Blaricums mooiste!

Zonder te twijfelen durf ik dit wel te beweren: Sproetie is de mooiste viervoeter van Blaricum. Klopt, niet alle Blaricummers heb ik gisteren gezien, maar Sproetie heeft zoveel schoonheid, snelheid en Spaanse charme in huis, dat ik haar meteen al bekroon tot de mooiste viervoeter uit deze natuurrijke plaats.
Ieder stadje heeft een ander schatje. Dit gaat onbetwist ook voor mij op, maar, anders dan bij tweebeners, ben ik ze allemaal even trouw. Loosduinen, Alphen aan den Rijn, Holten, Wengen, Zürich (voor de duidelijkheid: het Zwitserse en niet het Friese Zurich), Brissago (ach wat mis ik Joy...) Oosterhuizen en dan sinds gister ook Blaricum.
Al snel nadat ik met de Henken en vriendin Loes bij Sproetie en haar Anneliesbaasje kwam, het huis had 'geïnspecteerd' en de waterschaal had gevonden, gingen Sproetie en ik in de gang en huiskamer ravotten. Het gangkleedje gleed ver weg, wij gleden uit, stonden rap op en gingen in de kamer verder. De tweebeners hielden hun hart vast of dit wild gedoe voor hun geen botbreuken op zou leveren. Anders dan hun bedoeling misschien was, vertrokken we al snel weer het huis uit. Met z'n allen in de auto naar een groot omheind bosveld. Er bestaan tweebeners die dit afgesloten veld als een Ikea-ballenbak voor hun kroost beschouwen. In de ballenbak droppen ze hun kinderen terwijl ze zelf rustig gaan shoppen. Zo wordt op dit veld - het schijnt, vooral door stadsen- geregeld een viervoeter gedumpt. Zelf vertrekken ze dan naar de koopwinkels, op de terugweg halen ze hun vachtdier op. Rare manier van doen, vind ik. Maar ja.
Met Sproetie was het dus staartenkwispelend leuk. Behalve ons deed dit ook de tweebeners die met ons waren goed!

Nieuwe ontmoeting

Morgen is het zover, dan ga ik kennis maken met Sproetie. Zonder last te hebben ondervonden van Tonheksen en geblondeerde kakelkoppen, is Sproetie enkele maanden terug als immigratiehond naar Nederland gekomen. Ze woont bij een superlieve tweebenervrouw in een bosrijke omgeving. Met de Henken ga ik al vroeg op weg naar Blaricum, zodat we elkaar in de ochtend kunnen begroeten. Ik zal me van mijn beste kant laten zien, Sproetie waarschijnlijk ook. Ik vertrouw erop dat het prima zal klikken tussen ons.
Volgende week laat ik wel horen hoe het was. Bij Sproetie en de bevriende tweebeners, want behalve de roedeldame is er nog een goede vriendin bij. De Henken en ik verheugen ons!

Op bezoek in Julianadorp

Eergisteren ben ik in Julianadorp geweest. Niet alleen hoor, nou ja, alleen... dan bedoel ik met een Henk want ik reis nog niet alleen met trein en bus. Storm, zijn tweebenervriendjes Marty en Bas waren er ook bij. Met de auto van Marty gingen we. Dat was best wel ver weg! Soms denken tweebeners dat Noord- en Zuid Holland in elkaar overlopen, maar het was langer toeren dan van hier (Loosduinen dus) naar paleis het Loo in Apeldoorn, om maar iets te noemen.
We hebben gloepenshard langs het strand gerend, gingen de zee in, Storm soms zwemmend, ik tot mijn buik. Dat vind ik voldoende. Zwemmen is niet een liefhebberij van mij. Dat heb ik misschien wel overgenomen van de Henken. Toevallig zag ik Henkdicht vorig jaar een keertje zwemmen in het meer van Brienz. Maar dat was een grote uitzondering: hij was overgehaald door vriend Victor. Nu ging Henk niet de nog lekker koude zee in. Wij dus wel.
Daarna was het uitrusten op het grasveld bij het vakantiehuis van Tinie en Willem. Af en toe speelden we op het grasveldje, soms waren we onaangelijnd en af en toe, ideetje van Bas, waren we via een lijn aan elkaar gekoppeld.
We waren zó voldaan en moe, dat we geen poging deden om er samen tussenuit te knijpen. Goed hé? Morgen gaan mijn Apeldoornse vrienden weer naar huis. Ik wens ze een goede terugreis en een hoofd vol mooie herinneringen!

