In het Knuttelpark

Wist je nog niet hé? Dat dicht bij huis een park is dat zo heet. We komen er ook niet vaak, net als andere dieren met gewoontes hebben we onze min of meer vaste bezoekplaatsen. Het Knuttelpark ligt aan de overkant van de Oude Haagweg, langs een fietspad. Er komen dus niet direct automobielen voorbij, behalve die hele langzame, zonder overkapping. Met bijna altijd een bejaard persoon achter het dashboard. Maar goed, het Knuttelpark dus. Wij gingen er vrijdagochtend heen. Het had flink gesneeuwd, waar kan ik dan het dichtste bij huis riemloos lopen? Nee, niet Ockenburgh of dat andere landgoed Meer en Bosch, maar het Knuttelpark. Daar komen veel honden. Alleen... deze vrijdagochtend niet. Wat gek. Er lag toch sneeuw? Dan zorgt toch bijna elke viervoeter dat hij naar buiten komt? Opeens hoorde ik aan de andere kant van houten bruggetje enkele spelende beesten. Daar moest ik dus heen, en hard, en achter mij aan Henkdichter. Wauweldewafwoef, wat een lol hadden we, klein, groot, alles door elkaar heen! Rollebollen, opstuivend sneeuw en een lieve tweebenervrouw die foto's maakte. Dit is er eentje van. Goed gelukt hoor Ellen de Graaf, want ik zorg meestal dat ik een andere kant opkijk zodra iemand een plaatjesapparaat tevoorschijn haalt. Wat een plezier maakten we hé, en ja, ik zag wel dat dat de tweebeners weer vrolijk maakte. Tot een volgende keer!

Share
|

Swarovski

Swarovski? Ja, Swarovski. Dat is een nieuw avontuur van mij, nou euh... niet alleen voor mij, ook voor de Henken. Afgelopen zondag was ik samen met Storm en de Henken op het strand. Zoals vaker verdwenen Storm en ik in de duinen, jagen achter lekkere geuren en konijnen die zich goed weten te verstoppen onder prikkelheggen. Toen ik terugwilde omdat het begon te schemeren, had Storm daar nog geen zin in. We gingen uit elkaar, hij naar ergens wat ik niet wist, ik terug naar het strand en mijn mannetjes. Urenlang bleef Storm weg. Spannend. Dat had hij nog niet eerder in zijn uppie gedaan. Roepen, fluiten, kijken, turen en wachten wachten... Hij kwam niet terug. Uiteindelijk was hij weer terecht: tweebeners die bij een hondenspeelveldje wonen hadden hem gezien en naar binnen gehaald.
Dit wilde ik hem vandaag niet nadoen. Toch had ik zin om een beetje avontuur in de Henken hun dag te brengen.
Vlak voor het omkeren op het strand, ook nu tegen schemertijd, peerde ik 'm. Kriskras rende ik door de duinen, heuveltjes op en af, langs en onderdoor duindoorns, en soms over een schraal bultje sneeuw. Tijd bestond voor mij niet.
Maar wat gek, bij het teruggaan naar de Henken, zag, hoorde en rook ik ze niet. Waar waren ze gebleven?
Nou, dan maar naar de bushaltes op het Deltaplein. Neuh, daar ook niet. Misschien achter die bus aan de overkant, of in de bus die net vertrekt?
Er kwam een mevrouw naar me toe. Vertrouwde uitstraling, warme stem op huskygolflengte. Of ik wilde komen. Jawel hoor. Ze bracht me naar twee mensen in een sjieke zaak met veel, heel veel, kristal. Petit Baccara-Swarovski Kijkduin heet het. Leuke lui joh! Heel lief tegen mij. Ik was ook wel een beetje perplex: wat moest ik hier? Hoe zouden de Henken me vinden, zouden ze me wel zoeken, zouden ze me wel vinden?

Tuuuurlijk. Dankzij een praatapparaatje dat een Henk bij zich had, dankzij meubelzaakmevrouw, Amivedi en politie Haaglanden, wisten ze mij te traceren bij de schatten van de Swarovskizaak op de winkelpromenade van Kijkduin. Morgen gaan we ze als dank een reuzekluif brengen, of iets met veel chocolade, dat lusten tweebeners liever, toch?

Share
|

Sneeuwstrand

Gisteravond voelde ik het al. Het sneeuwde buiten! Ik was bij Storm op bezoek, Storm woont tegenwoordig samen met zijn baasjes Marty en Bas in een ark. Woonboot of waterflat zeggen tweebeners ook wel tegen zo'n drijvend huis. We hoefden helemaal niet naar buiten te kijken, we keken elkander aan, wauwelden op hetzelfde moment: voel jij het ook aan het puntje van je staart? Wauweldewoef, het kon niet missen: de hemel liet vriespluisjes los! Yep! Sneeuw noemt men dat ook wel.
Het duurde even voordat we met z'n allen naar buiten gingen. We werden winters dol, wilden het liefst onze riemen doorbijten om over de ongerepte trambaan te rennen. Helemaal toen Bas en Henk steeds weer sneeuw bij elkaar schraapten, er een witte poederbal van maakten en naar elkaar gooiden. Ook soms naar ons, ook soms naar Marty, die niets terug kon doen omdat ze ons beiden vasthield. Pech voor haar (-:
Toch banjerden we al springend en happen door de sneeuw. Maar vanwege automobielen die toevallig ook daar moesten zijn waar wij gingen, werden we niet ontlijnd.

Dat was zonet wel anders. Echt feest! Met Mart en Henk gingen we in de auto naar Kijkduin. Zooo, de scherpe kouwind joeg meteen over onze vachten. Heerlijk! We wisten niet hoe hard we samen het duinpad op en neer moesten rennen om daarna het strand op te gaan. Er lag niet echt veel sneeuw, het meeste had de wind al naar de duinen gejaagd. Toch was er de felle kou en lag er nog genoeg wit om steeds in te happen. Daarna renden we heel ver en hard richting Duindorpstrand, gingen er tussen scherpe draden door de duinen in. En ja ja, daar had de sneeuw zich in vele kuilen opgehoopt. We konden daar rollen en graven in de hogere sneeuw. Geloof me, niemand zag het, maar we hadden zo'n lol!

Share
|

Ook zee

Vandaag en morgen ben ik er nog, samen met mijn Henken: Bergen aan Zee. Slapen en eten doe ik in het bijzondere duinhuis Noviomagum, spelen, rennen en graven op het heel dichtbije strand. Zó dichtbij, dat ik er in een halve minuut kan zijn als ik hard ren. Er komen best veel tweebeners op het strand, maar helaas... weinig viervoeters. En om volledig te zijn, maar heel soms een heel leuke die niet arrogant is of enkel met zijn baasje wil spelen. Ja dat valt iets tegen, toch, de golven, de vogels die ik de lucht in jaag, het zand waar lekker in te graven is, en de Henken: het is voldoende voor mij.
Thuis wacht altijd een bak nietzout water en een luie stoel met kleed, een heuse Diva waardig.

En al is de vrijdag begonnen, ik ga eerst de hele nacht slapen, ochtendstrandwandelen met een Henk en dan komt wauweldewaffelwoef vriendinnetje Luna op bezoek. Reken maar dat we dan samen het allerleukst spelend hondenstel op het strand zullen zijn!

Share
|

Gezwicht, toch het nieuwkomersgedicht

Van Henkdicht mag ik 'niet alles weggeven', daar bedoelt hij mee dat er niet te vaak een gedicht uit een nieuwe bloemlezing op dit weblog mag verschijnen. Ik vermoed dat hij bang is dat potentiële lezers dan de bundel Hondstrouw niet meer kopen. Wauweldewoef, daar ben ik het staartensterk niet mee eens. Het werkt volgens mij juist andersom! Maar nu is Henk dan toch gezwicht. Er kwamen Henk en mij op de andere nieuwe bundel, Poeslief, al verschillende spontane en jubelende reacties ter ore. Vooral over het gedicht Timoesh van Abdel Hafid Bouzidi. Daarom toch hier en nu, uit Hondstrouw het gedicht van mijn grote vriend Abdel. Geniet er van!


