Storm logeert bij mij

Het is uniek, want we laten ons niet gemakkelijk fotograferen, laat staan filmen. Toch een klein filmpje van ons samen in huis. Zelfs voor de insiders is het soms moeilijk te zien wie of Storm is en wie ik ben, en andersom.

Het mooiste meisje van Loosduinen: Den Haags best gewaardeerde gedicht!

Deze dagen is het twee jaar geleden dat Dalai een zware operatie goed doorstond, maar toch na enkele dagen na een langdurige epileptische aanval overleed. Dat was triest, maar net zoals bij tweebeners, draag je op den duur de mooiste herinneringen je verdere leven op een warm plekje in je hart mee. Zo zorgt ook het gedicht Het mooiste meisje van Loosduinen er een beetje voor dat Dalai nooit vergeten wordt. En dit gedicht, ja, kwispels nog aan toe, ja, is van de Haagse gedichten het allerbest gewaardeerd op dagblad Trouw gedichtenlandkaart. Oftewel, op nummer 1 geëindigd! Leuk hé? Stemde jij misschien ook op dit gedicht, dan hartelijk dank voor je sterren.

Geef Dalai sterren!

Hé, hé, daar ben ik eindelijk weer. Mijn schrijfHenk had het direct na onze terugkomst uit Wengen te druk met allerlei mails, aandacht voor familie en een klein beetje ziek zijn. Maar nu is hij na aandringen van mij toch weer begonnen.
Ook omdat het dagblad Trouw een dichterslandkaart is begonnen en vanavond afsluit. Daar is ook 'Het mooiste meisje van Loosduinen' opgezet. Dat gaat over mijn lieve voorganger Dalai. Tot 12 uur middernacht, maandag 25 januari, kun je nog op dit gedicht stemmen. Geef je het 5 sterren? Als je per ongeluk te snel de muis aanclickt dan haal je het gedicht in waarde naar beneden en gaan er punten af. Dus ga naar de meest rechtse ster! Stem je nu en hier, ter ere van Dalai?

Vanavond in rijdend hotelslaapkamertje naar huis

Vanmorgen nog één keer 'n lange wandeling maken. Ik hoop dat Mona en Sina buiten zijn om voor de bergtocht met me te spelen. Anders misschien bij terugkomst. Daarna gaan de Henken de grote tassen op wieltjes inpakken, met water en lawaaikruipding in de weer en daarna naar het stationnetje. We gaan niet direct naar huis. Eerst stappen we uit in Bern, bussen daar naar Spiegel waar een vriendin woont. Bijzondere vriendschap, een Henk heeft haar eerst eens een gebroken heup bezorgd (...) toen hij op Bernerstation uit de trein boven op haar viel. En nu zijn ze vrienden, grappig hé?
Na Bern treinen we naar Basel, maken een tochtje door het stadspark en lopen vervolgens een groot huis in waar ze gaan eten. Ik ook: er is een speciale tafel gereserveerd waarnaast ik rustig kan liggen eten, drinken en slapen. We zijn daar een klein beetje bekend. Ja, dan opnieuw wandelen, want ze willen graag dat ik een paar keer plas voordat we de nachttrein in gaan. Spannend, Zwitserland en Duitsland zal wel lukken om door te rijden. Maar eenmaal in Nederland, nou, ik ben benieuwd of we dan naar Den Haag worden gebracht door de service en communicatie-arme NS!

Slee in diepe sneeuw gevonden (fotoreeks met Abdel)

Zo'n bankje...

Zo'n bankje als dit wordt binnenkort op een lievelingsspeelveld van mij, ver boven het dorp Wengen, vervangen door een nieuw exemplaar. Bijzonder? Voor mij als viervoeter niet echt, maar wel voor de Henken. Want als cadeau heeft grote vriend Rik het nieuwe bankje voor vijf jaar geadopteerd. Daarom komt er een tekst van Henk op te staan (tuurlijk in het Duits) en de namen van de Henken. Misschien, ik weet bijna wel zeker, mijn naam ook. Later, en dat zal enkele maanden duren, zie je daar een foto van op dit blog!

Woeferdehieperdepiep hoera, Bep 59 jaar!

Is je tuin vandaag vol sneeuw?
Zag je bij 't achterlaten van
eerste sporen die ene ster?
Voelt het goed, de stap over
de 7 januaridrempel?
Ga je sterk en opgewekt het
nieuwe levensjaar in?
Laat je je dit jaar door nie-
mand voor je kop stoten?
Klim je uit dal telkens weer
omhoog en hoger?
Als het éénmaal nee is en
voor al het overige JA, dan
ben je een heuse steenbok
en vandaag 59 geworden.
Herzlich gratuliert, viel
Glück unterwegs nach 60!

6 Januari: geen Drie Koningen

Welnee, al had een Henk de witte koning in zijn stuk Driekoningenbrood en mag hij de hele dag dé gouden kroon dragen: het is vandaag Drie Koningen en een Koningindag. Op de uitlopers van de drie prachtige bergen de Jungfrau, Eiger en Mönch is het namelijk koninklijk toeven. De vriesfrisse berglucht, de prachtige hemel, de oneindige sneeuw en lawaaivrije omgeving heeft van ons Drie Koningen en een Koningin gemaakt. Kijk maar naar de foto, en let op als je de Henk met gouden kroon voorbij ziet gaan!

