Zwitserlevendag

Laat in de ochtend klopte iemand bij ons op de voordeur. Die iemand was nog niet te zien, toch wist ik voordat de deur openging dat het een vertrouwd iemand moest zijn. Een soort van grote belofte met de geur van alpenbloemen en verre sneeuw om zich heen (tweebeners denken eerder aan een smullekkere verrassing verpakt ik Zwitserse roomchocolade). Een lief speelmaatje waarvan ik bij het eerste zien altijd opgewonden raak. Dat gebeurt ook wel bij tweebeners van het reuengeslacht, maar die kijken anders naar een vrolijke tweebenervrouw die jong, pienter, goed uitziend en spelerig is. Nee, nee, reuen op twee benen, niet dát komt bij me op! Wel lieve onbeperkte aandacht, verlangen naar spelen, het liefst in de sneeuw (want daar heb ik met haar veel ervaring in), wandelen zonder riem en troetelkroelwoordjes.

Het was Djøra die al vroeg met haar tassen en draagbare kijktelevisie met vast typemachientje uit het zuiden naar Loosduinen de weg op ging. Ze kwam me gezelschap houden, beide Henken moesten op plaatsen zijn waar ik liever weg blijf of in zekere zin ongewenst ben. Leuk bij Diva in huis werken aan mijn promotie, dat kon ik met mijn hondenhersens bij het verwelkomen aan haar aflezen. Ja ja.

Ik kreeg bij haar aanwezigheid een Zwitserlevengevoel. Zou ze me meenemen in hardevaartding? Richting koelte en hoge sneeuw? Eerlijk gezegd begreep ik al snel dat dit niet zou gebeuren. Ze pakte haar tassen uit, stopte een tweepuntig iets in de muur waar schrikdraadbonk in zit verstopt en ging aan de tafel zittend aan het werk. Tussendoor praatte ze tegen mij, streelde mijn warm koppetje als ik deze op haar rustende benen vleide, moest lachen wanneer ik brokjes van mijn eten bij haar neer legde. Het was goed om zo samen met Djøra te zijn. Verderop in de dag gingen we naar buiten, wandelen naar landgoed Ockenburgh. Op het grote speelveld waren enkele mij bekende viervoeters, iemand die mij altijd met een Henk tegenkwam vroeg een beetje verbaasd aan Djøra: 'hée, is dat Diva?' 'Ja' (-; zei mijn tweebenervriendinnetje trots. Grappig hé?

Op het grote speelveld leidde ik haar een beetje rond want ze kende dit natuurlijk niet zo goed als ik. We kwamen bij het stilstaande water met een beetje schommelend plat gras er bovenop. Plons, daar baadde ik al. Kom dan Djør, keek ik naar haar, kom dan, dan kunnen we samen spetterspieterspateren. Tja, en dit viel me van haar tegen, zij bleef gewoon op de kant staan. De zon zou haar toch drogen? Haar haren kon ze net als wij viervoeters toch na afloop uitschudden?

Ik begreep het wel een beetje, al lette ze nagenoeg constant op mij, één keertje zag ik in haar ogen iets van heimwee naar bergen sneeuw. Hup, ik bedacht me geen moment, ik sprong met vier benen tegelijk uit de brede sloot. Gelukkig, mijn vriendinnetje die er de hele dag voor mij was had ik weer afgeleid. Ze lachte, en heel veel gelukjes samen keerden we huiswaarts. Jawel, op de foto ziet het er misschien uit als een politietraingevecht, toch is dat helemaal totaal niet waar: zo ruw stoeiden we in de sneeuw! Begin dit jaar, ergens boven Wengen, waar de wind soms herinneringen aanwaait van mijn voorgangers Hellah en Dalai.

Salibonani!

Salibonani!