Habiba Diva in Doppio

De salon is leeg. Gure wind doet een mens
niet verlangen naar verkwikkende ijsjes.

Iedereen en van alles komt verwaaid voorbij lopen.
Weinigen komen binnen om ijs of espresso te kopen.

Een stuk wafel wordt door ’n doffe duif gesloopt.
Zijn snavel gewit: in smeltend slagroom gedoopt.

Dan, elegant in de entree: streeldier Diva, machtig!
Niet voor ’n bacio bianco, maar voor mij zo jachtig.

Gisteren nog in Bergell’s kanstanjewoud Soglio.
En na de nachttrein metéén door naar Doppio.

©Abdel Hafid Bouzidi

Share

Jaaaa POESLIEF is er.... en HONDSTROUW ook!

Henkdicht was vandaag heel blij: de pakjesbrengmeneer leverde vandaag een doosje af. Ik zag aan Henkdicht meteen dat het van een hem bekende verstuurder kwam. Ik had allang geroken wat er in dat doosje zat, het dampte nog van de verse inkt en geurde naar pas gesneden papier. En ja hoor, daar ging de deksel open en tilde Henk een paar stapeltjes bundels op tafel. Glunderend keek hij er naar. Dat kwam me bekend voor. Weer een nieuw boek af! Maar nu, wat zelden voorkomt, niet één nieuwe bloemlezing, maar twéé! Wauwelwoeferdewafblaf: Poeslief en Hondstrouw. De ene met allemaal echte viervoetergedichten, over mij en mijn hondenfamilies. Nou ja, niet altijd over mij, maar heel soms wel. Eigenlijk vaker over andere honden. Logisch, want ik zou niet bij elke dichter kunnen wonen. Bovendien hebben verschillende dichters verschillende smaken, dus andere rassen. Voor de hondnodige variatie, zeg maar.
Die andere bloemlezing, want zo heet een boekwerkje waarvoor allerlei gedichten van de meest uiteenlopende dichters geplukt zijn, gaat over... viervoetertjes. Let wel, ik heb het woordje verkleind hé. Viervoetertjes zoals mijn buurpoes Flip, of woonarkgezel Gizmo die nog altijd bij Storm woont. Ja, sinds kort wonen ze op een ark. We zien elkaar niet minder hoor, andersom is het: we zien elkaar geregeld langer achter elkaar. Dan blijft Storm logeren! Wauw, dit was even terzijde.
Terug naar Henks nieuwe bloemlezingen. Iets verklappen? In Hondstrouw staat een nieuw gedicht over mij. Nee, niet van Marianne Jonker, Arend te Gussinklo of Henkzelf. Wel van een nieuwe dichter, met wie ik al een tijdje goed bevriend ben (en de Henken ook, de ene wat inniger dan de ander).
Wil je het lezen? Nou, dan moet je toch de Hondstrouwbundel kopen, want hier komt een ander gedicht uit Poeslief te staan.
Wauwelwatte? Dat was je al van plan? Oooh, braaf van je.
En nu iets serieuzer, want hier komt het gedicht:

In memoriam


Grote God
wil ons poesje genadigd zijn
wiens as hier verstrooid is
bij de violen waar hij altijd lag

Maak
dat hij een jong vosje wordt
in een bos
waar ze geen vossen mogen schieten
en maak verder
dat hij ons vergeeft
de euthanasie die wij hem gunden

©Kees Winkler

 

Met Luna in strandstorm

Voor het onderhouden van mijn viervoetervriendschappen ben ik totaal afhankelijk van mijn Henken. Zij maken uit wanneer en wie ik thuis of in anderhonds huis, park, op strand of ergens in Helvetia zie. Dat is niet helemaal naar mijn zin. Luna uit Alphen en Storm die twee straten verder woont, tref ik veel te weinig. Het liefst zie ik ze elke dag en als ik niet aan het speeleinde bekaf ben, dan vind ik het staartedol wanneer ze blijven logeren.
Gisteren zag ik zomaar opeens maatje Luna met tweebener Hans bij ons het pad oplopen. Jeemig de wauwelwoefelwaf! Té gek! De begroeting vond tussen voordeur en tuinpad plaats. Toen Luna binnen was keken we elkaar aan: wat gaan we doen? Hier de boel op stelten zetten of gaan de beide tweebeners met ons naar landgoed met meurende sloot of zoutige diepe waterplas?
We hoefden niet lang te wachten. "We gaan naar zee jongens," sprak Henk.
Alle geborstelde vachten nog aan toe, dit wilden wij ook het liefst! Eindeloos water, oeverloze renruimte en een keiharde storm. Lekker, hier hadden we allebei zo een zin in! Er was bijna geen hond te zien en al helemaal niet van die misgefokte Paris Hiltonklikkertjes. Natuurlijk bang voor strandzand in hun oogies ;-)
Henk probeerde kijkplaatjes te maken, maar als hij dat kastje bijna voor zijn oog had, dan waren wij alweer ver heel ver weg. Daarom een plaatje van het uitrustterras, waar we moe van het wilde gebeuren nog een beetje naspelen. (Mwauuh, kijkplaatje volgt denk ik later, want kan nu niet geladen...)

In elk stadje...

een ander schatje! Dit geldt niet voor mij hoor. Wel voor een van Henks broers die met de marineboot (o.a. de Karel Doorman!) in allerlei steden landde. Daarna kreeg hij -niet thuis maar op zijn dienstadres ;))) - vaak brieven met buitenlandse postzegels en meisjeshandschriften.
Nee, ik kan beter zeggen, denkend aan mijn recente Zwitservakantie: Auf jedem Bergplatz ein neuen Spielschatz! Want dat is langzamerhand wel zo. In Wengen Mona, in Brissago Joy, ach vrolijke dartele Joy was het maar weer lente, en in Rigi Kaltbad Jamie en Eugan de boxer. met Jamie sta ik op de foto. Hij woont aan het einde van de weg van 'ons' chalet. Weet je wat ik het allerleukste van vakantie vind? Dat we heel veel met z'n drieën zijn. Zo kniertig fijn, mijn eigen roedeltje bij elkaar. En weet je wat ik zo lekker vind? Dat er in Wengen en op de Rigi vierwielrijdingen zijn die vieze stanken uitstoten. Ja, als je niet groter bent dan ik ben, dan ruik je dat meteen hoor. En, weet je wat ik ook heel fijn vind? Dat ik alles beter ruik. De bloemen (net als Dalai zit ik daar soms met mijn neus bovenop) én de wilde diertjes. Eekhoorns, konijnen, alpenmuisjes, padden en kikkers, herten en gemzen. Is een eekhoorn, meestal 'n heel donker gekleurde, voor mijn neus een boom ingeklommen, dan kan ik er gerust minutenlang onder zitten om te kijken of hij terug komt. Gek genoeg doet ie dat nooit.
Nee, met spelen houd ik het gewoon bij mijn eigen soort. In Zwitserland, en nu weer hier. Ik popel om deze week Storm eindelijk weer te zien. Hij is geopereerd, maar waarom is mij niet duidelijk. Zal misschien een tweebenerreden hebben gehad. Of?

Het spijt me

Ja, sorry, wanneer je misschien al vaak voor niets terugkwam. Voor niets, omdat er alweer geen nieuw bericht werd geplaatst. Door van alles en nog veel meer kwam het er tijdelijk niet van. Vanaf morgen ben ik weer terug hoor!

Nee, niet geef me de 5, maar geef me een 10!

