'Storm' over Bergen aan Zee

Vroeg ik in mijn vorig bericht of mijn grote stoeivriend Storm in mijn dromen wilde komen, is mijn wens niet in mijn slaap maar de volgende dag vervuld.
Aan het strand en over de duinen raasde een woeste wind die de golven het strand opjoegen, het zand als in een woestijn met miljoenen kleine korrels tegelijk door de lucht liet jagen, en de wind bulderde hier oorverdovend doorheen. Het was eb, maar de harde wind blies en duwde het zeewater ver het strand op. Wat een mooi bijgevolg had: er ontstond een schuimlaag die zich aan de uiteinden van de zeezomen samenbalde tot schuimkoppen. Deze werden door de wind dwars door de opwaaiende scherpe zandkorrels gegooid. Geinig joh, net als in september bij de Zussenroedelmidweek van Henk en zijn zussen op Texel, rende ik hier als een wervelwind achteraan. Maar ik kreeg ze bijna nooit te pakken, was ik heel dichtbij dan spatten ze als afwaszeepbellen uit elkaar. De Henken hadden zich onherkenbaar (althans voor tweebeners) diep in hun jassen gehesen. Zij meenden dat de natuur en de weergoden dit alles veroorzaakten. Niets is minder waar. Ik wist wel beter, mijn vriendje Storm uit Loosduinen had dit alles bedacht. Zo was hij toch even bij me om samen te dollen. Bedankt Storm! De gedachte aan jou beklijfde middels de talloze strandzandkorrels die in mijn vacht mee naar huize Noviomagum gingen!