Mazzel is hier niet meer...

Vrijdag, terug van Texel, ontvingen we een droef bericht: Mazzel, met wie ik afgelopen zomer nog heerlijk over velden en door de bossen rende, is gaan hemelen. Mazzel, de lieve golden retriever met wie mijn voorganger Dalai jaren terug in het bijzijn van Van Praagvriendentweebeners op het eiland Schiermonnikoog vertoefde. Voor Mazzel was het natuurlijk het belangrijkste dat ook zijn tweebenermaatje Annelies daar bij was. Mazzel, uit onderstaand gedicht. Deze Mazzel, vrolijk en sterk genoeg om ruim 13 jaar te worden. Dertien jaren, dat is voor ons viervoeters eigenlijk 91 jaar, maar tweebeners gaan anders met de tijd om, tellen anders. Mazzel, ik weet zeker (waar tweebeners nog wel 's naar gissen) dat je nu bij allemaal hondenvriendjes in een andere wereld bent. Een wereld waar geen nare tweebeners bij kunnen komen, een wereld waar geen kriebelsteekbeestjes en levensgevaarlijke teken bestaan.

Een wereld vol velden, duinen, wouden, beken, riviertjes en hier en daar een uitdagende modderpoel, dáár ben je nu. Samen met viervoeters die aardse aangeleerde valsigheid hebben achtergelaten, samen met viervoeters die hun door rare tweebeners geroofde oren en staarten weer terug hebben, samen met jou bekende viervoeters en lievelingen van tweebeners die jou kenden en lief hadden. Ja, lief hadden, want je was een grote kanjer. Dankzij je tweebenerbaasje heb je een heel goed en mooi leven gehad. Wat heb je haar en vele anderen een vrolijkheid en plezier bezorgd! Dankjewel hiervoor Mazzel. Je hebt daarginds, met in de verte tweebeners waar je heen kunt wanneer je wilt, vast mijn woefelgewauwel wel gehoord toen ik begreep dat je vertrokken was. Een heele grote knuf en duizenden kwispels, je Diva

Ter herinnering aan Mazzel

Mazzel

Kijk nou toch:

die luchten de verre zee het brede strand daar zit

vast wel een gedicht in wat een licht wat een wijdte

vind je dàt niet schitterend?

Hee, héé – waarom zeg je niets?

Ik heb wel een potloodje bij me en ’n blokje papier

wil je het hebben? Allemachtig, verpletterend mooi is

het gewoon volgens mij liggen daarginds een paar

zeehonden komen er door Lenie daar niet teveel van?

Als ik alleen ben doe ik hier wel kustmeditaties zand

schuurt oude huid wind ruimt rommel uit mijn kop.

Kijk nou toch, geweldig die meeuwenvliegers vind je niet?

Krijg je geen zin om te dichten?

Hier moet toch wel een vers in zitten toch?

Brak geworden van woordenstorm wandelt dichter

weg van stem, kijkt naar retrievervriend die

pijlsnel langs Schiers zeerand pleziergolven maakt.

Oh Mazzel wat een mazzel dat honden anders

communiceren, niet ongeremd blaten en

waar woorden overbodig zijn

het praten laten.

Uit: Ik schreef het toch, Holland, Haarlem 2008.