In de sneeuw

Buikdiepe, piepkrakende sneeuw, veroorzaakt door de kraakschoenen van Abdel en de Henken, in de verte tweebeners op 1 of 2 glijlatten en soms iemand die snel voorbij stuift op een soort van lage roetsjstoel. Heerlijk was het vandaag, lang vertoeven in de ongerepte sneeuw bij de Wengeralp!

Panoramastoel

Dat is een aangename bijkomstigheid in een berglandschap: vanuit de huisopeningen waar glas in zit, de Henken noemen dat ramen, kun je naar boven en naar beneden kijken. Dit is zó anders dan in een plat land! Vanuit Sunnehüsli kan ik diep in de verte kijken. Staand op de vloer, maar nog meer en beter zie ik van alles buiten wanneer ik op een stoel klim. Dat is een beetje lastig te doen, want bijna altijd zit een Henk of Abdel in die ene 'panorama'stoel voor het raam. Onder het mom van een gekozen knuffelmoment ga ik dan bij hem die op dat moment daar zit, aaibaar leunen. Vervolgens zet ik langzaam een poot op het vriendenbeen, vlei me op zijn schoot terwijl ik mijn andere poot er ook bij heb betrokken. Meestal gaat het strelen gewoon door. Ik heb me dan zo weldadig gemanoeuvreerd dat ik dicht bij het raam ben gekomen. Het Filou en Missychalet zie ik dan helemaal, iedereen die over het weggetje gaat en alles wat over de berg heen komt (vaak is dat Berner Sennenhund Mona!). Slim hé? Enne, sinds vanochtend blijven er nieuwe vlokken sneeuw bij komen.

Het is stil aan de overkant

Weg zijn ze, Chincho, Filou en Missy. Gisterenmiddag zijn ze al wandelend en spelend de berg afgelopen naar Lauterbrunnen. Van daaruit reisden ze met hun tweebenerbaasjes terug naar Zuerich. Stil hoor, vanmorgen geen gedraaf vanaf de overkant. Maar gelukkig is Mona van de buren beneden ons er wel. Vanochtend met haar en de verderop wonende herder met reebruine ogen en zijn ruigharig vriendje van de Maler gespeeld. Toppie! Terwijl een Henk dacht dat ik na het spelen en de borstelbeurt mee naar binnen ging, peerde ik 'm opeens langs het smalle paadje van Sunnehuesli weer naar beneden. Een schik dat ik had! Nog veel meer en veel langer wilde ik duvelstralen met de leuke Zwitserhonden door en diep in de sneeuw. Een tijdje later hoorde ik iemand mijn naam wel roepen, maar daar schonk ik geen aandacht aan. 'Het zal wel een wandelaar uit het dorp zijn die me herkend en met me op de foto wil', dus ik gaf geen sjoege. Nog weer later zag ik iemand aankomen lopen met de trend van een Henk. Het wás een Henk. Hij haalde me terug naar boven. Daar stond de andere gerugzakte Henk, en bovenaan het trappetje verscheen warm gemutste Abdel. Dat voelde als een goed teken. Ik mocht waarschijnlijk weer mee naar het dorp waar ze ontbijtbrood gingen kopen. Jawel hoor. Ondertussen waren de beide viervoeters van de Maler ook weer naar het bovenweggetje gekomen. Al ravottend liepen ze met ons een stukje mee. Bij de bocht bleven ze achter, buitelden toen weer het sneeuwveld in. En vanmiddag? Komen ik dan nog sneeuwspelers tegen of vermaak ik me enkel met de tweebeners? Of... verrassen Filou, Chincho en Missy me en zijn ze vanmiddag plots weer terug?

Na de nieuwjaarsneeuw 2010

Dat was retewauwelwoeferdewauwel cool! Zeven tweebeners, vier viervoeters: samen de verse sneeuw in bij Wengen. Missy en Filou uit Zuerich waren er, en een nieuweling: Chincho. Een jonge bruine labrador, toen we elkaar zagen wisten we het meteen: dit gaat stuifsneeuwstaartegoed klikken. En ja hoor, gedold dat we hebben, soms gleden we een eind de berg af. We lieten, niet zo heel leuk van ons, Filou en Missy een beetje toekijken. Dit met Chincho was hetzelfde wilde en onbesuisde speelgevoel dat ik altijd heb met Storm. Storm, kanjerlieveling, hoe gaat het met je in Loosduinen? Over een week kom ik alweer terug hoor. De dag dat we thuiskomen hoop ik je meteen te zien. Maar nu nog een goddelijk volle sneeuwweek in de bergen. Gelukkig is het dieronvriendelijk oudjaargeknal voorbij. Iedereen zin in 2010? Ik hoop het, voor mij is het eigenlijk niet meer dan een boomstronk waar je overheen springt. Voor tweebeners is zo'n jaarnummer van meer betekenis. Wintergroeten en knuffels, Diva