Dierenvoerfabriek Royal Canin brengt einde dit jaar weer een katten- en hondenkalender uit. Misschien kom ik ook op 1 van de maandkalenderbladen, dat ligt er helemaal aan of voldoende tweebeners mijn kijkplaatje punten geven. Stem je ook op deze foto? Dat kan hier: Geef.mij.een.tien

Gevonden

Dit is geen viervoeter die net als veel van zijn soortgenoten andere dieren uitsluit. De orang oetang evenmin. Ze hebben elkaar gevonden in een centrum waar de orang oetang verblijft. De driejarige orang was zó verdrietig van het missen van zijn ouders, dat hij amper wilde eten en iets ondernemen. Bij de kennismaking met de zwervende viervoeter (door dierenartsen gevonden op het terrein waar de orang verbleef) was het meteen dikke mik. Ze zijn vrienden van elkaar geworden en dat doet hun gezondheid en welzijn heel goed! Mooi hé?

Curo, nu op film!

In love with Gizmo

Een paar weken geleden geleden is er iets in mijn leven gebeurd wat echt niemand voor mogelijk had gehouden. Ik, in eerste instantie niet en in tweede instantie, de Henken niet, zeker niet.
Maar ècht, de wonderen zijn de wereld nog niet uit. Ik ben namelijk smoorverliefd. Nou is dat voor mijn doen niet zo heel erg gek want ondanks de vaste verkering die ik met Storm heb, word ik regelmatig verliefd op anderen. Er zijn in de afgelopen maanden heel wat mooie reuen de revue gepasseerd. Natuurlijk ben ik zoals iedere vrouw, een wijze teef, die haar lippen hierover steevast op elkaar houdt. Alleen de Henken zitten, zelfs als Storm er bij is, uitgebreid over mijn escapades op te scheppen, wat ik soms als zeer genant ervaar. De trieste blik die ik dan in Storm zijn donkerbruine oog zie is hartverscheurend.
Maar goed, waar was ik gebleven, oh ja, ik ben dus smoorverliefd. En de omstandigheden zijn in één woord verschrikkelijk, want ik ben verliefd geworden op een huisgenoot van Storm, een ander ras en het is ook een teefje. Poes heet dat in de mensentaal. Gizmo heet ze en ze is echt de mooiste en liefste poes die ik ken, ze durft mij zelfs kopjes te geven en in de nacht dat ik bij Bas, Marty en Storm mocht blijven slapen hebben we heimelijk naast elkaar geslapen. Het was een nacht.....
Ik lag naast Marty, tussen Storm en Gizmo in, wat kan een hond nog meer wensen.
Na die nacht kon ik nog maar één ding en dat was naar haar kijken; hoe ze lag te slapen, hoe ze at en hoe ze parmantig met haar staart omhoog langs me liep.
Gizmo, je bent poeslief!

Met dank aan Marty

Ga zaterdag naar Het Beloofde Varkensland

C1000 wint kattenvoerprijs

Cartoon: Herman Roozen

C1000 heeft de kattenvoerprijs van Wakker Dier ‘gewonnen’. Zij verkochten het vaakst vlees voor dumpprijzen, zelfs onder de gemiddelde prijs van kattenvoer van €4,12 per kilo. C1000 ‘wint’ hiermee 250 bijtende radiospotjes op landelijke radio waarin Wakker Dier het dierenleed achter het kiloknallervlees van C1000 aan de kaak stelt. Wakker Dier wil hiermee een einde maken aan het aanbieden van vlees voor dumpprijzen. De dieren betalen hiervoor de prijs. De kritiek op de kiloknaller wordt breed gedeeld. Eerder was er al felle kritiek van boeren, slagers, slachterijen, politiek en dierenorganisaties op de kiloknaller. Wakker Dier zet in 2010 een fors offensief in tegen de kiloknaller: ”Een kilo vlees is een kilo dier , geen dumpartikel”
Persbericht Wakker Dier (6 juni 2010)

We vlaggen voor de koningin van Breda!

Jaaaah... de Henken mochten er bij zijn: Djøra is gisteren gepromoveerd. Vanaf nu zal de briefaanhef zijn: aan uwe zeer geleerde vrouwe. Wel mooi hé?
Ik en de Henken zijn zo trots op haar. Gelukkig zien we elkaar 20 juni bij een strandontbijt, en dan is het stoere Spaanse ventje Curo er ook bij. Maar nu voorlopig hangen we de welverdiende vlag uit voor de wijze vrouw uit Breda. Djøra, een hele grote dikke knuf!!!
Diva

Vandaag ben ik bij Djøra

Nou, feitelijk ben ik straks tot in de avond aan het logeren bij Storm, maar in mijn huskykoppie ben ik bij Djøra. Mijn en de Henkens vriendin die zoveel van de tweebenerpsyche afweet. Zóveel, dat ze vanmiddag haar proefschrift, let op: "Economic Evaluation of Psychotherapy for Personality Disorders: burden of disease, cost-effectiveness, and the value of further research and active implementation" moet verdedigen tegenover geleerde dames (niet zeker) en heren. Daar mag ik niet bij zijn. Want universiteiten zijn niet voor niets saaiige gebouwen, dat komt onder meer omdat er geen viervoeters mogen komen. Djøra's eigen Curo kan er dus ook niet bij zijn. Jammer, maar we staartzwaaien voor haar dat ze vandaag gaat promoveren. O wat zijn we trots op haar. Ook ben ik superdevachtentrots dat ik bij het dankwoord in haar wijze boek wordt genoemd, samen met de Henken! Lieve Djøra, nog even de tanden op elkaar, maar na vanmiddag is je grote werk voltooid, mag je uitrusten op de stoel waar je nu nog naast staat. Alhoewel, dat wordt een dagje later want eerst ga je bedolven worden onder felicitaties van allemaal blije, dierbare en trotse tweebeners, en vanuit Breda en Loosduinen al kwispelend van Curo en mij. Grote knuf, je Divalief

Welkom Nanouk

Nanouk was al aangekondigd in het huis van tweebeners Marco en Astrid, en de viervoeters Mickey, Yeti en Maya, toen Mickey (zie bericht hieronder) stierf.
Nanouk en Mickey hebben elkaar in mensenbelevenis dus niet gezien. Doch, weten tweebeners alles? Om den drommelstaarten niet! Voor iets wat ongrijpbaar is en niet is te bewijzen met instrumenten van de wetenschap, zeggen en denken tweebeners dat het niet bestaat. Ach, weten zij veel. Niet dus. Want hoe wij communiceren en wellicht ook op een andere manier contact met elkaar hebben, gaat aan hun voorbij.
Ik denk dat Mickey wel wist dat Nanouk de roedel zou komen uitbreiden. Goeie keus, heeft ze gedacht.
In het huis is veel aanwezig, tastbaar en ontastbaar, wat met Mickey te maken heeft.
Dat heeft Nanouk allang gemerkt. Voor haar is dat niet vreemd. Bovendien hoort ze veel van Yeti en Maya over Mickey. Maya, die de hele dag met Nanouk bezig is, Yeti, die toch wel de roedelleider is en ingrijpt wanneer dat nodig is.
Nanouk, heel veel plezier en een heel lang gezond leven gewenst!
Tot ziens op het Zuiderstrand.

Adieu Mickey

Ze waren altijd met z'n drieën op het strand: de malamutes Mickey, Yeti en Maya. Dat vond ik prachtig. Een hecht trio was het, daar kon ik weleens jaloers op zijn. Ik ging en ga altijd in mijn Husky-uppy met een Henk na zeebezoek naar huis. Maar misschien zou ik het toch wel moeilijk vinden om met meerdere viervoeters in hetzelfde huis te wonen. Aandacht verdelen, poeh, best wel lastig en een beetje jaloersmakend.
De afgelopen maanden kwam ik het mooie trio niet tegen. Of, ze waren al geweest, of, ze kwamen na mij.
Een paar weken terug zag ik Maya en Yeti wel weer. En... er was een jongeling bij: Nanouk. Maar waar was Mickey? De roedelvrouw vertelde dat Mickey heel zwaar ziek is geweest. Zó ziek, dat Mickey niet meer beter kon worden. In den lijve is ze hier niet meer. Ik weet zeker dat ze een hondenengel is geworden. Ze volgt en waakt over haar vriendjes en in het bijzonder over Nanouk. Lieve Mickey, tot ver weg later!