Woensdag 23 september: Roedelmidweek met Henkzussen op Texel

Tram, trein, andere trein, bus, boot, bus, korte wandeling….. en toen kwam ik met de Van Zuidenroedel aan op de bestemming Huize Kamperfolie te Texel. Een soort duinhuis in een park, dicht bij de zee, het dorpje De Koog, en heel veel fietspaden langs en door de duinen. Bij toeval huurde Henk een fiets met grote batterij, die helpt hem trappen wanneer hij een duin op moet of duwt zijn wielen als er veel tegenwind is.
Een luxe voor hem, mij maakt het niet uit: ik ren wel. Vooral als de hele roedel op de fiets stapt: Zus, Johan, Jet en Tinie, en wij (Henk en ik natuurlijk). Dat vind ik het allertofste, allemaal bij elkaar, samen op pad of thuis.
Als de jongere zussen met Henk naar Den Burg gaan om voedsel in te slaan (totaal 15 km heen en terug, met of zonder actieve batterij) dan blijf ik bij Zus en Johan in huis. Is prima hoor, ze vertroetelen me aardig en laten me ook doorslapen in de prettigste luie kamerstoel. Tuurlijk heeft Henk daar wel een reislakentje in gelegd.
Gister was een topdag; met z’n allen naar het strand geweest. Het waaide flink, er waren veel viervoeters en ook aardig wat tweebeners, overwegend senioren. Senioren zijn tweebeners die in hondenjaren ongeveer tien jaar zijn. Tsja… We waren nog maar net bij de ruige zee of ik kwam al een rappe jonge boxer tegen. Leuk gerend en gedonderjaagd samen!
Henk niet, maar Jet had een kiekjesmaakding bij zich. Click, klik, prrrrt, allemaal plaatjes.
Eén daarvan zie je hier. Daar ben ik samen met Anouk en Jari, twee Texelse husky’s. Jari was meteen verliefd op mij, wilde wel met me innig zijn, maar ik taalde daar niet naar. Anouk daagde me uit, en het o zo vertrouwde huskyrennen bleef lekker een tijd voortduren. Ook Jari rende mee hoor, al probeerde hij me tussendoor toch te verleiden tot een knuffelpartijtje. Lauwloene, het bleef gewoon bij rennen en stoeien, en allebei hun vachten geurden ook zo vertrouwd prettig. Ja, husky’s hebben toch een zwaaistaart voor hoor. Henk maakte een grapje bij de tweebenervrouw die bij de husky’s hoorde. Zoiets van ehm: Diva wil wel een maandje logeren bij Jari en Anouk. ‘Oh, dat is goed hoor,’zei ze, ‘dan komt mijn zoon die tijd bij jou in huis.’ Ik zal het wel verkeerd aangevoeld hebben, maar het leek alsof Henk dat niet erg vond.
De zusjes Van Zuiden lachten. Natuurlijk zouden Henk en de thuisblijfHenk mij geen maand willen missen!

Strandweer

Lang niets van me gehoord hé? Dat kwam eigenlijk door een Henk, het ontbreken van een nieuw bericht. Geen opzet hoor, maar er is dan van alles en nog wat om hem heen tijd vragend. Dat gaat soms voor. Denk nou niet dat ik tekort gekomen ben hoor, bijna elke dag zie ik de zee. De laatste dagen is het nogal saai geweest, wat kouder, regenachtiger en minder zonnig. Maakt mij en Henk niet uit hoor. Maar tweebeners blijven dan met hun viervoeters steeds vaker weg. Gek eigenlijk, want de meeste viervoeters willen onder elke weersomstandigheid wel naar het strand. Spelen in het zand, aan de kustlijn, en dit het liefst met een andere of meerdere viervoeters. Maar die kwam ik bijna niet tegen. Gaan ze soms ergens anders heen waar minder wind is. Naar een park? Mmwaah, ik wil niet zeggen mietjesgedrag maar stoer vind ik het niet. Vandaag schijnt de zon al sinds de ochtend. En jawel hoor, het kwikzilver in de weerthermometer klimt iets hoger, en op het strand zie ik meteen weer bekende vriendjes. Ontzettend wild gespeeld en gerend. Af en toe alleen of speelmaatje de zee in om lekker af te koelen. De Henk die met me was wilde naar mijn zin te vroeg weer huiswaarts. Waarom niet de hele dag blijven? Spelen, rennen, rusten en slapen op het terras van Parker Beachclub, dan kan Henk iets drinken en eten en ik na een uurtje weer rennen, spelen, rusten en slapen. Ik ga het proberen dacht ik, vlak voordat we het strand afliepen keerde ik superhard rennend terug. Henk al snel fluiten, ja ja, dat dacht ik al.

Niet meteen (want ik moet mijn husky-zijn eer aan doen) maar na een tijdje keerde ik naar hem terug. Hups, meteen de riem vast aan mijn tuigje en het duinpad op. Ik was lekker moe, liep sloompjes naast de fiets. Thuis wachtte fris water en een bakje eten.

