Eindejaarsbericht

Met kwispels vol poedersneeuw en gewauwelwoeferdeblaf vanaf de bergen, wens ik, mede namens mijn Henken, iedereen een dier- mens- en natuurvriendelijk 2010 toe!

(Ik roetsj het oude jaar deels uit in het chalet aan de overkant, waar ik eergisteren met deze lieve vriendinnen op een eindejaarsfoto ging)

Bis später!

Vanavond gaan we de stad uit, het land uit, de nachttrein in, en morgenochtend al rond zevenen wandelen we in Basel. Daarna treinen we naar Wengen. Woeferdewauwelblaf! Zóveel zin in! Tweede week januari keren we terug in Loosduinen. Tussentijds houdt mijn grote vriend en liefde Storm een oogje op ons huis. Ja, kon hij maar mee... dat gaat helaas niet. Wellicht een volgende keer. Een stevige poot van mij en warme huskyknuf, van de Henken veel groeten. O ja, wil je deze week op televisie een gedicht, of stukje daarvan, van Henks' hand horen, kijk dan woensdagavond de 30e op Nederland I om half 9 naar Villa Felderhof. Daar is Erica Terpstra die iets van hem leest.
Tot lezens vanuit Wengen, Diva

Twee huskyvriendjes lagen bij nachte...

Zij lagen voor de nacht dicht bij elkaar. Ze sliepen, moe van het ravotten, maar hielden hun oren open, om te horen of er misschien gevaar - Maar nee, geen enge dingen konden gebeuren, het was veilig, vertrouwd ja ja, ze droomden van nog meer sneeuwbuien en springen straks spelend in het nieuwe jaar!

Denkend aan Sappho, straks in Wengen

Dit is het chalet schuin boven 'jouw' Sunnehüsli Sappho. Deze maand komen daar mij en den Henken bekende Zwitsers op bezoek. Met twee honden! Filou en Missy (op het kijkplaatje met hun tweebenerbaasje Thomas). Je zal ze supergroot vinden Sapp, niet met de dog maar met de bruine labrador speel ik vaak als ze er zijn. Je komt ze vast wel tegen. Vertel ze dan maar dat ik dit jaar ook nog ga Zwitseren. O ik hoop toch zo dat er weer veel sneeuw ligt. Jij ook hé?

Sappho bijna in Wengen!

Deze is voor jou Sapp, nog een paar nachten en dan ga je met je tweebeners richting Wengen, heerlijk!

Diva Poem X - voor Storm

De golven aan het strand, de bomen langs jouw huis
de sporen in het zand, ze verlangen me bij je thuis.
Zeewind langs de kust, een derde husky die uitrust
gras dat geur vasthoudt: het laat me allemaal koud.
Want vlaggen en geuren doen me weinig tot niets,
zolang ik niet naar jou ga of naast jou en Bas fiets.
Er is geen hond zoals jij Storm die roedelsgoed weet
hoe je het lekkerst ravot, (bok)springt en doorkeet.
Ik hang rennend aan je staart, jij hapt speels naar mij,
we fokken elkaars vaart, ons spel maakt 2beners blij.
Samen zijn we een wervelstorm, binnen of op strand,
we houden elkaar in vorm, staan voor elkaar garant!

Josje nu ook!

We hebben elkaar lang niet gezien. Maar zodra we in elkanders buurt zijn, dan herkennen we elkaar heel snel. Josje woont ook in het onvolprezen Loosduinen (en noem 'onze' tweebenerbaasjes géén Peenbuikers meer!). Ze is een vrolijke speelgrage viervoeter. Sinds gisteren is Josje ook aan het bloggen, meteen is ze bovenaan bij de links gezet. Ga je eens kijken? Als je het leuk vindt blijf je Josjes' blog net als ik volgen.

Voor het eerst

Woefeldeblafferstaart! Vandaag ga ik voor de allereerste keer logeren bij Storm! Eerst gaan we samen aan het begin van de middag naar het strand. Dat gaat weer feest worden als een wervelwind van twee razend verliefde husky's. Want het waait nogal hard, soms bij het stormen af, in zulk waaiweer zijn wij onstuimiger dan gewoonlijk. Dus Storm, blijf nog maar even lekker luieren, bewaar je energie voor de zeekant en daarna thuis. Zullen we daar dan weer staartpakkertje doen, springend en rennend over alle stoelen en banken? Tot straks.