Blaricums mooiste!

Zonder te twijfelen durf ik dit wel te beweren: Sproetie is de mooiste viervoeter van Blaricum. Klopt, niet alle Blaricummers heb ik gisteren gezien, maar Sproetie heeft zoveel schoonheid, snelheid en Spaanse charme in huis, dat ik haar meteen al bekroon tot de mooiste viervoeter uit deze natuurrijke plaats.
Ieder stadje heeft een ander schatje. Dit gaat onbetwist ook voor mij op, maar, anders dan bij tweebeners, ben ik ze allemaal even trouw. Loosduinen, Alphen aan den Rijn, Holten, Wengen, Zürich (voor de duidelijkheid: het Zwitserse en niet het Friese Zurich), Brissago (ach wat mis ik Joy...) Oosterhuizen en dan sinds gister ook Blaricum.
Al snel nadat ik met de Henken en vriendin Loes bij Sproetie en haar Anneliesbaasje kwam, het huis had 'geïnspecteerd' en de waterschaal had gevonden, gingen Sproetie en ik in de gang en huiskamer ravotten. Het gangkleedje gleed ver weg, wij gleden uit, stonden rap op en gingen in de kamer verder. De tweebeners hielden hun hart vast of dit wild gedoe voor hun geen botbreuken op zou leveren. Anders dan hun bedoeling misschien was, vertrokken we al snel weer het huis uit. Met z'n allen in de auto naar een groot omheind bosveld. Er bestaan tweebeners die dit afgesloten veld als een Ikea-ballenbak voor hun kroost beschouwen. In de ballenbak droppen ze hun kinderen terwijl ze zelf rustig gaan shoppen. Zo wordt op dit veld - het schijnt, vooral door stadsen- geregeld een viervoeter gedumpt. Zelf vertrekken ze dan naar de koopwinkels, op de terugweg halen ze hun vachtdier op. Rare manier van doen, vind ik. Maar ja.
Met Sproetie was het dus staartenkwispelend leuk. Behalve ons deed dit ook de tweebeners die met ons waren goed!

Nieuwe ontmoeting

Morgen is het zover, dan ga ik kennis maken met Sproetie. Zonder last te hebben ondervonden van Tonheksen en geblondeerde kakelkoppen, is Sproetie enkele maanden terug als immigratiehond naar Nederland gekomen. Ze woont bij een superlieve tweebenervrouw in een bosrijke omgeving. Met de Henken ga ik al vroeg op weg naar Blaricum, zodat we elkaar in de ochtend kunnen begroeten. Ik zal me van mijn beste kant laten zien, Sproetie waarschijnlijk ook. Ik vertrouw erop dat het prima zal klikken tussen ons.
Volgende week laat ik wel horen hoe het was. Bij Sproetie en de bevriende tweebeners, want behalve de roedeldame is er nog een goede vriendin bij. De Henken en ik verheugen ons!

Op bezoek in Julianadorp

Eergisteren ben ik in Julianadorp geweest. Niet alleen hoor, nou ja, alleen... dan bedoel ik met een Henk want ik reis nog niet alleen met trein en bus. Storm, zijn tweebenervriendjes Marty en Bas waren er ook bij. Met de auto van Marty gingen we. Dat was best wel ver weg! Soms denken tweebeners dat Noord- en Zuid Holland in elkaar overlopen, maar het was langer toeren dan van hier (Loosduinen dus) naar paleis het Loo in Apeldoorn, om maar iets te noemen.
We hebben gloepenshard langs het strand gerend, gingen de zee in, Storm soms zwemmend, ik tot mijn buik. Dat vind ik voldoende. Zwemmen is niet een liefhebberij van mij. Dat heb ik misschien wel overgenomen van de Henken. Toevallig zag ik Henkdicht vorig jaar een keertje zwemmen in het meer van Brienz. Maar dat was een grote uitzondering: hij was overgehaald door vriend Victor. Nu ging Henk niet de nog lekker koude zee in. Wij dus wel.
Daarna was het uitrusten op het grasveld bij het vakantiehuis van Tinie en Willem. Af en toe speelden we op het grasveldje, soms waren we onaangelijnd en af en toe, ideetje van Bas, waren we via een lijn aan elkaar gekoppeld.
We waren zó voldaan en moe, dat we geen poging deden om er samen tussenuit te knijpen. Goed hé? Morgen gaan mijn Apeldoornse vrienden weer naar huis. Ik wens ze een goede terugreis en een hoofd vol mooie herinneringen!

Doppio, ijs en espresso: helaas niet voor mij ;-(

Oooehwauweldeblafferdewafwoef: koffie niet, muntthee evenmin, maar ijs zou ik wel lusten! Tweebeners houden van afwisseling, willen het ene moment proeven van grootmoeders appeltaart-ijs en de andere keer friszure en toch romige grapefruitijs. Ja, en dan zijn er nog veel andere smaken. Maar dit alles is niet voor ons viervoeters bestemd. Er zit room en suiker in en dat is niet gezond voor mij. Mijn maag gaat protesteren als ik zoiets gegeten heb. Dat is wel eens gebeurd hoor, vond ik een gevallen ijsbolletje op de stoep. Mmmmwaauh, lekker koud. Jammer genoeg wil mijn buik niet wennen aan room en zoetigs. Tsja, juist dat koude van ijs is voor mij het allerlekkerdelekkerst. En zulk ijs heeft Doppio ook wel hoor, maar het is niet te koop. Het ligt in de ijskast: waterijsblokjes. De volgende keer dat ik weer meega naar Doppio, wil ik ook natuurlijk wederom een tijdje buiten liggen. Bij het zitbankje. Niet vanwege de belangstelling van buren en passanten die ook op straat zijn, wel omdat ik dan genietend op ijsblokjes kan bijten en zuigen. Is dat goed beste vriend Abdel?
Ik zal jou, lezer en lezeres, iets verklappen, iets wat ik niet onder mijn vacht wil houden. Met Henk ga ik niet alleen voor het lekkerste ijs voor tweebeners naar de Rotterdamse Zwaanshals, maar ook (en misschien zelfs wel een staartpuntje meer) voor de man die daar vaak verblijft, Abdel. Hij, die zoveel tweebeners blij maakt met hoorntjes en bekertjes ijs, koffies en verse niet te evenaren muntthee. En mij als, zoals tweebeners dat plachten te zeggen, de dot slagroom op het ijs: onze vriendschap.
Een knuffel Abdel! Kom je gauw weer eens naar Loosduinen, gaan we rennen op het strand.

In gloria Doppio

Hier ben ik gisteren geweest. Mee met een Henk, want volgens hem is hier, bij Doppio aan de Zwaanshals 317 te Rotterdam, de allerlekkerste verste muntthee te bestellen. En dan over de geurige en smaakvolle koffiesoorten en ijs nog niet gesproken! Later vandaag nog een foto en vervolgtekstje.

Hemelvaartsdagfilmpje

Dit is een triest en erg indrukwekkend filmpje over twee poezen in Antalya. De poes werd overreden, de kater (zijn vriendje?) probeert hem te reanimeren...

Inhaalslag met kijkplaatjes

Jawel, hier zijn ze dan: kijkplaatjes van de voorjaarZwitsertijd. De eerste dag maakten we een stop tot de volgende dag in Zürich.
In de buurt waar ik met de Henken een nachtje sliep, was dicht bij het logeerbetaalhuis een winkelstraat met een Divawinkel. Alweer eentje. Hier verkopen ze voetzooltjes om onder te binden. Althans voor tweebeners, wij viervoeters hebben dat niet nodig.