Met deze groet begint steevast elke bush mail die een Henk geregeld uit Zimbabwe ontvangt van ex-collega biologe Esther van der Meer. Enkele jaren terug vertrok zij naar Afrika om daar te beginnen aan een vierjarig promotie onderzoek bij het Painted Dog Conservation (PDC) project. In deze vier jaar probeert zij uit te vinden waarom de wilde honden de veiligheid van Hwange National Park verlaten en naar gebieden trekken waar ze vaak het slachtoffer worden van stroperij of aanrijdingen door auto’s. Dit moet er uiteindelijk toe leiden dat de beschermingsstrategie voor deze diersoort kan verbeteren. De Afrikaanse wilde hond (ook wel onder meer Hyenahond of Mulula genoemd) wordt met uitsterven bedreigd. Op dit moment zijn er nog maar 3000 op de hele wereld. Dit moet, vooral door projecten zoals van het PDC, snel veranderen, anders zijn de hoog intelligente en sociale painted dogs binnenkort alleen nog maar in dierentuinen en op foto’s te zien. Het leven en de omstandigheden bij het Painted Huntingdog Research project zijn ontspeend van alle Westerse luxe. Wat bijvoorbeeld medewerking en voedselvoorziening betreft zouden zij ook zonder tiran Mugabe beter af zijn. En toch zijn de bush mails van Esther niet deprimerend, integendeel, ondanks de soms treurige belevenissen. Uiteraard schrijft ze niet alleen over de painted dogs, maar ook over andere dieren die 'op haar pad' komen. Belevenissen met luipaarden, olifanten, leeuwen en, studenten die eigenlijk beter een brave kantoorbaan in grote stad kunnen zoeken. Kortom, zeer boeiende verslagen. Vaak moet ik denken aan Dian Fossey, die zich jarenlang inzette voor het leven en de veiligheid van gorilla's. Dat ging ook niet van een leien dakje. Ja, noem het maar gerust 'gepaard gaande met ontberingen'. Wil je de bush mails over het leven en de ervaringen van Esther lezen, dan kan dat HIER. Hopelijk overweeg je om dit project eens (of frequent) te steunen, in plaats van een groot en rijkelijk gesteund project van het Wereld Natuur Fonds (ook goed hoor, maar zij genieten al steun van talrijke tweebeners), ga dan naar de site van de Stichting Painted Dog Conservation. Daar is onder het kopje Stichting PDC/Help ons te lezen hoe je een eenmalige gift -elk bedrag is welkom!- kunt overmaken of voor langere tijd donateur worden. Doe je het? Alvast dank namens de painted dogs!

Met de moed van Dian Fossey (Gorilla's in the mist)

Vannacht of morgen: een bericht over biologe Esther, die met de moed van Dian Fossey in Zimbabwe werkt voor de bedreigde painted dogs.

Finale poezenweek

Ja, een week duurt bij mij soms meer dan zeven dagen die de mensen voor hun gemak hanteren. Daarom vandaag de afsluiting van de poezenweek. Behalve bij de reacties onder enkele berichten kwamen er bij een Henk in de meelboks ook spontane reacties binnen. Voor alle duidelijkheid: dit is niet eenmalig hoor. Misschien komt er wel weer eens een poezenweek inclusief de daarbij horende katers. Trouwens, zo streng en eenzijdig ben ik niet, af en toe krijgen andere schepsels met ogen of oogjes hier ook aandacht. Er is telkens weer zoveel keus! Dit ligt blijkbaar anders bij tweebener meneer Felderhof die ergens in een sjieke villa voor zijn tv-programma gasten ontvangt. Wanneer bepaalde BNers (dat zijn Nederlanders die bij de gemiddelde Nederlander bekend zijn) -meestal uit de vermaakwereld- niet willen of kunnen, doet de redactie van meneer Felderhof een greep in de politieke bak. Vaak wordt het dan iemand van rechtse populistische signatuur, je weet wel; een tweebener die weet wat gevoelig bij de Nederlander ligt en daar dan heel hard over gaat schreeuwen. Meestal zonder nuancering, altijd zonder realistische oplossingen. Link, want angst en vooroordelen zijn slechte raadgevers. Dat is eng, dat is gevaarlijk, want daarmee gaan nagenoeg altijd generalisaties gepaard. Maar roepen veel tweebeners dan 'jah, hij durft hardop te zeggen wat ik denk!' Nou en? Iedereen met een grote bek kan allerlei raars uitkramen. Daarmee zetten ze, de geschiedenis laat dat zien, de ene keer zigeuners buiten spel (en dit is erg braaf uitgedrukt), de andere of dezelfde keer ook Joden en homoseksuelen, en nu moslimtweebeners van klein tot groot. Dat noemen wij viervoeters een klein beetje veel dom. Het is bekend dat besloten dorpen als Urk en Volendam populistische lui graag omarmen. Geen wonder dat palingsound- zanger Jan Smit samen met de genadeloos op haar retour zijnde Rita Verdonk onlangs te gast waren bij Felderhof. Als rechtgeaarde viervoeter zou ik niet samen met zo'n kwaadaardig wijf in een soort van vakantieshow willen.