Hé hé, hier is mijn kanjer Storm!

Tweemaal een straat oversteken en we zijn bij elkaar. Zo dichtbij woont Storm waar ik stapel op ben. Hij ook op mij hoor, dat weet ik omdat hij met geen andere viervoeter zo speelt en zachte genegenheidbijtjes geeft als bij mij. Behalve met elkander spelen we ook wel met andere strandgangers. Zien we een familielid, dan gaan we er meestal samen op af, begroeten en uitvinden of hij of zij met ons samen wil spelen. Dat zie je wel op de kleine foto. Vind je ons moeilijk te onderscheiden? Storm loopt in de zee voorop. Je gaat vast nog heel vaak van hem horen en zien.

Een mandarijn is een voetbal

Mag het als algemeen bekend worden beschouwd? Dat ik heel handig mandarijnen kan pellen en eten? Op YouTube staan niet voor niets twee korte filmpjes met mij in de hoofdrol. Ik ga voordat ik een mandarijn eet er eerst een tijdje mee spelen. Volgens vrienden die iets van sport afweten lijkt mijn mandarijnspel op het soleren van een goeie voetballer. Geen kunst, hoor ik iemand zeggen, maar weet wel dat ook ik slechts twee benen gebruik, enkel mijn voorpoten. Heel snel en slim beweeg ik 'n oranje eetballetje alle kanten op, zet er mijn poot soms bovenop om 'm een andere kant uit te laten rollen, geef er met hooguit drie tenen een tikkie tegenaan en hoeplastaartwoefelekee: tussen twee boekenkastpoten door rolt ie tegen de wand. Zeg maar gerust: goal! Hoe ik er op kom om dat hier nu te typen? Door Jimi. Jimi is een vriendje van me uit Sweet Lake City, Zugersee en voor de Hollanders: Zoetermeer. Hij was vorig weekeinde samen met tweebenige roedelfamilie op bezoek in Bergen aan Zee. Hij voetbalt. Bij een plaatselijke club. Zijn favoriete club is Feyenoord. Dat hoef je niet te vragen, dat zie je aan zijn hoofd. Kop, zeggen ze bij viervoeters. Daarop draagt hij dag en nacht een Feyenoordmuts. Trots op zijn kluppie, en wellicht ook om het misverstand en gedis te voorkomen dat hij een Ado-Den Haagsupporter is. Kom zeg.

Vanavond Storm!

Nog effe de spanning opvoeren, de handen voor Storms' ogen. Maar vanavond is Storm helemaal te zien!

Boris aan het bloggen? En, bestaat Storm wel?

Hoeperdezwaaistaart! Zo dadelijk gaan we naar het strand. Dan komt Storm ook, zal hij mij ook gemist hebben? Sommige van mijn bloglezers denken dat ik Storm in mijn hoofd bedenk, dat hij niet echt bestaat. Ze schrijven dit in persoonlijke mails naar een Henk. Dit onterechte vermoeden is aangewakkerd door het uitblijven van een kiekplaatje van Storm. Nog nooit heeft iemand Storm op mijn blog gezien. Hij bestaat echt! Ik zal een Henk eraan herinneren dat hij zijn plaatjesmachientje naar het strand meeneemt. De onthulling van Storm zal niet lang meer duren!
Misschien, en dat zou helemaal kattendol zijn, komen we Boris ook straks tegen. Alhoewel, op de laatste foto die we ontvingen zit hij achter de werktelevisie. Boris ga je bloggen?
Staartezwaaigroeten met veel strandwaai, Diva