Ontmoeting

Langs een riviertje in Zürich liep dit verre familielid aan de overkant. We hadden elkaar al snel in de smiezen. Dat is gewoon zo, husky's zien elkaar eerder en kijken iets langer naar elkaar dan bij andere viervoeters. Alhoewel... tenzij je verliefd bent. Dat werden we allebei niet hoor, maar hij kwam met zijn tweebenermaatje wel over de brug naar mij toe. Gewoon, om even kennis te maken.

Dit is hem helemaal

Niet rennend, spelend of knuffelend, maar even stilstaand in de tuin: JOY!

Onderweg naar Ronco

Deze dag mocht Joy met ons mee uit wandelen naar Ronco. Uiteindelijk bleef hij ook logeren!

Echt vakantieplezier

Zo'n grote terrastuin, dus als het ware een eerste en tweede verdieping (zie ook het filmpje iets verderop), is onmisbaar voor een geslaagd ren- en speelplezier in een viervoetersvakantie!

Liefde is...

Ook samen op een kleedje slapen.

Moet ook

Waren Joy en ik samen, dan hadden we staarten-
weinig tijd om te eten, drinken en nog meer dagelijkse behoeften. Dus één en ander gebeurde tussendoor, ook het Pinkeln.

Diva Club

In de Langstrasse van Zürich kwamen we langs de Diva Bar. Ook al naar mij genoemd! Terwijl ik nog maar een paar keer in die stad ben geweest. Een lichte twijfel heb ik wel of het eervol is: zodra een bar ook club heet, denk ik dat er bijbedoelingen zijn. Ik bedoel euh... vaak worden daar niet alleen bakken water (of wat grotendeels uit water bestaat) genuttigd...

Diva en Joy aan het spelen in de tuin Brissago

Wieder zuhause

We zijn weer terug! En ja, die andere vierbener, dat is Joy! Vanavond of morgen meer foto's en berichten.

Een nieuwe vrolijke dag

Vanochtend bij het wakker worden geen geluiden van stromende regen. Zou het weer eens droog zijn? Yep!
Gek genoeg wandelde Henk maar een klein stukje route vanochtend. Zoiets heeft altijd iets te betekenen. Jawel hoor. Nadat de Henken opstonden van de ochtendtafel trokken ze hun schoenen aan, ik ging aan de riem en we verlieten casa Coronino. We gingen niet rechts naar beneden, we gingen niet schuinlinks omhoog, maar we beklauterden direct na ons pad de leistenen trap richting het huis van Joy. Hij stond achter een hek te kijken. Een tweebenervrouw kwam er aan, deed hem een halsband om en... hij mocht met de Henken en mij mee wandelen. Het dagbegin kon niet meer stuk. We liepen een lange route naar Ronco, hadden daar een pauze, dronken er water. De Henken dronken ook water en iets anders en iets warms dat ze risotto met gerookte ricotta en jonge artisjokken noemden. O wat praatten ze daar staartenlyrisch over. Mmmmm... zal wel. Ik zou geen eten gelust hebben op dat moment, ik was gevuld met vol geluk dat Joy weer bij me was.
Ondertussen zijn we terug in Brissago Porta. Net op tijd, want de wolken gingen alweer heel boos kijken, duwden de zon weg.
Samen met Joy ga ik zo lekker slapen, en daarna: natuurlijk weer de dubbele terrastuin gebruiken om te rennen en stoeien!
Ciao!!!

Ja lieve lezers en lezerinnen, natuurlijk nieuwsgierig hoe Joy eruit ziet. Dát krijg je te zien na het komend weekeinde.

Het regent en Zeno is weg

Het regent binnenin me, zo stroomde een treurliedje uit de radio. Ging dit over mij? Of over Zeno Valentino?
Een Henk ging vanmorgen met Zeno, die mijn tuigje omkreeg zodat hij bij hem moest blijven, de berg op. Rondvragen of iemand wist waar of hij wellicht woont. Ja hoor, niet ver boven ons. In een huis achter de wijngaard. De 'eigenaars' waren vanmorgen vroeg vertrokken, komen vanavond terug. Tweebeners met Italiaanse inslag, klassieke inslag, denk ik: een viervoeter minderwaardig behandelen en bejegenen. Een viervoeter is leuk en aardig, maar je moet er niet teveel omkijken naar hebben. Zoiets. Helemaal niet wanneer er gezinsuitbreiding bij de tweebeners heeft plaatsgevonden. Ze hebben Zeno gisterenavond waarschijnlijk helemaal niet gezocht of geroepen: het is hier zo stil, dat hadden we wel gehoord hoor. Zeno (de vreemdeling) heet geen Zeno, al blijft hij voor mij wel een Valentino!
Zijn echte naam is Joy. Leuk, zeiden de Henken, dit op 5 mei te horen.
Nadat Henk dit te weten was gekomen, zijn we allevier naar het traditionele Ticiaanse huis van de buurtvrouw gegaan. De Henken kregen er zelfgeperste druivensap van een oude druivenras, Joy en ik speelden met elkaar en de gevonden bal.
Toen gingen we weer naar buiten. En ja... Joy is het zwerven en scharrelen op de berg waarschijnlijk zo gewoon gaan vinden, dat hij niet met ons mee liep, maar naar twee mensen met viervoeters in de verte. Ik een beetje treuzelen, omkijken, maar Joy bleef weg. Wil hij zich niet teveel aan mij hechten nu hij weet dat we zijn adres hebben gevonden? Weet hij door woorden en stemmingen van de Henken dat hij niet mee kan naar Loosduinen? Het regent en regent. Buiten, en binnenin mij. Ik heb me op 'zijn' kleedje voor het grote raam genesteld. Bij elk geluidje kijk ik op. Het kan toch niet anders dan dat hij vandaag nog terugkomt? Is het niet om mij, dan toch wel voor het lekkere eten dat vanmorgen beneden in het dorp voor hem gehaald is? Joy, breng me vreugde en kom!

Liefde breekt wet

Ja, zo is dit het beste te omschrijven: niet nood maar liefde breekt wet. Zou Henk geen blogs plaatsen tot 10 mei, nu moet hij wel.
Ik ben knetterverliefd. Met verliefd zijn is er altijd een ander in het spel, anders is er van liefde geen sprake. En die ander... is eigenlijk nóg meer verliefder dan ik ben. Of dat bestaat weet ik niet, maar zo voelt het. Die ander, voor ons heet hij Zeno (Valentino), stond soms zomaar opeens bij ons in de tuin. Hij had mij natuurlijk al vanaf begin van ons verblijf in Casa Coronino op de berg bij Brissago opgemerkt. Lag ik buiten, dan speelden we onmiddellijk, zat ik binnen (vanwege de regenbuien), dan deed een Henk de deur open en konden we naar hartelust stoeien. Al vanaf de eerste keer voelde het alsof we elkaar allang kenden.
Ja, dat hebben verliefde tweebeners ook wel, maar die gaan daar iets geremder mee om. Althans, meestal.
Toen vrienden van ons uit Gex -bij Genéve- op bezoek waren met twee vrolijke en soms lawaaiige jongentjes, bleef Zeno weg. Oh, een eendagsvlieg dacht ik. Bij tweebeners heet dat one-night-stand.
Maar... vanochtend na de wandeling, ja hoor. Daar was hij weer.
Staartenroedelknufenpootjehakennogantoe! Wat waren we allebei blij. Na een flink robbbertje donderjagen moest ik naar binnen om te eten. Voorheen vertrok Zeno dan naar ergens wat ik niet weet. Nu bleef hij om het huis dralen, dan weer rennend, dan turend door het raam of kop tegen de glazen deur. Ja, precies aan de andere kant lag ik. Na nog enige speelpartijtjes ging ik met de Henken wandelen. Op de terugweg, en ik had dat wel verwacht want zijn onmiskenbare onweerstaanbare opwindende geur had ik onderweg al eens geroken, kwam hij plots ergens tevoorschijn! Volgde hij ons soms?
Vanaf nu wel. Door en door nat was hij.
'Thuis' legde een Henk op het droge terras een kleedje voor hem. Ach wat rilde hij.
Hij durfde nu ook de Henken te vertrouwen. Ze werden vriendschappelijk.
Omdat hij niet naar huis terugging, mocht hij binnenkomen. Al was het maar om een hondenlongontsteking te voorkomen. Hij zijn zin, ik mijn zin. Ziezo, we zijn bij elkander!!! Er is geprobeerd hem weg te sturen, maar kom zeg: wel eens zwaar verliefd geweest? Dan zet je alles op het spel. Liever meegenomen door een waterstroom dan wegkwijnen door het missen. Zeno mag vannacht blijven slapen. En morgen? Dan moeten Zeno en ik wat nieuws bedenken met echte hondenlisten. Want mooie bruine Zeno met mocca-ijskleurige snuit en pootjes die direct na zijn geboorte in de melk hebben gestaan, wil ik niet kwijt. Ik vrees dat de Henken dat nog niet helemaal door hebben. Wel te rusten, knuf, Diva