Doppio, ijs en espresso: helaas niet voor mij ;-(

Oooehwauweldeblafferdewafwoef: koffie niet, muntthee evenmin, maar ijs zou ik wel lusten! Tweebeners houden van afwisseling, willen het ene moment proeven van grootmoeders appeltaart-ijs en de andere keer friszure en toch romige grapefruitijs. Ja, en dan zijn er nog veel andere smaken. Maar dit alles is niet voor ons viervoeters bestemd. Er zit room en suiker in en dat is niet gezond voor mij. Mijn maag gaat protesteren als ik zoiets gegeten heb. Dat is wel eens gebeurd hoor, vond ik een gevallen ijsbolletje op de stoep. Mmmmwaauh, lekker koud. Jammer genoeg wil mijn buik niet wennen aan room en zoetigs. Tsja, juist dat koude van ijs is voor mij het allerlekkerdelekkerst. En zulk ijs heeft Doppio ook wel hoor, maar het is niet te koop. Het ligt in de ijskast: waterijsblokjes. De volgende keer dat ik weer meega naar Doppio, wil ik ook natuurlijk wederom een tijdje buiten liggen. Bij het zitbankje. Niet vanwege de belangstelling van buren en passanten die ook op straat zijn, wel omdat ik dan genietend op ijsblokjes kan bijten en zuigen. Is dat goed beste vriend Abdel?
Ik zal jou, lezer en lezeres, iets verklappen, iets wat ik niet onder mijn vacht wil houden. Met Henk ga ik niet alleen voor het lekkerste ijs voor tweebeners naar de Rotterdamse Zwaanshals, maar ook (en misschien zelfs wel een staartpuntje meer) voor de man die daar vaak verblijft, Abdel. Hij, die zoveel tweebeners blij maakt met hoorntjes en bekertjes ijs, koffies en verse niet te evenaren muntthee. En mij als, zoals tweebeners dat plachten te zeggen, de dot slagroom op het ijs: onze vriendschap.
Een knuffel Abdel! Kom je gauw weer eens naar Loosduinen, gaan we rennen op het strand.

In gloria Doppio

Hier ben ik gisteren geweest. Mee met een Henk, want volgens hem is hier, bij Doppio aan de Zwaanshals 317 te Rotterdam, de allerlekkerste verste muntthee te bestellen. En dan over de geurige en smaakvolle koffiesoorten en ijs nog niet gesproken! Later vandaag nog een foto en vervolgtekstje.

Hemelvaartsdagfilmpje

Dit is een triest en erg indrukwekkend filmpje over twee poezen in Antalya. De poes werd overreden, de kater (zijn vriendje?) probeert hem te reanimeren...

Inhaalslag met kijkplaatjes

Jawel, hier zijn ze dan: kijkplaatjes van de voorjaarZwitsertijd. De eerste dag maakten we een stop tot de volgende dag in Zürich.
In de buurt waar ik met de Henken een nachtje sliep, was dicht bij het logeerbetaalhuis een winkelstraat met een Divawinkel. Alweer eentje. Hier verkopen ze voetzooltjes om onder te binden. Althans voor tweebeners, wij viervoeters hebben dat niet nodig.

Ontmoeting

Langs een riviertje in Zürich liep dit verre familielid aan de overkant. We hadden elkaar al snel in de smiezen. Dat is gewoon zo, husky's zien elkaar eerder en kijken iets langer naar elkaar dan bij andere viervoeters. Alhoewel... tenzij je verliefd bent. Dat werden we allebei niet hoor, maar hij kwam met zijn tweebenermaatje wel over de brug naar mij toe. Gewoon, om even kennis te maken.

Dit is hem helemaal

Niet rennend, spelend of knuffelend, maar even stilstaand in de tuin: JOY!

Onderweg naar Ronco

Deze dag mocht Joy met ons mee uit wandelen naar Ronco. Uiteindelijk bleef hij ook logeren!

