Diva Poem X - voor Storm

De golven aan het strand, de bomen langs jouw huis
de sporen in het zand, ze verlangen me bij je thuis.
Zeewind langs de kust, een derde husky die uitrust
gras dat geur vasthoudt: het laat me allemaal koud.
Want vlaggen en geuren doen me weinig tot niets,
zolang ik niet naar jou ga of naast jou en Bas fiets.
Er is geen hond zoals jij Storm die roedelsgoed weet
hoe je het lekkerst ravot, (bok)springt en doorkeet.
Ik hang rennend aan je staart, jij hapt speels naar mij,
we fokken elkaars vaart, ons spel maakt 2beners blij.
Samen zijn we een wervelstorm, binnen of op strand,
we houden elkaar in vorm, staan voor elkaar garant!

Josje nu ook!

We hebben elkaar lang niet gezien. Maar zodra we in elkanders buurt zijn, dan herkennen we elkaar heel snel. Josje woont ook in het onvolprezen Loosduinen (en noem 'onze' tweebenerbaasjes géén Peenbuikers meer!). Ze is een vrolijke speelgrage viervoeter. Sinds gisteren is Josje ook aan het bloggen, meteen is ze bovenaan bij de links gezet. Ga je eens kijken? Als je het leuk vindt blijf je Josjes' blog net als ik volgen.

Voor het eerst

Woefeldeblafferstaart! Vandaag ga ik voor de allereerste keer logeren bij Storm! Eerst gaan we samen aan het begin van de middag naar het strand. Dat gaat weer feest worden als een wervelwind van twee razend verliefde husky's. Want het waait nogal hard, soms bij het stormen af, in zulk waaiweer zijn wij onstuimiger dan gewoonlijk. Dus Storm, blijf nog maar even lekker luieren, bewaar je energie voor de zeekant en daarna thuis. Zullen we daar dan weer staartpakkertje doen, springend en rennend over alle stoelen en banken? Tot straks.

Hé hé, hier is mijn kanjer Storm!

Tweemaal een straat oversteken en we zijn bij elkaar. Zo dichtbij woont Storm waar ik stapel op ben. Hij ook op mij hoor, dat weet ik omdat hij met geen andere viervoeter zo speelt en zachte genegenheidbijtjes geeft als bij mij. Behalve met elkander spelen we ook wel met andere strandgangers. Zien we een familielid, dan gaan we er meestal samen op af, begroeten en uitvinden of hij of zij met ons samen wil spelen. Dat zie je wel op de kleine foto. Vind je ons moeilijk te onderscheiden? Storm loopt in de zee voorop. Je gaat vast nog heel vaak van hem horen en zien.

Een mandarijn is een voetbal

Mag het als algemeen bekend worden beschouwd? Dat ik heel handig mandarijnen kan pellen en eten? Op YouTube staan niet voor niets twee korte filmpjes met mij in de hoofdrol. Ik ga voordat ik een mandarijn eet er eerst een tijdje mee spelen. Volgens vrienden die iets van sport afweten lijkt mijn mandarijnspel op het soleren van een goeie voetballer. Geen kunst, hoor ik iemand zeggen, maar weet wel dat ook ik slechts twee benen gebruik, enkel mijn voorpoten. Heel snel en slim beweeg ik 'n oranje eetballetje alle kanten op, zet er mijn poot soms bovenop om 'm een andere kant uit te laten rollen, geef er met hooguit drie tenen een tikkie tegenaan en hoeplastaartwoefelekee: tussen twee boekenkastpoten door rolt ie tegen de wand. Zeg maar gerust: goal! Hoe ik er op kom om dat hier nu te typen? Door Jimi. Jimi is een vriendje van me uit Sweet Lake City, Zugersee en voor de Hollanders: Zoetermeer. Hij was vorig weekeinde samen met tweebenige roedelfamilie op bezoek in Bergen aan Zee. Hij voetbalt. Bij een plaatselijke club. Zijn favoriete club is Feyenoord. Dat hoef je niet te vragen, dat zie je aan zijn hoofd. Kop, zeggen ze bij viervoeters. Daarop draagt hij dag en nacht een Feyenoordmuts. Trots op zijn kluppie, en wellicht ook om het misverstand en gedis te voorkomen dat hij een Ado-Den Haagsupporter is. Kom zeg.

Vanavond Storm!

Nog effe de spanning opvoeren, de handen voor Storms' ogen. Maar vanavond is Storm helemaal te zien!