Even niet

Zelf zou ik wel willen, maar de Henk die alle berichten op dit blog plaatst, is tot 10 mei amper te vinden in de buurt van een werktelevisie. Dus even geen nieuwe berichten, wél weer na 10 mei! Kom je dan terug? Ik weet zeker dat er een soort van inhaalslag zal zijn met allerlei foto's en avonturen. Oké? Tot over twee weken! Kwispels en een knuf van mij,

Diva

Kom maar niet van dat dak af!

Er lopen twee nieuwe mannen in het huis. Mannen die ik nog niet kende. Ze zijn heel braaf tegen mij, aaien en kroelen me als ze koffie drinken met Henk. Het zijn werkmannen. Ze bespraken een en ander met Henk, die meteen na het koffie drinken de hele trapkast ging uitpakken. Even later bleek dat ze daar moesten zijn. Ik zag ze bezig met een dikke kabel waar iets doorheen loopt wat schokken kan geven. Daarna liepen ze weer naar boven. In het strijkkamertje stond het tuimelraam open. Ze moesten klimmen om op het dak te komen. Waarom? Ze zijn bezig met grote dingen waar donker glas op zit, en, een zelfde soort draad waar iets onzichtbaars doorheen gaat.
Ik spitste mijn oren, hoorde toen iets over zonnepanelen. Zonnepanelen? Vangen die schokdingen op? Mmwah, dat zal wel.
Toen ik weer beneden kwam en uit het raam keek, zag ik een paar eenden op het schuurdak. Alweer! Gister- en eergistergisteren ook al. Maar waarom? Misschien omdat het bij de sloot te druk is met het eendenliefdesleven en wat daar zoal bij komt kijken. Op het dak is het natuurlijk rustiger. Kom er maar niet van af eenden, want ik ben in een baldadige bui. En zonnepaneelmannen, kom maar wel van het dak af. Want dan zijn jullie denk ik klaar met die grote dingen en kan ik met Storm naar de dijk!

Met terugwerkende kracht

Henkdicht zijn kijk- en werktelevisie ging eerste Paasdag naar Gort. Dat vond hij vreselijk. Gelukkig was er behalve ik verder niemand in de buurt. Het was allemaal niet zo netjes wat hij knetterde: Gx@!!^^)VxqDomme..., zoiets klonk het. Een klein beetje begreep ik het wel, hij was hierdoor eensklaps verstoten van woordberichtjes, werken op mijn log en nog veel meer dagelijkse bezigheden van hem. Met een weekje behelpen op andere Henks' kijkwerktelevisie kan hij nu weer zelf op zijn vaste plek ratelen op de toesten, knippen, kopiëren en knutselen met kijkplaatjes. Zoals deze hierboven, die had je nog tegoed. Er is geen twijfel mogelijk, hier rusten Curo en ik uit. 2e Paasdag gingen we met onze tweebenervrienden naar de omheinde dijk in Monster. Voor de allereerste keer mocht Curo lopen zonder verbonden te zijn met een lijn aan Djøra. Nou, dat was vuurwerk hoor. Behalve Curo verheugde ik me ook op zijn renpartij. We renden harder dan een foto ons kon vangen. Soms gingen we zij aan zij knetterhard, zó dicht naast elkaar, dat we elkanders renspieren voelden. Tjonge jonge, wat een Spaans temperament heeft die kleine reebruine dondersteen in zich!
Dit was toch echt wat anders dan dat tweebenersgeschuifel. Voor ons is dat meesttijds toch te sloom, sorry vrienden, maar het is voor ons niet anders. Edoch... voordat we naar de dijk gingen, bezochten Djøra, Henkdicht en ik Doppio. Doppio? Ja, een ijssalon in Rotterdam waar ons aller lieve Abdel het lekkerste ijs voor tweebeners verkoopt. Djøra en Henk proefden het één na het ander. Dat begon met cappuccino, toen klopijs met melk om te drinken, daarna bolletjes met allerlei smaken die bij het proeven mmmmm en mmmwaauh!-klanken uit hunner monden liet stromen. Geen idee, geef mij maar gewoon vers water. We moesten Abdel in Rotjeknor achterlaten, hij is er zeker en vast een volgende keer bij op de dijk! Dit heeft Henk voor me geschreven met terugwerkende kracht (we leven inmiddels een week verder) want dit bericht wilde ik je niet onthouden.

Diva Poem XI - Voor Sappho

Wie kent de bospaadjes en geuren
Van Holtense Berg van haver tot gort?
Wie trappelt er als ze wielhuisje ziet
Omdat ze dan weet we gaan snel vort?
Dat is Sappho, mijn teefvriendje Sapp!
Wie kent stem, houding en gebaren
Van haar 2beners Anton en Jet ’t best?
Het zijn veruit haar grootste dierbaren:
Eerst komen zij en Marcel, dan de rest.
Zo is het voor Sapp, mijn Turkse Sapp!
Ze is net als ik gelukkig in sneeuw,
In de bergen, in smeltwater, en in zee,
Of nee, zij in Bussloo, ik de Noordzee.
Denk ik aan haar dan kwispel ik johoo!
Ik groet je, tot speels en ziens Sappho!

Pasen in aantocht

Als viervoeter heb ik niets met bepaalde feest- en gedenkdagen, behalve dat de Henken dan meestal allebei de hele dag in mijn omgeven vertoeven. Maar Pasen, tweede Paasdag om precies te zijn, daar kijk ik wel naar uit. Dan komen mijn vriendin Djøra en Spaans vriendje Curo op bezoek. We gaan dan geen eieren zoeken, hoewel we daar vast wel goed in zijn hoor, maar we zouden eerder Paashaasjes en Paaskonijntjes willen vinden. Dat vinden onze roedeltweebeners niet goed... Op de foto is Curo nog aan een lange lijn zodat hij niet heel hard kan weglopen en misschien wel verdwalen. Echt verdwalen doen wij viervoeters niet gauw hoor, maar toch. Curo mag tweede Paasdag wel met me rennen en spelen zonder lijn of riem. We gaan dan naar de dijk bij Monster (dat is boven de Polencamping). Die is helemaal omheind, dus we kunnen niet 1, 2, 3, de duinen in. Ik ben benieuwd of Curo gaat zwemmen in de omliggende sloten. Ikzelf niet, pootje baden tot mijn buik, dat is voor mij nat genoeg. Dag Curo en Djøra, tot Pasen! Ssssst... misschien is er een verrassing voor me en komt er nog iemand die dag.