Echt vakantieplezier

Zo'n grote terrastuin, dus als het ware een eerste en tweede verdieping (zie ook het filmpje iets verderop), is onmisbaar voor een geslaagd ren- en speelplezier in een viervoetersvakantie!

Liefde is...

Ook samen op een kleedje slapen.

Moet ook

Waren Joy en ik samen, dan hadden we staarten-
weinig tijd om te eten, drinken en nog meer dagelijkse behoeften. Dus één en ander gebeurde tussendoor, ook het Pinkeln.

Diva Club

In de Langstrasse van Zürich kwamen we langs de Diva Bar. Ook al naar mij genoemd! Terwijl ik nog maar een paar keer in die stad ben geweest. Een lichte twijfel heb ik wel of het eervol is: zodra een bar ook club heet, denk ik dat er bijbedoelingen zijn. Ik bedoel euh... vaak worden daar niet alleen bakken water (of wat grotendeels uit water bestaat) genuttigd...

Diva en Joy aan het spelen in de tuin Brissago

Wieder zuhause

We zijn weer terug! En ja, die andere vierbener, dat is Joy! Vanavond of morgen meer foto's en berichten.

Een nieuwe vrolijke dag

Vanochtend bij het wakker worden geen geluiden van stromende regen. Zou het weer eens droog zijn? Yep!
Gek genoeg wandelde Henk maar een klein stukje route vanochtend. Zoiets heeft altijd iets te betekenen. Jawel hoor. Nadat de Henken opstonden van de ochtendtafel trokken ze hun schoenen aan, ik ging aan de riem en we verlieten casa Coronino. We gingen niet rechts naar beneden, we gingen niet schuinlinks omhoog, maar we beklauterden direct na ons pad de leistenen trap richting het huis van Joy. Hij stond achter een hek te kijken. Een tweebenervrouw kwam er aan, deed hem een halsband om en... hij mocht met de Henken en mij mee wandelen. Het dagbegin kon niet meer stuk. We liepen een lange route naar Ronco, hadden daar een pauze, dronken er water. De Henken dronken ook water en iets anders en iets warms dat ze risotto met gerookte ricotta en jonge artisjokken noemden. O wat praatten ze daar staartenlyrisch over. Mmmmm... zal wel. Ik zou geen eten gelust hebben op dat moment, ik was gevuld met vol geluk dat Joy weer bij me was.
Ondertussen zijn we terug in Brissago Porta. Net op tijd, want de wolken gingen alweer heel boos kijken, duwden de zon weg.
Samen met Joy ga ik zo lekker slapen, en daarna: natuurlijk weer de dubbele terrastuin gebruiken om te rennen en stoeien!
Ciao!!!

Ja lieve lezers en lezerinnen, natuurlijk nieuwsgierig hoe Joy eruit ziet. Dát krijg je te zien na het komend weekeinde.

Het regent en Zeno is weg

Het regent binnenin me, zo stroomde een treurliedje uit de radio. Ging dit over mij? Of over Zeno Valentino?
Een Henk ging vanmorgen met Zeno, die mijn tuigje omkreeg zodat hij bij hem moest blijven, de berg op. Rondvragen of iemand wist waar of hij wellicht woont. Ja hoor, niet ver boven ons. In een huis achter de wijngaard. De 'eigenaars' waren vanmorgen vroeg vertrokken, komen vanavond terug. Tweebeners met Italiaanse inslag, klassieke inslag, denk ik: een viervoeter minderwaardig behandelen en bejegenen. Een viervoeter is leuk en aardig, maar je moet er niet teveel omkijken naar hebben. Zoiets. Helemaal niet wanneer er gezinsuitbreiding bij de tweebeners heeft plaatsgevonden. Ze hebben Zeno gisterenavond waarschijnlijk helemaal niet gezocht of geroepen: het is hier zo stil, dat hadden we wel gehoord hoor. Zeno (de vreemdeling) heet geen Zeno, al blijft hij voor mij wel een Valentino!
Zijn echte naam is Joy. Leuk, zeiden de Henken, dit op 5 mei te horen.
Nadat Henk dit te weten was gekomen, zijn we allevier naar het traditionele Ticiaanse huis van de buurtvrouw gegaan. De Henken kregen er zelfgeperste druivensap van een oude druivenras, Joy en ik speelden met elkaar en de gevonden bal.
Toen gingen we weer naar buiten. En ja... Joy is het zwerven en scharrelen op de berg waarschijnlijk zo gewoon gaan vinden, dat hij niet met ons mee liep, maar naar twee mensen met viervoeters in de verte. Ik een beetje treuzelen, omkijken, maar Joy bleef weg. Wil hij zich niet teveel aan mij hechten nu hij weet dat we zijn adres hebben gevonden? Weet hij door woorden en stemmingen van de Henken dat hij niet mee kan naar Loosduinen? Het regent en regent. Buiten, en binnenin mij. Ik heb me op 'zijn' kleedje voor het grote raam genesteld. Bij elk geluidje kijk ik op. Het kan toch niet anders dan dat hij vandaag nog terugkomt? Is het niet om mij, dan toch wel voor het lekkere eten dat vanmorgen beneden in het dorp voor hem gehaald is? Joy, breng me vreugde en kom!