En, niet alleen omdat ze hier op de foto net onder de douche vandaan komen, maar zeker weten dat de poezen met de mooie onNederlandse namen Tara en Siva, ook verschoond willen blijven van contact met politieke dieren van dat soort allooi.

Er zijn er twee jarig, hoera, hoera!

Vandaag zijn Droppie en Loesje jarig! Precies een jaar geleden werden deze lappenzusjes geboren. Hierbij een foto van hun eerste dag bij hun kersverse tweebenerbaasjes, samen op de rugleuning van de bank. De dichteres Wilma van den Akker en haar lief hadden al heel wat namen voor duo's doorgenomen. 'Loesje' stond al min of meer vast, als verwijzing naar Lucebert, de held van Wilma, en vanwege die leuke Loesjeposters. De tweede naam kwam vanzelf, toen ze het kleintje met de driehoekige zwarte vlek op haar neus zagen: 'Droppie,' het kon niet anders. Droppie en Loesje opereren vaak als team. Samen slapen, spinnen, uit het raam kijken (zie de andere foto), vliegen vangen, en regelmatig samen spelen of vechten. Loesje heeft Droppie daarbij een keer in haar oog gekrabd. Droppie moest toen een tijdje een soort omgekeerde lampekap om haar halsje. Dat was heel raar, want ze kon toen niet in kleine hoekjes kruipen en bij het traplopen stootte ze tegen elke tree. Zielig! Maar het is helemaal goedgekomen met haar oogje. Tegenwoordig slaapt Loesje 's nachts aan het voeteneinde van het bed; Droppie springt dan bovenop de linnenkast en maakt het zich daar gemakkelijk. Soms springt ze mis, de sufferd. Vanwege hun verjaardag krijgen ze straks een extra lekker hapje.

Gefeliciteerd Droppie en Loesje, en een vrolijke dag gewenst! hieperdehiepkwispels vanuit Loosduinen, Diva

Mickey uit het struikgewas

Uit het struikgewas? Ja, uit het struikgewas, of uit het hakhout of heester. Hoezo? Waar Mickey woont heet de wijk Heeze, en een heze (met e of ee geschreven) is bijvoorbeeld struikgewas et cetera. Ik denk dat het hier om hakhout gaat, een Henk die vroeger in de buurt woonde waar Mickey nu met zijn tweebenerbazinnetje huist heeft hier een verklaring voor. Hij woonde vroeger, alweer een have eeuw geleden (!) met zijn ouders, broers, zussen en kostgangeroom in de Nieuwe Hezeweg. Achter boomgaard, bleekveld, tuintjes, kippen- en konijnenhok, was een korenveld en dáárachter een houtzagerij. Misschien dat die houtzagerij daar al bestond voordat het zandweggetje waar Henk woonde de naam Nieuwe Hezeweg kreeg. Dit weggetje is nu niet meer terug te vinden. Het is hier net als in het liedje van Wim Sonneveld; het dorp, oude dingen moeten verdwijnen om te kunnen vernieuwen. Geen boerenbloemen meer langs de weg, hooguit een wuivende klaproos. Klaprozen trekken zich gelukkig niets aan van grenzen. Waar hun zaadjes terecht komen daar groeien ze. Al zijn veel van de huizen daar niet oud, de straten dragen wel namen van vroeger: de sikkel, het karnhuis, de ploeg, de haarhamel en ook nog de hezeweg. Een oude weg van vroeger met bijna allemaal nieuwe huizen. In die huizen wonen tweebeners, vaak samen met viervoeters. Viervoeters met een kwispelstaart en kleinere viervoeters met evenwichtsstaart. Vogeltjes- en muizenkijkers zijn het, en als ze de kans krijgen, gaan ze op jacht. Niet zoals de edele mensen van koninklijke bloede dat doen op een verre steenworpafstand van Mickey, in de Apeldoornse kroondomeinen, nee nee. Als Mickey zou gaan jagen, dan doet hij dat het liefst alleen. Zonder poespas van jachthoornblazers en evenmin in een afgesloten gebied. Ik denk eigenlijk dat Mickey niet jaagt. Daar is hij volgens mij te poezesnoezelig voor, daarginds, samen met dierbare tweebener in de Heeze. Dag Mickey, dag Essebes!