Geef je gezicht aan de proefdieren

Proefdieren in Nederland hebben geen stem. Ze zijn gevangen in anonimiteit. Hier moeten we een einde aan maken en daar hebben we jouw hulp hard bij nodig! Met jouw foto steun je de fotoactie van Proefdiervrij en help je de proefdieren een gezicht te geven. Er zijn 578.123 foto’s nodig. Net zoveel als er proefdieren jaarlijks worden opgeofferd in Nederland.

Samen maken we een super grote fotomozaïek
Met jouw foto en die van 578.122 andere tegenstanders van dierproeven, steun je de grote online fotoactie. Daarmee wil Proefdiervrij het publiek, de overheid, de wetenschap en het bedrijfsleven duidelijk maken dat dierproeven niet meer kunnen. Dat ze vervangen moeten worden door proefdiervrije technieken. En als het gelukt is om met zoveel foto’s een fotomozaïek te maken, gaan we die met veel bombarie presenteren. Daar kun je op rekenen.

Doe je mee? Upload dan je foto.
Meedoen is heel eenvoudig.
Stap 1: ga naar www.dennis.proefdiervrij.nl en upload je foto.
Stap 2: maak een uitsnede, door het vierkant te verslepen en/of te vergroten, en klik op ‘opslaan’. Klaar!
Je ontvangt een e-mail met een persoonlijke code. Daarmee kun je je eigen foto gemakkelijk terugvinden in die supergrote mozaïek.

Je doet het voor de proefdieren
Proefdiervrij komt op voor de belangen van proefdieren. En niet zonder resultaat. Als grootste organisatie op dit gebied in Nederland heeft Proefdiervrij al veel bereikt. De aandacht is nu gericht op het vervangen van dierproeven door proefdiervrije technieken. Doe je mee?

Beterschap Bas!

Mijn vriendje Bas ligt in het ziekenhuis. Ik stuur vrolijke kwispels naar hem, misschien dat hij dan sneller gezond is en naar huis toe mag. Want ik mis hem. In het betermaakhuis mag ik niet komen. Viervoeters zijn niet hygiënisch zeggen ze. Wie 'ze' zijn, dat is mij een raadsel. Niet hygiënisch... wordt er wel gelet op tweebeners die niet helemaal fris zijn, misschien van alles wat niet schoon is mee naar binnen dragen? Nou dan! Ik weet zeker dat vriendenbezoek van viervoeters de patiënt meehelpt deze beter te maken. Want van vrienden word je blij, en ben je blij of effetjes vrolijk, dan werkt dat door in je welzijn. Beetje rare onzin dus.
Er speelt ook een ander belang mee: zolang Bas in het ziekenhuis ligt, is de kans zeer gering dat ik Storm zie. Storm, al sinds mijn terugkomst uit Bergen aan Zee heb ik hem moeten ontberen. Tja, Storm moet mij ook ontberen, en dat niet alleen, hij moet nu dagelijks ook Basjes roedelmoeder missen. Ze zit uren bij Bas aan bed. Voor gezelschap en afleiding, want vervelen is heel vervelend. Maar ja, Storm dan? Vrij naar Godfried Bomans kan hij wauwelen: Ik lig uren in de vensterbank, mij onnoemelijk te vervelen, ik wou dat ik twee husky's was, dan kon ik samen spelen.
Dus Bas, allereerst voor jezelf en dan voor Storm en mij: kom gauw weer thuis!
Grote knuf en gezonde wuifkwispels, je Diva

Oproep tot massale boycot dons

Dekbeddenverkopers liegen, lichten hun klanten verkeerd voor en zwaaien met irrelevante keurmerken over de herkomst van dons. Dit blijkt uit undercoveronderzoek van Wakker Dier. De bedrijven willen hiermee verdoezelen dat er nog steeds dons van levend geplukte ganzen wordt gebruikt. Vroege Vogels TV besteedde hier uitgebreid aandacht aan.
Help de dieren, koop geen dons!
Met advertenties in vijf landelijke kranten roept Wakker Dier morgen consumenten op om dons te boycotten. De campagne gaat door tot de dekbeddenbranche het langbeloofde keurmerk voor 'verantwoord' dons invoert. Dit betekent dat er geen levend geplukte veren inzitten, en ook geen veren van dieren die werden gedwangvoederd voor de verwerpelijke foie gras.

BEKIJK DE AFLEVERING VAN VROEGE VOGELS TV

Vier voeters campagne tegen gekooide konijnen

Vergist

Ben ik vandaag op het Zuiderstrand, althans, zo noemen de Henken die zeestrook, zie ik in de verte Jet en Tinie lopen. Weetjewel, de twee zusjes van Henk met wie ik gedurende hun verblijf in strandhuis Noviomagum elke ochtend naar zee ging.
Henk wilde net met mij het strand verlaten toen ik beide vrouwen zag. Maar ik wist bijna zeker dat zij het waren. Ik nam een reuzesprint naar ze toe, toen ik voor Henk ongeveer een stip in de verte op het strand was (hij zag een ver strandpaaltje ook eens voor mij aan...) hoorde ik hem fluiten op dun schel dingetje. Maar ik wilde mijn vriendinnen zien. Bijna dichtbij rook ik onbekende geuren, zij waren het niet. Toch had het gekund, want zand is zand, strand is strand en zee is zee, voor mij. Tweebeners maken onderscheidingen, op de ene plek noemen ze het Kijkduin op een andere plek Bergen aan Zee. Nou, weinig verschil hoor. Daarom was het niet zo gek dat ik bekenden meende te zien. Ik ben toen teruggerend naar Henk, die dichtbij het pas heropende strandpaviljoen Parker stond te wachten. Op het terras mocht ik uithijgen, bijkomen. Henk zat er zonder jas in een bloes met korte mouwen. Bikkeltje hoor, huskykarakter ook wel, want de andere tweebeners, weliswaar bijna allemaal ouder in jaren, zaten in hoogdichtgeritste jassen. Na een kwartiertje gingen we huiswaarts, de lentezon was wat vager geworden door de plotse zeemist. Oi, die mist deed me denken aan de bergnevels, ik ga verlangen naar Ticino!

Woeferdewafblaf: jarig!

De Henken hebben de vlag uitgehangen, de wind klappert en knalt er feestelijk mee want vandaag ben ik jarig. Yep, vier (dus eigenlijk 28) geworden!

Allemaal in Noviomagum en: dag lieve tante Jet

Nee, dan niet de stad Noviomagum (Nijmegen) maar het huis in Bergen aan Zee. Daar ben ik met mijn Henken en bezoekers. Abellief, Curo en zijn (en niet minder mijn!) tweevoetervriendinnetje, vandaag iemand uit Amsterdam, morgen Sappho met Jet en Tinie.
Kortom, het is hier kwispelvrolijk gezellig. Maar ook is er een klein rouwrandje langs deze week. Woensdag ga ik met iedereen die hier is naar Apeldoorn. Voor mij ligt er samen met Esther (hoi Es, leuk je weer te zien!) een mooie boswandeling in het verschiet. De Henken en Henkdicht zijn zussen gaan naar Henks laatste tante, lievelingstante Jet. Zij is zaterdag gaan hemelen. Samen, met nog enkele roedeltweebeners, brengen ze haar naar een stille plek. Ik kan niet mee, toch denk ik wel aan haar. De kleine oude lieve tante die aan het einde van haar leven zó lang in bed moest liggen. Eén keertje ben ik heel zachtjes bij haar op de dekens gesprongen, dat vond ze leuk. Er werd gedacht dat de engelen haar waren vergeten, maar zaterdag is ze opgehaald. Daarginds, stond viervoeter Azor vast te wachten met kwispels, en haar roedelfamilie die haar voorging met grote bossen bloemen. Tulpen, sneeuwklokjes, anemonen, hyacinthen en misschien een klein takje hondsdraf. Dag lieve tweebener, dag lieve dappere tante Jet!

