Dat is een aangename bijkomstigheid in een berglandschap: vanuit de huisopeningen waar glas in zit, de Henken noemen dat ramen, kun je naar boven en naar beneden kijken. Dit is zó anders dan in een plat land! Vanuit Sunnehüsli kan ik diep in de verte kijken. Staand op de vloer, maar nog meer en beter zie ik van alles buiten wanneer ik op een stoel klim. Dat is een beetje lastig te doen, want bijna altijd zit een Henk of Abdel in die ene 'panorama'stoel voor het raam. Onder het mom van een gekozen knuffelmoment ga ik dan bij hem die op dat moment daar zit, aaibaar leunen. Vervolgens zet ik langzaam een poot op het vriendenbeen, vlei me op zijn schoot terwijl ik mijn andere poot er ook bij heb betrokken. Meestal gaat het strelen gewoon door. Ik heb me dan zo weldadig gemanoeuvreerd dat ik dicht bij het raam ben gekomen. Het Filou en Missychalet zie ik dan helemaal, iedereen die over het weggetje gaat en alles wat over de berg heen komt (vaak is dat Berner Sennenhund Mona!). Slim hé? Enne, sinds vanochtend blijven er nieuwe vlokken sneeuw bij komen.
1 opmerking:
Woef gelijk heb je lekker laten knuffen. Maar dat is toch jou stoel? En zo heb je dubbel genot speelse waffen van Sappho.
Een reactie posten