Olja en Tartufo

Deze prachtfoto hadden de Henken al eens gezien, heel lang stond deze foto in de top 10 van meest populaire foto's bij een fotowedstrijd waar de kijkers op konden stemmen. Het zijn Olja de blauwe Rus en Tartufo de asielpoes. Ze liggen hier zo poezig samen, maar echte vriendjes zijn ze niet altijd. Olja kruipt graag in tassen en grote zakken, dat vindt ze spannend. Tartufo heeft daar geen boodschap aan, misschien vindt ze dat een beetje elitair gedoe... Misschien heeft het ook niet geholpen dat Olja soms als een prinsesje op een kussen gaat zitten, loerend naar een gaatje in de plint, kijkend of er een brutale muis te voorschijn komt. Mwiaaauw, daar bakt ze niets van. Nee, ook als ze thuis is durven de muizen te dansen op een grote vloer. Neem dan Tartufo, die tilt amper een voorpoot op om een muisje dat ook hem onderschat meteen aan de haak te slaan. Waarna hij zich begeeft naar de breeeede stoel, waarvan de leuningen ver uit elkaar staan, om daar ongegeneerd te gaan liggen chillen.

Hij die naast me huist

In de buurt waar ik woon zijn op het pad waar ons huis staat veel tweebeners die de schone was niet buiten hangen. Misschien schamen ze zich voor de kledingstukken, misschien vinden ze heel klassiek Haagsch dat dit niet hoort, of, en dat is deels zeker, gaat bij de meesten alle natte was altijd de energievretende droogtrommel in. Bah, dan zit er gedroogd geen lekker buitenzeeluchtje aan, maar een kunstmatig bloemenodeurtje. Bij mij en de buren hangen aan het balkon vaak twee droogrekken met wapperende klapperende wasgoedstukken. Een overbuurvrouw die álles ziet, noemt het paadje waar we wonen het Wasstraatje. Grappig hé? Hadden we een grotere tuin met een bleekveld, dan heette ons pad waarschijnlijk het bleekpaadje. Op dit paadje heb ik mooi uitzicht wanneer ik op het balkon lig. Heel vaak zie ik Flip ergens beneden. Flip is onze buurkat. Hij struint een beetje rond, scharrelt onder struiken, slaapt op tafeltje of stoel in zijn voortuin, waar dan de boeddha een oogje in het zeil houdt. Wil hij naar binnen dan begint ie te miauwen. Ja, ik zie en hoor alles, nou ja alles, laten we zeggen veel, heel veel. Zouden andere buren viervoeters hebben, dan zouden ze me waarschijnlijk de bijnaam allesziener geven. Nee, niet iets dorpsachtigs, zoals kleptante of roddelmiep van het Loosduinse suffertje. Want ik houd mijn mond dicht. Van alles wat ik zie houd ik bijna alles voor mezelf. Zo weten de tweebenerbaasjes van Flip niet dat hij er soms een spelletje van maakt om zich vlakbij hen in de tuin te verstoppen. Als de voordeur open gaat roepen ze: Flip, Flip, Flip! FLIP!!! Door de struiken kijkt Flip dan naar mij omhoog. Dat moeten we samen op z'n allerdierlijkst lachen. Meestal komt Flip niet direct te voorschijn, maar als hij bedenkt dat er misschien iets lekkers in zijn eetbakje wacht, dan staat hij op en wandelt rustig naar binnen.

