echt (terug)kijken naar mensen.

Asielpoes en -hond figureren in Proefdiervrijspotje

Texel, nog een keertje

Er zijn tweebeners die van het bestaan afweten van enkele Texelfoto's die je gerust pikant mag noemen. Pikant heeft altijd betrekking op tweebeners, dus dan weet je wel dat het niet over mij of mijn maatjesviervoeters gaat. Ondergoed, babydolls, nachtjaponnen en rode slaapboxers: ik hoef dat allemaal niet aan. Ik denk dat niet-voervieters dit allemaal dragen uit verlegenheid, om warmte, bescherming of om bij iemand een bepaalde indruk te maken. Daarmee heb ik niets van doen, daarom laat ik die foto's van de Zussenroedelmidweek hier niet zien. Nou ja, een uitzondering maak ik voor iemand die een staartemooi bedrag overmaakt naar mij voor een volgende roedeldag.

Wat ik ter afsluiting hierboven nog wel laat zien, zijn kijkplaatjes met mijn knuffellievelingen uit Apeldoorn en Holten. Behalve tussen ze in slapen mocht ik ook stiekem bij ze op de royale bank zitten. Wees gerust hoor, als jij een volgende keer dit Texelvillaatje huurt zijn er geen haren van mij meer te vinden. Ze waren er door de zeewind al afgeblazen of los geaaid door de gezusters midweek.

Dierendag

Het oude paard

Ik denk nog vaak aan het oude paard,

het oude paard dat moeizaam de ploegschaar

door de zware vette aarde trok.

Het vloeken van de boer al niet meer hoorde.

Ik zag hem ouder worden dag aan dag

zijn kop steeds dieper naar de grond gebogen.

Eens zag ik hem op zijn vrije zondag staan.

Hij keek mij aan met twee betraande ogen.

Ik streelde zacht zijn kop en liet het hek wijd open staan.

Wim de Vries (1923-1994)

Uit: Woef, tjielp, knor - Rainbow Essentials - Amsterdam 2009

Terugblik Texelweek - Ezels

De Henken gingen eens met mij toen we op bezoek waren bij een trouwe vriend in Gex (Frankrijk), naar een tuin waar een roedel husky's verbleef. Ze waren heel nieuwsgierig hoe of ik op mijn familie zou reageren. Ik heb ze toen teleurgesteld. Niet de husky's boeiden mij, maar een ezel die bij hen in de grote tuin liep. Daar moest ik aan terugdenken toen we op zonnige Texeldag gingen fietsen en uitkwamen bij een veld waar vijf ezels stonden te eten. Hun tweevoetervriend, de schrijver en dichter Theun de Winter, had ze net een partij smakelijke hooi gegeven. Met de Zussendagzusjes en oudste zwager mochten Henk en ik naar de ezels. De tweebeners interesseerden de ezels niet zoveel, maar toen ze mij zagen kwamen ze allemaal tegelijk naar me toe. Oei, dat vond ik echt gezegd niet zo prettig. Ze zijn groot hoor, en net als paarden kunnen ze bij schrik of boosheid flink trappen. Dat waren ze vast niet van plan, maar ik dacht daar wel eventjens aan. In mum van tijd stonden ze om me heen, wegwezen, dat wilde ik onmiddellijk. Henk begreep me wel, maar hij werkte niet meteen mee omdat er in de buurt van dat draad was met geheimzinnige eigenschappen. 'Welnee,' sprak Theun, 'er staat geen stroom op'. Stroom? Wat is dat? Dat heeft toch met water te maken?

Theun was zo braaf om de draden bij het hek weg te halen. Ik kon er door, mocht in zijn auto zitten en toekijken hoe ze door mijn tweebenervrienden werden geaaid en achter de grote oren (langer dan de mijne!) gekroeld.

Wat een mooie vacht heeft Steffi (staat rechts vooraan) hé? Links op de voorgrond staat Chris, hij probeerde mij uit te dagen!

Ik hoorde daar ook dat Henk nog een naam heeft: anthologieter... zo wordt hij genoemd door de Multifunctionele Ezelvereniging Texel i.a. (in amore). Iedereen die deze vereniging steunt bij het stimuleren van de Ezelkunst en -cultuur, en de Ezelkudde op Texel, krijgt een bijzondere naam.

Daar ga ik nu niet verder over uitweiden (leuk woord is dat hé?), ga gewoon eens op bezoek bij deze Ezelsite.

Terugblik Texelweek - slapen

Het was de bedoeling dat ik op het speciaal meegenomen zachtZwitsers laken naast Henk zou slapen in de villa waar ik tijdens de Zussenmidweek verbleef. Maar, elke nacht ging ik op de meisjeskamer liggen, tussen Jet en Tinie in. Dat vond ik nét iets gezelliger. In de knieholtes van Jet, langs Tinie's ontspannen benen uitgestrekt, en soms aan het voeteneinde. Dat deed ik vooral wanneer ik vond dat zij te veel woelden: van linkerkant naar rechterzij en ga zo maar door. Alhoewel ik heel snel weer inslaap, vond ik dit steeds wakker worden wel een beetje vervelend wanneer je net aan het dromen bent over een drom husky's of Texelse ezels. Het was ook wel warm hoor, tussen en naast twee vrouwen te liggen. Of wist je dit zelf ook wel?

Ik ben geen vroege opstaanster, graag blijf ik een beetje uitslapen. Dat deed ik niet altijd in deze vakantieweek hoor, bereikte het geslof of geklepper van slippers mij van iemand die uit bed was, dan ging ik al gauw kijken wie zich aan het wassen was. Ja, ik hield alles en iedereen in de gaten.

Soms sprong ik weer even terug op bed, om geknuffeld te worden door Tinie of Jet. Jet schrok wel eens van mijn enthousiasme boven op de lakens, dat zie je op de foto. Dat vermoed ik althans, waarom zou ze anders een hand voor haar mond houden? Vermoedelijk vindt ze dat de Henken me te prinsesselijk behandelen. Want Sappho, die bij mannenbaasje in Holten was gebleven, mag zelfs niet het zeil van de slaapkamer betreden! Streng hoor. We hebben toch een schone vacht? En de haren die we verliezen haalt de wind met het wapperen er toch af? Van Belle, de familie Pol-boxer die vaak bij Tinie en haar tweebenerman is, weet ik het niet. Als ik beide viervoeters weer zie zal ik ze aansporen wat ondeugender in huis te worden. Braaf zijn is meer iets voor hondjes van het klikkertjesformaat. Toch?