Op de Holterberg

Nog geen week na onze terugkeer van de Rigi, gingen we alweer een weekeinde reizen. Een soort van korte vakantie op de Holterberg. Dicht bij Sappho, haar tweebenerbaasjes en ons gezamenlijk vriendje Marcel. Een woefelwauw mooi gebied, die Holterberg hoor! In de bossen lekkere geurtjes, een klein beetje heuvelachtig, alsof het een miniatuur Zwitserland is. Met de Henken was ik daar niet zomaar hoor. Er werd zaterdagavond feest gevierd omdat Sappho's baasjes met Knuffeltinus en haar mannetje iets te vieren hadden. Veertig jaren getrouwd. Zo, dat is geen kattepies. V-e-e-r-t-i-g jaren met elkander, dat doen weinig viervoeters hen na. Bovendien, tweebeners hebben een andere jaartelling. Op het feest met allerlei eten en drinken (dit laatste vond ik niet interessant, maar de etenluchtjes wel) mocht ik als uitzondering ook aanwezig zijn. Veel bekenden waren er. Maar ik miste Sappho en Belle. Gelukkig kwam ik Sappho wel op de berg tegen, ze mag me wel maar ze vindt me ook een beetje te wild... Toch hebben we samen gerend en gesnuffeld. Toen ik moe was van het spelen met een andere tegenkomer, zocht ik verkoeling. Er was geen beek of meertje, wel een modderplas. Heeerlijk om daar met mijn witharige buik in te liggen. Sappho vond mijn gedrag denk ik ietwat overdreven, ze keek een beetje vreemd naar me. Zoiets van 'Haagse aansteller', onterecht Sapp: een Diva kan toch alles maken?

Van de wal in de sloot en van de sloot op de wal

Lieve verre Proefdiervrijviervoeter Hunter werd er in gereden. Daarna de ook te vroeg hemelende Floris werd er in vervoerd. Alijd met Els aan het stuur. Els van Hans. Een koppel tweebeners met wie je als viervoeter uitstekend geboft hebt. Met Els als particulier chauffeuse zaten ze goed. Nooit iets van ze vernomen over riskante rijstijl, roekeloos gedrag of te hard remmende Els. Els is dus een goede en betrouwbare weggebruiker, zo noemen tweebeners dat. Ik zou met vol vertrouwen in haar vierbandenkamertje stappen. Zou, want er is geen sprake meer van een eventueel toekomstige noodzakelijk of pleizierig tochtje.

Heeft de auto zich een lelijk eendje gevoeld? Was hij het rijden zat? Zin in een ruim bad in de brede sloot aan de Haagse Waterbiesweg? Ik weet het niet. Wél is tot mij gekomen dat Els en Hans zich samen in hun huis bevonden, Hans naar buiten keek en aan Els vroeg: "Els, waarom ligt jouw auto in de sloot?" Toen was het al gebeurd. Ongeremd en zonder inzittenden ging de geparkeerde auto over een grote drempel. Op het moment dat Els en Hans naar de plomp keken was het al te laat, zagen ze enkel nog luchtbelletjes en stukje autodak. Politie, brandweer en ambulance waren snel ter plekke (zo gaat dat bij een gezonken auto). Een bergingdienst heeft de auto weer op het droge gezet. Op de wal, om weggesleept te worden naar de schroothoop. Els tramt voorlopig naar het Proefdiervrijkantoor. Hans en Els, dank voor de bijzondere -niet in scene gezette!- foto (let ook op het vogeltje op de hoed van kijkermannetje).

Waarom? Of: van de sloot....

Waarom staat deze tweebener hier in het water? Kom vanavond terug en je ziet het!

Voorbij, maar niet voorgoed

De heerlijke Zwitserdagen dat wij bijna constant met z'n drieën waren, zijn sinds zondag voorbij. Jammer hoor, de extra wandelingen en wandelingetjes, de aangename luchten en luchtjes, het slapen met op de achtergrond beltingeltangel van de koeien in plaats van een tikkende wekker die doorloopt om opeens te kunnen ratelen, ik mis het al snel zodra we weer thuis zijn. Geen klachten hoor, hier heb ik het ook naar zin. Op strand en in Ockenburgh kijk ik uit naar bekende speelvriendjes en - vriendinnetjes, met de Henken ga ik vrolijk mee naar hun collega's die altijd wel even tijd voor mij maken. Dus, aan aandacht ontbreekt het ook niet. De aandacht van groepjes tweebeners onderweg met wandelen en reizen, die kan ik wel missen, als kiespijn. Oooh's en aaah's en altijd fixaties op mijn ogen. Al snel komen kijkplaatjesmakers en snoerloze beldingen tevoorschijn om op mij te richten. Dan zie ik daarin wel een glimmend oogje, daar wil ik niet naar kijken, draai me dus meestal om. Met het gevolg dat ze nóg langer bezig zijn met die flitstoestelletjes! Ik maak er maar een spelletje van.

Op de terugboot snoof ik de lekkere geuren nog eens extra goed op. In mijn koppetje kan ik met gesloten ogen de bergen terugzien. Deze vakantie is voorbij, maar gelukkig gaan we laat in het jaar terug naar de Alpen, wie weet, met heeel veeel sneeeuw!