Fritz Frommel uit Pijnacker

Mijn naam is Fritz, ik ben een kater uit Pijnacker.
Eerst heette ik Frommeltje, vanwege mijn verfrommeld oortje. Zonder ‘tje’ is het nu mijn achternaam: Fritz Frommel dus.
Ik kom uit het dierenasiel Maastricht, woon nu alweer een tijdje in Pijnacker. Leuk buurtje met veel poezen en katers. Op zich ben ik heel sociaal, wil graag met iedereen spelen, behalve met mijn directe buurkatten. Zij vallen me regelmatig aan, dan kan ik niet aan ze ontkomen. Mijn geschreeuw gaat door merg en been, dat hoort mijn baasje Diana dan ook. Ze weet meteen dat het niet pluis is, met een groot waterpistool ‘ontzet’ ze me. Uilenkop en Vette, zo heten ze voor ons, peren ‘m bij het waterschieten al snel.
Gelukkig, want anders gaan ze tot bloedens toe door. Dankzij deze twee schelmen moest ik al eens naar betermaakdokter.
Misschien moet ik me enkel nog richten op honden (want zo noemen tweevoeters ze).
In de voortuin lig ik wel te wachten totdat er een hond langs komt. Dan spring ik hoepla uit de struiken, vlak voor hun voeten. Ik wil dan eigenlijk tralala met ze spelen, maar dat begrijpen ze niet altijd. Sommige viervoeters reageren dan wel een beetje raar. Er is nu al wel een viervoetertje dat met mij speelt. Voor zijn soort is ie tamelijk klein, maar grootte, kleinte, dikte en dunte maakt niets uit hoor. Voor mij en de meeste andere poezen- en katerbeesten geldt dit. Ja, wat dit betreft hebben we een streepje voor bij de tweebeners: die zeggen dit vaak maar handelen even zo vaak andersom. Zal dat soms liggen aan hun instinct?

Goed nieuws van Wakker Dier

Luxe hotelketens stoppen met foie gras!

De hotelketens Bilderberg, Carlton en Mövenpick halen in hun Nederlandse vestigingen foie gras van de menukaart. Dit hebben zij Wakker Dier laten weten. Ze vinden de productie van de ganzen- en eendenlever te dieronvriendelijk. Het is een succesvolle start van de nieuwe campagne van Wakker Dier die erop is gericht om hotel- en restaurantketens foie gras-vrij te krijgen. De campagne startte met een informerende brief aan de hotelketens over de dieronterende dwangvoedering. Binnenkort wordt de campagne vervolgd met publieksvoorlichtingsacties. Diverse hotelketens, waaronder Van der Valk, hebben de omstreden foie gras nog op de menukaart staan.In Nederland is de productie van foie gras vanwege dierenleed bij wet verboden. Ook vele winkel- en horecabedrijven laten foie gras links liggen: Bijenkorf, Makro, Lucas Klamer, het restaurant van de Tweede Kamer, Rabobank, PGGM, KLM en vele restaurants. Zelfs koningin Beatrix serveert geen foie gras meer bij staatsbezoeken.Voor de productie van foie gras worden eenden en ganzen met trechters en buizen pneumatisch gedwangvoederd. Dit gebeurt meermalen per dag en zo’n 2 tot 3 weken lang. Zo worden de levers in korte tijd vijf tot tien keer groter dan normaal. Dagelijks wordt ongeveer een kwart van het lichaamsgewicht aan vette maïsbrij naar binnen gepompt. Hierdoor ontstaat een extreem vette ziekgemaakte lever die in luxe restaurants als delicatesse wordt geserveerd.Eerder concludeerden wetenschappers van de Europese Commissie al dat de productie van foie gras gepaard gaat met veel dierenleed. Zij constateerden vaak verwondingen aan de slokdarm aan het begin van de dwangvoederperiode, als de ganzen en eenden nog een kokhalsreflex hebben. De dieren worden zo vet dat sommige aan het eind amper nog kunnen lopen. Door de afgedwongen vervetting gaat de lever disfunctioneren. Er ontstaan vaak spijsverteringsziektes, 'wet neck' (abnormale vetuitscheiding) en ontstekingen aan de poten vanwege het houten of draadgazen rooster. Bij aankomst in de slachterij blijkt dat 30 tot 70% van de dieren botbreuken en kneuzingen heeft. 40 tot 70% van de dieren heeft ernstige verwondingen aan de keel en nek vanwege de buisvoedering. Tijdens de dwangvoedering stijgt de sterfte met een factor 10-20.