Liefde breekt wet

Ja, zo is dit het beste te omschrijven: niet nood maar liefde breekt wet. Zou Henk geen blogs plaatsen tot 10 mei, nu moet hij wel.
Ik ben knetterverliefd. Met verliefd zijn is er altijd een ander in het spel, anders is er van liefde geen sprake. En die ander... is eigenlijk nóg meer verliefder dan ik ben. Of dat bestaat weet ik niet, maar zo voelt het. Die ander, voor ons heet hij Zeno (Valentino), stond soms zomaar opeens bij ons in de tuin. Hij had mij natuurlijk al vanaf begin van ons verblijf in Casa Coronino op de berg bij Brissago opgemerkt. Lag ik buiten, dan speelden we onmiddellijk, zat ik binnen (vanwege de regenbuien), dan deed een Henk de deur open en konden we naar hartelust stoeien. Al vanaf de eerste keer voelde het alsof we elkaar allang kenden.
Ja, dat hebben verliefde tweebeners ook wel, maar die gaan daar iets geremder mee om. Althans, meestal.
Toen vrienden van ons uit Gex -bij Genéve- op bezoek waren met twee vrolijke en soms lawaaiige jongentjes, bleef Zeno weg. Oh, een eendagsvlieg dacht ik. Bij tweebeners heet dat one-night-stand.
Maar... vanochtend na de wandeling, ja hoor. Daar was hij weer.
Staartenroedelknufenpootjehakennogantoe! Wat waren we allebei blij. Na een flink robbbertje donderjagen moest ik naar binnen om te eten. Voorheen vertrok Zeno dan naar ergens wat ik niet weet. Nu bleef hij om het huis dralen, dan weer rennend, dan turend door het raam of kop tegen de glazen deur. Ja, precies aan de andere kant lag ik. Na nog enige speelpartijtjes ging ik met de Henken wandelen. Op de terugweg, en ik had dat wel verwacht want zijn onmiskenbare onweerstaanbare opwindende geur had ik onderweg al eens geroken, kwam hij plots ergens tevoorschijn! Volgde hij ons soms?
Vanaf nu wel. Door en door nat was hij.
'Thuis' legde een Henk op het droge terras een kleedje voor hem. Ach wat rilde hij.
Hij durfde nu ook de Henken te vertrouwen. Ze werden vriendschappelijk.
Omdat hij niet naar huis terugging, mocht hij binnenkomen. Al was het maar om een hondenlongontsteking te voorkomen. Hij zijn zin, ik mijn zin. Ziezo, we zijn bij elkander!!! Er is geprobeerd hem weg te sturen, maar kom zeg: wel eens zwaar verliefd geweest? Dan zet je alles op het spel. Liever meegenomen door een waterstroom dan wegkwijnen door het missen. Zeno mag vannacht blijven slapen. En morgen? Dan moeten Zeno en ik wat nieuws bedenken met echte hondenlisten. Want mooie bruine Zeno met mocca-ijskleurige snuit en pootjes die direct na zijn geboorte in de melk hebben gestaan, wil ik niet kwijt. Ik vrees dat de Henken dat nog niet helemaal door hebben. Wel te rusten, knuf, Diva