Hond en kat en andere beestjes

Hond en kat en andere beestjes


Paperback, gebonden uitgave, kleurendruk met afbeeldingen: 48 pagina's. ISBN 978-1-4457-2011-1 € 19,00

Opbrengsten zijn bestemd voor de dierenbescherming: Dierenbescherming Nederland en Gaia, België.

Gedichten over dieren, met afbeeldingen - in kleur - van verschillende dieren in de bundel. Uiteenlopende dichters publiceren in deze dichtbundel gedichten over een dier: Annmarie Sauer, Arjan Braam, Catharina Boer, Chris Van Buggenhout, Christina Guirlande, Cyriel Gladines, Erik Verstraete, F.A. Brocatus, Floris Brown, Hannie Rouweler, Henk van Zuiden, Herman Rohaert, Herwig Verleyen, Jeannette Coppens, Jenny Dejager, Joris Iven, Kristel D'Huysser, Leo Vroman, Lucienne Stassaert, Marije Kos, Mark Meekers, Marleen De Smet, Miller Caldwell, Patty Scholten, Paula Hagenaars, Pien Storm van Leeuwen, Roger Nupie, Rose Vandewalle, Rozemarijn van Leeuwen, Tanya van der Wacht, Theo van der Wacht, Thierry Deleu, Tjarda Eskes, Wim van Til en Yerna Van den Driessche.
We lezen en glimlachen bij gedichten over een waterhoentje, walvissen, poezen, een winterkoninkje, een bever, reigers, een merel. Opgenomen op de foto's kijken katjes, een hond en olifanten de lezer aan. Het zijn momentopnamen van vrede en rust, die indruisen tegen de toenemende gewelddadigheid van deze tijd. ERIK VERSTRAETE in ’t Pallieterke (februari 2010)

Mooi uitgegeven, mooi gedrukt, lieve inhoud, en mooi doel!
LEO VROMAN (U.S.A. / Texas, maart 2010)

Website boek: http://www.lulu.com/content/7817820.
Ook rechtstreeks te bestellen bij Demer Uitgeverij, E Publisher, Euro 24 (inclusief internationale verzendkosten).

Demer Uitgeverij: info@demerpress.be / hannierouweler@telenet.be

Welkom Bella

Ze kijkt wat beduusd, niet zo gek na een avontuurlijke reis om bij haar nieuw baasje te komen. Maar dit is Bella. Na een operatie aan een poot mocht ze vervoerd worden en is een nieuw leven begonnen. Sinds gisteren is ze in Blaricum, woont bij de o zo dier (lees: hond)lievende Annelies. Wanneer haar poot sterk hersteld is, gaan we elkaar zeker gauw zien. De Henken en ik willen haar graag leren kennen, vriendjes worden: dat is mijn streven!

Victor en Victoria: ze zijn er nog!

Victor en Victoria, de veel te vroeg geboren Nijlgansjes, ze zijn er gelukkig nog. Ze overleven de dag- en nachtkou, zitten waarschijnlijk 's nachts op moeders poten onder de vleugels. Veilig, van de grond af en uit de snijdende vrieswind. Wij zijn er geruster op, want nu ze de eerste levensdagen zijn doorgekomen, zal het de komende waaidagen en bibbernachten waarschijnlijk ook lukken. Onbevreesd liepen ze tussen hun ouders over de stoep en door het gras aan de waterkant. De Henk die al eerder dicht bij ze kwam, mocht van papa en mama nijlgans tamelijk dichtbij komen. Ze gingen niet sissen en namen evenmin een dreigende houding aan. Dat schijnt papa nijlgans vorige week wel gedaan te hebben. Hij vloog op een oud vrouwtje af, zijn sterke vleugelslag brak een arm van haar. Dat schreef de krant. Je begrijpt dat ik sowieso van Henk op afstand moet blijven. Of ik ben er eventjes niet bij, of hij maakt mijn riem vast aan leuning van tramhalte. Safe dus!
De foto's die hij maakte zijn niet heel scherp, maar ja, het was al aan het schemeren. Zie je, ze zijn al groter gegroeid!

Jouw poes op boek?

In het laatste kwartaal van dit jaar gaat er in de Rainbow Essentials Reeks een bloemlezing met gedichten over poezen en katten verschijnen. Heb je een scherpe mooie foto van een poes in, bij of naast bloemen of een grote bloem, stuur hem dan naar mij. Misschien komt ie dan op het omslag van de beoogde bundel!
Er zijn een paar condities: altijd in een worddocument sturen, jpg-bestand, niet groter dan 2 MB.
Insturen kan tot 4 april a.s. Er wordt geen ontvangstbevestiging gestuurd. En over de foto's wordt niet gecorrespondeerd. Stuur de foto naar info@huskydiva.nl

Bed taboe

Soms, hartje winter in Zwitserland dan waait er een warme zuidelijke wind die heel veel sneeuw doet smelten. Die wind voelt ook warm, dat weten de Henken en dat weet ik. Wind die waait komt ergens uit de lucht, hóe, dat weet ik niet precies. Föhnwind noemen de Henken dit. Doethetertoe? Gisteren was een Henk die wind in het klein aan het imiteren. Hij had een raar lawaaiblaasapparaatje in zijn hand en bewoog daarmee over het bed. Na een tijdje hetelucht geblazen te hebben kwam er flits een vlammetje uit de achterkant van het apparaatje en dan stopte Henk. Het apparaatje weigerde verder te blazen, maar na een half uurtje blies ie weer. Henk bleef het maar herhalen!
Waarom? Ik ontdekte 's ochtends toen de Henken uit bed waren dat er onder een dekbed een klotsding lag. Ging ik verliggen, dan bewoog het en hoorde ik iets wat op waterklotsen leek. Oi, spannend. Dit kende ik nog niet. Meteen mijn laken weggetrappeld, met snuit onder dekbed en jawel hoor, daar lag dat lauw klotsding. Leuk. Een speeldgoedje. Ik pakte het op, ging er een beetje in bijten en op kauwen bovenop andere Henk's dekbed. Opeens sijpelde er water uit, wat een leuk effect! Hoe ik het ook keerde en wel of niet meer tussen mijn tanden nam, het water bleef zahctjes doorstromen. Jammer, want nu was het happen er in niet meer interessant. Er bleef namelijk een soort dik rubbervel met een sluittuit over. Toen ben ik er maar mee gestopt.
's Middags toen we van het strand terugkwamen wilde ik prinsesselijk boven op bed gaan slapen. Maar, dat kon niet, en dat mocht niet. Alle beddingen lagen op de grond, Henk riep me bij zich. Liet me dat slappe rubberding zien. Hij sprak met zware toon tegen me. O Guttegut, alle huskystaarten nog an toe, ik had blijkbaar iets gedaan waar hij niet blij mee was. Dus daarom zat hij met dat namaak-warme-windding steeds over het matras te blazen! Vannacht sliep ik weer bovenop een windfrisruikend droog laken. En hoe ik vanochtend met alle vier poten ook over de dekbedden liep, geen nieuw klotsding onder dekbed ontdekt.

Gemis

Vanmiddag overal op de thuisplek van de Nijlganzen gekeken. Over het water, langs de waterkanten en zelfs op de warme verenrug van moeder gans. In de hoop dat nijlgansjes net als knobbelzwanen en futen ook wel rust en veiligheid zoekt tussen de veren. Maar nee, het werd duidelijk, één gansje is verdwenen.
De ouders scharrelden dichtbij de stoeprand. Beide kleintjes deden net zo hard mee met in gras snavelen en hapjes nemen van wat eetbaar is. Moet je toch zien, hoe dapper eentje naast vadergans meestapt, het beentje heel hoog! De ander ging iets meer zijn eigen gang, al bleef hij wel op pa en ma letten. En andersom gebeurde dat ook. Hee geverderde immigranten, missen jullie de nijlpaarden niet?