Vaste gasten van de zee bij Kijkduin

Hieronder staan foto's en vertelsels van Mickey, Maya en Yeti: Alaska Malamutes. Op vele plekken maar ook ergens op het strand en in zeewater in de omgeving van Kijkduin (voor niet Hagenaars: dit ligt boven Loosduinen) kun je ze tegen komen. Scroll naar beneden voor de kijkplaatjes en hun bijzondere levensverhalen.

Mickey

De uit Groningen afkomstige Mickey heeft zich sinds vorig jaar mei bij Yeti en Maya gevoegd. Zij is de oudste van allemaal, 1 april werd ze acht jaar. De Groningers zorgden niet echt goed voor haar. Misschien at ze, zoals tweebeners dat zeggen: met de pot mee. Dus geen viervoeterseten maar een mensenprak. Dat deden tweebeners vroeger heel vaak, en nu doen sommigen (vooral boeren en dorpsmensen) dat nog altijd.

Toen Mickey naar Den Haag kwam had ze een vieze gele vacht, overgewicht van 15 kilogrammen, en een voortdurende lelijke hoest. Doe overtollige kilo's is ze nu weer kwijt. Ze kan weer rennen, ze maakt plezier en heeft van Yeti en Maya leren spelen. In het begin wist ze niet wat dat was... Waar Mickey nooit meer van afkomt is de nare chronische bronchitis. Dit heeft ze overgehouden aan een kennelhoest. Deze 5 jaar geleden opgelopen hoest is door de vorige tweebenerlui nooit goed behandeld. Wel woefelraar hoor: tweebeners die zomaar zonder test of examen een viervoeter in huis mogen nemen. Hallo zeg, wij viervoeters zijn geen laven of ruilbare voetbalplaatjes...

Ik vermoed door alles wat ik van Mickey te weten ben gekomen, dat zij het meest eigenzinnig van alle drie malamutes is. Leuk, omdat haar tweebenerbaasjes dit terecht respecteren en ook leuk omdat ik dit goed herken. Daar zijn wij Siberische husky's ook niet vreemd mee!

Maya

Maya en ik hebben een niet rooskleurige overeenkomst: we zijn allebei in Polen geboren. Kwam ik al gauw op de een of andere manier met m'n broertje bij een sjeik te wonen, Maya werd met haar zusjes en broertjes veel te vroeg bij haar moeder weggehaald. Vijf weken jong waren ze, gingen in een kist vanuit Polen op transport. In België werden ze door een malafide handelaar die het niet uitmaakte waar of ze terecht kwamen, verhandeld. Hem ging het alleen maar om de ping-ping. Het geluk zat Maya niet mee. In korte tijd komt ze bij vijf (!) verschillende eigenaars te wonen. Ik vrees dat het allemaal onnadenkende tweebeners waren die een malamute mooi vonden, maar totaal niets van hun karakter af wisten. Wat een pech voor Maya. Maar na 3 en een halve maand gesleep keert het tij. Via de voormalige Poolhondenstichting gaat ze een toekomst bij Yeti tegemoet. Vanaf de eerste dag worden Yeti en Maya dikke vriendjes. Maar al gauw is het schrikken geblazen voor de tweebenerbaasjes, Maya kreeg epileptische aanvallen. Zo erg, soms wel acht keer op een dag. Na onderzoek en testjes bleven de aanvallen weg. Gelukkig zijn die nare aanvallen niet meer teruggekomen.

Alles gaat goed met Maya, 19 juli wordt ze drie jaar!

Yeti

Is dit toeval? Zit Yeti hier op een kei om te poseren voor kijkplaatje of vindt ze het net als ik prettig om overzicht te hebben en is ze er spontaan op gesprongen?