Boris aan het bloggen? En, bestaat Storm wel?

Hoeperdezwaaistaart! Zo dadelijk gaan we naar het strand. Dan komt Storm ook, zal hij mij ook gemist hebben? Sommige van mijn bloglezers denken dat ik Storm in mijn hoofd bedenk, dat hij niet echt bestaat. Ze schrijven dit in persoonlijke mails naar een Henk. Dit onterechte vermoeden is aangewakkerd door het uitblijven van een kiekplaatje van Storm. Nog nooit heeft iemand Storm op mijn blog gezien. Hij bestaat echt! Ik zal een Henk eraan herinneren dat hij zijn plaatjesmachientje naar het strand meeneemt. De onthulling van Storm zal niet lang meer duren!
Misschien, en dat zou helemaal kattendol zijn, komen we Boris ook straks tegen. Alhoewel, op de laatste foto die we ontvingen zit hij achter de werktelevisie. Boris ga je bloggen?
Staartezwaaigroeten met veel strandwaai, Diva

Terug uit Bergen aan Zee

Gisteren was onze laatste vakantiedag. Een Henk, rara welke (!), had 's avonds zijn koffer al ingepakt. De ander begon 's nachts pas met een beetje verzamelen van eigen dingen, allerlei schrijfspullen terug in een platte doos, en stempel plakband postzegels: zeg maar bureaudingen, in een reisschrijfdoosje. Schilderijtjes van Hellah en Dalai van de muur, ook de engel die al meer dan tien jaar meereist, en de volgende ochtend pas de kleren en slaapmiddelen (dat zijn geen medicamenten maar grote lakens) bij elkaar gezocht en om mee terug te nemen. Al snel na mijn ochtendstrandbezoek kwam Abdel ons ophalen om naar huis te rijden in een ruime auto. Mijn kleedje op de achterbank, daarnaast een Henk en voila, daar gingen we.
Ik keek voor het instappen nog één keer naar de hemel boven de zee. Zag ik daar het windzeil van mijn zeilvriendje langs de lucht jagen? Dezelfde als die op de foto staat? Ik weet het niet, ook ik kan niet dwars door de duinen heen kijken... Had ik het mogen bepalen, dan waren we gewoon even gaan kijken. Het huis waar we wonen blijft toch wel wachten, toch? Dat strandzeilen is staartendol kicken! Als er veel waai is dan duwt de wind de strandparachute waaraan een kustskelter vastzit gigahard vooruit. Op de foto zie je de parachute niet, die bleef heel hoog in de lucht wachten totdat ie verder mocht. Maar met hem en deze kustskelter ben ik een keer heeeel hard mee wezen rennen. Ja, ik kon hem bijhouden! Daar is wel een foto van, maar daar zijn we niet op te zien omdat we zó hard gingen, dat we al uit zicht verdwenen waren voordat een foto ons inhaalde.

'Storm' over Bergen aan Zee

Vroeg ik in mijn vorig bericht of mijn grote stoeivriend Storm in mijn dromen wilde komen, is mijn wens niet in mijn slaap maar de volgende dag vervuld.
Aan het strand en over de duinen raasde een woeste wind die de golven het strand opjoegen, het zand als in een woestijn met miljoenen kleine korrels tegelijk door de lucht liet jagen, en de wind bulderde hier oorverdovend doorheen. Het was eb, maar de harde wind blies en duwde het zeewater ver het strand op. Wat een mooi bijgevolg had: er ontstond een schuimlaag die zich aan de uiteinden van de zeezomen samenbalde tot schuimkoppen. Deze werden door de wind dwars door de opwaaiende scherpe zandkorrels gegooid. Geinig joh, net als in september bij de Zussenroedelmidweek van Henk en zijn zussen op Texel, rende ik hier als een wervelwind achteraan. Maar ik kreeg ze bijna nooit te pakken, was ik heel dichtbij dan spatten ze als afwaszeepbellen uit elkaar. De Henken hadden zich onherkenbaar (althans voor tweebeners) diep in hun jassen gehesen. Zij meenden dat de natuur en de weergoden dit alles veroorzaakten. Niets is minder waar. Ik wist wel beter, mijn vriendje Storm uit Loosduinen had dit alles bedacht. Zo was hij toch even bij me om samen te dollen. Bedankt Storm! De gedachte aan jou beklijfde middels de talloze strandzandkorrels die in mijn vacht mee naar huize Noviomagum gingen!