Yeti is net iets jonger dan ik; drie jaar. Ben ik uit Polen van (z.w.s.) een broodfokker afkomstig, zij is dichterbij geboren, in Rotterdam. Haar tweebenerbaasjes die ze al kent sinds puppytijd, lieten haar in de grote nieuwe wereld meteen met van alles kennismaken. In auto zitten, naast de fiets lopen en zelfs in café en naar kermis geweest. Dat is goed, want dan zijn die dingen niet vreemd meer en ben je niet zo gauw bang voor het onbekende. En, hoe kan het anders wanneer je in een kustplaats komt te wonen, heel jong meteen al met de zee kennis gemaakt. Ik denk dat ze daar nu met haar maatjes bijna elke dag wel komt.

Toen Maya en Yeti elkaar voor het eerst zagen, werden ze meteen dol op elkaar! Alles wat Yeti doet, doet Maya ook, tot en met het kattekwaad toe. Yeti is als een grote zus voor haar, ze let op Maya en treedt soms corrigerend op door haar in het nekvel te vatten.

Yeti, Maya en Micky

Dit zijn ze: Yeti, Maya en Micky. Drie Alaska Malamutes, ze behoren tot dezelfde rasgroep als de mijne: Pool- en sledehonden. Malamutes hebben doorgaans een veel forsere vacht dan wij Siberische husky's. Wat karakter betreft komen we veel overeen.

Een Henk heeft foto's gekregen van tweebenerbazinnetje Astrid, de namen van haar malamutes heeft ze samengevoegd voor haar Haagse hondenuitlaatservice Yemami.

Ga maar eens op die site kijken, daar staan nog veel meer foto's. En je kunt er natuurlijk lezen over de uitlaatservice, dat klinkt allemaal wauwelgoed! Boven dit bericht staan ook nog een paar foto's van de malamutes, bij elk is een persoonlijk verhaaltje te lezen.

Morgen Alaska Malamutes, daarna een week vooral poezen

Wie zijn deze Alaska Malamutes? Morgen stel ik ze voor, deze schatten uit de Residentie.

Pas op voor geverfde haren en pruiken

Gisteren was het voor een Henk 'n dag met uitersten. In Amsterdam werd 's middags door Erica Terpstra bij het verwelkomen van de Dalai Lama in Amsterdam, een gedicht van Henk voorgedragen. Een unieke gebeurtenis. s'Avonds werden de eerste uitslagen bekend van tweebeners die gestemd hadden voor Europa. Tot groot verdriet van de Henken, en ik meen dat ik niet te veel zeg: van alle wéldenkende tweebeners, scoorde een Nederlandse populist met geverfde haren veel stemmen. Eigenlijk niet zo gek in een land waar puberjongens- en meisjes nog op lollies zuigen, bomen van machokerels (voor babies bestemde) melk drinken en verveelde vrouwen naar snijslagers gaan omdat ze hun lichaam en leeftijd niet accepteren.

Stjonge, jonge. Blij dat wij viervoeters uit angst en onverdraagzaamheid geen achterlijke keuzes maken. Alle honden tellen mee! Zo hoort het ook te zijn bij tweebeners. Heb echter meelij met viervoeters die hun ware kop niet laten zien vanwege geverfd haar of lelijke pruik: die zijn niet echt. Ze zien er zo uit door toedoen van dolgedraven tweebeners. Nooit zal een viervoeter zijn echtheid verdoezelen, maar als bepaalde tweebeners dat doen, dan ben je gewaarschuwd. Ergens klopt er dan iets niet. Let wel, tweebeners met huid- of haarproblemen horen niet bij die categorie hoor. Maar voor die anderen: ga snel in de leer bij een tovenaar, en maak abacadabraroetsiepopulifascismefoetsie van destrucievelingen een eendagsvlieg!

Wie?

Wie is deze kat met het frommeloortje? Volgende week zie je hem helemaal, plus een kort verhaaltje. Want het is een leuke Pijnacker die vaak lastig gevallen wordt door Uilenkop en Vette. Wie? Ja, blijf maar lekker nieuwsgierig tot 2e week juni, de poezenweek!

Poezenweek: van 7 tot 14 juni

Onze buurkat Flip en andere poezeviervoetertjes krijgen de tweede week van deze maand met leuke, gekke en mooie foto's aandacht op dit log!