Bergen aan Zee: wind of watergeluiden

Sinds laatste zaterdag wonen we in duinhuis Noviomagum. Het staat op een duin in Bergen aan Zee. Gaan we de deur uit, trap af, dan hoeven we enkel even linksaf te slaan om via mul zandpad op het strand te komen. De zee is dus heel dichtbij. Ik, met mijn supersterke viervoetersoren altijd, maar de Henken vooral 's nachts, horen om het huis de spelende en soms straffe wind. Is de wind verderop gaan buurten, dan hoor je het eb- en vloedgeroezemoes van de zee. Prettige geluiden zijn het.
Het klinkt anders dan al het water dat maar heen en weer gaat langs de kust van Kijkduin, omdat het iets verder weg is van ons huis in Loosduinen.
We wonen een volle week in dit huis, voor de lol, en niets anders. Tweebeners hebben hier een naam voor: vakantie. Tsja. Het is nu zoals ik zou willen dat het altijd is; heel veel samen. Buiten en binnen. Binnen met elkaar en tweebenervrienden. Tot gisteren was er zelfs een wat verlegen blonde viervoeter bij. Ze vond mijn wild gedrag maar zo zo. Toch, toen we langs de zee draafden reageerde ze vrolijk op mijn uitdagen. Morgen, nee vandaag dinsdag, komt een kleine viervoeter met zijn bevriende tweebenerbetermaakmeneer (volgens de Henken een van de beste dierendokters) op bezoek. Als ze op tijd zijn, voordat het donker is, kunnen we samen naar het strand. Zij nemen geen nachtkleed of kraakmandje mee, dus, blijven niet zoals Farahlief slapen. Doeterniettoe hoor, want als ik slaap dan vergeet ik toch wie er verder in Noviomagum zijn. Dat weet ik alleen zeker van de Henken én Farah die tot woensdagochtend blijft.
Ik ga mijn slaapplekkie opzoeken, dromen van speelgrage viervoeters die ik langs de zee hoop tegen te komen. Tot nu toe nog geen huskygenoot gezien, jammer, dat maakt het missen van Storm, een van mijn grootste makkers, staartelang groot. Kom je vannacht in mijn dromen Storm?

Wat?

Je ziet het goed, hier sta ik uitdagend tegenover mijn Holtens vriendinnetje Sappho. Maar waarom nu dit kijkplaatje? Omdat Sappho en haar tweebenerbazinnetje een nieuwe uitdaging zijn aangegaan. Zij zijn aan het bloggen geslagen. Berichtjes over Sappho en de wereld, met vooral veel leuke en mooie foto's. Ga maar eens een kijkje nemen: HIER!

Hieperdestaartzwaai: Jacky is jarig!

Jacky is viervoetermaatje van KoekjesenknuffelMarianne bij Proefdiervrij. Heel soms is Jacky bij haar, want ze woont ergens anders bij familietweebeners in Zoetermeer. Vandaag is Jacky 1 geworden! Gefelicistaart Jacky.
Kwispels en tot ziens!

Boris

Twee viervoeters van verschillende afkomst, ras noemen tweebeners dat, die met elkaar de liefde hebben bedreven waaruit jonkies voortkomen, zijn vaak erg leuke honden. Dit geldt eigenlijk ook voor tweebeners uit niet hetzelfde werelddeel (al bestaan er gestoorde tweebeners in de politiek die dit het liefste zouden verbieden). Een viervoeter met een moeder en vader van verschillend soort, is niet alleen vaak wauweldewoefel leuk, ze zijn meestal ook sterker van lijf en leden. Dat komt omdat er geen tweebener aan te pas is gekomen die heeft uitgemaakt wanneer en met wie een hondenbeest vrijt. Zodra tweebeners dit uitmaken, dan komt het voor dat ze een teef misbruiken als pupfabriek. Dat heeft dan nogal eens gevolgen voor organen of botten. Botten zijn dus beenderen, ik bedoel dus geen slagersbot.
Boris, die ik af en toe op het strand tegenkom, is zo'n mengeling. Zijn vader of moeder was een husky en de ander -zou ik zeggen- een rottweiler. Hij is beremooi! Bijna helemaal zwart is hij, met twee heel lichtblauwe Dalai-ogen, daarboven een bruin vlekje: net zoals ik heb maar bij mij zijn ze wit. Eén van de schoonheidsidealen zouden tweebeners zeggen, net zoiets als een moedervlek op mensenwang. Het zal wel. Feit blijft dat Boris een mooi lekker ding is!