Terug uit Bergen aan Zee

Gisteren was onze laatste vakantiedag. Een Henk, rara welke (!), had 's avonds zijn koffer al ingepakt. De ander begon 's nachts pas met een beetje verzamelen van eigen dingen, allerlei schrijfspullen terug in een platte doos, en stempel plakband postzegels: zeg maar bureaudingen, in een reisschrijfdoosje. Schilderijtjes van Hellah en Dalai van de muur, ook de engel die al meer dan tien jaar meereist, en de volgende ochtend pas de kleren en slaapmiddelen (dat zijn geen medicamenten maar grote lakens) bij elkaar gezocht en om mee terug te nemen. Al snel na mijn ochtendstrandbezoek kwam Abdel ons ophalen om naar huis te rijden in een ruime auto. Mijn kleedje op de achterbank, daarnaast een Henk en voila, daar gingen we.
Ik keek voor het instappen nog één keer naar de hemel boven de zee. Zag ik daar het windzeil van mijn zeilvriendje langs de lucht jagen? Dezelfde als die op de foto staat? Ik weet het niet, ook ik kan niet dwars door de duinen heen kijken... Had ik het mogen bepalen, dan waren we gewoon even gaan kijken. Het huis waar we wonen blijft toch wel wachten, toch? Dat strandzeilen is staartendol kicken! Als er veel waai is dan duwt de wind de strandparachute waaraan een kustskelter vastzit gigahard vooruit. Op de foto zie je de parachute niet, die bleef heel hoog in de lucht wachten totdat ie verder mocht. Maar met hem en deze kustskelter ben ik een keer heeeel hard mee wezen rennen. Ja, ik kon hem bijhouden! Daar is wel een foto van, maar daar zijn we niet op te zien omdat we zó hard gingen, dat we al uit zicht verdwenen waren voordat een foto ons inhaalde.

'Storm' over Bergen aan Zee

Vroeg ik in mijn vorig bericht of mijn grote stoeivriend Storm in mijn dromen wilde komen, is mijn wens niet in mijn slaap maar de volgende dag vervuld.
Aan het strand en over de duinen raasde een woeste wind die de golven het strand opjoegen, het zand als in een woestijn met miljoenen kleine korrels tegelijk door de lucht liet jagen, en de wind bulderde hier oorverdovend doorheen. Het was eb, maar de harde wind blies en duwde het zeewater ver het strand op. Wat een mooi bijgevolg had: er ontstond een schuimlaag die zich aan de uiteinden van de zeezomen samenbalde tot schuimkoppen. Deze werden door de wind dwars door de opwaaiende scherpe zandkorrels gegooid. Geinig joh, net als in september bij de Zussenroedelmidweek van Henk en zijn zussen op Texel, rende ik hier als een wervelwind achteraan. Maar ik kreeg ze bijna nooit te pakken, was ik heel dichtbij dan spatten ze als afwaszeepbellen uit elkaar. De Henken hadden zich onherkenbaar (althans voor tweebeners) diep in hun jassen gehesen. Zij meenden dat de natuur en de weergoden dit alles veroorzaakten. Niets is minder waar. Ik wist wel beter, mijn vriendje Storm uit Loosduinen had dit alles bedacht. Zo was hij toch even bij me om samen te dollen. Bedankt Storm! De gedachte aan jou beklijfde middels de talloze strandzandkorrels die in mijn vacht mee naar huize Noviomagum gingen!

Bergen aan Zee: wind of watergeluiden

Sinds laatste zaterdag wonen we in duinhuis Noviomagum. Het staat op een duin in Bergen aan Zee. Gaan we de deur uit, trap af, dan hoeven we enkel even linksaf te slaan om via mul zandpad op het strand te komen. De zee is dus heel dichtbij. Ik, met mijn supersterke viervoetersoren altijd, maar de Henken vooral 's nachts, horen om het huis de spelende en soms straffe wind. Is de wind verderop gaan buurten, dan hoor je het eb- en vloedgeroezemoes van de zee. Prettige geluiden zijn het.
Het klinkt anders dan al het water dat maar heen en weer gaat langs de kust van Kijkduin, omdat het iets verder weg is van ons huis in Loosduinen.
We wonen een volle week in dit huis, voor de lol, en niets anders. Tweebeners hebben hier een naam voor: vakantie. Tsja. Het is nu zoals ik zou willen dat het altijd is; heel veel samen. Buiten en binnen. Binnen met elkaar en tweebenervrienden. Tot gisteren was er zelfs een wat verlegen blonde viervoeter bij. Ze vond mijn wild gedrag maar zo zo. Toch, toen we langs de zee draafden reageerde ze vrolijk op mijn uitdagen. Morgen, nee vandaag dinsdag, komt een kleine viervoeter met zijn bevriende tweebenerbetermaakmeneer (volgens de Henken een van de beste dierendokters) op bezoek. Als ze op tijd zijn, voordat het donker is, kunnen we samen naar het strand. Zij nemen geen nachtkleed of kraakmandje mee, dus, blijven niet zoals Farahlief slapen. Doeterniettoe hoor, want als ik slaap dan vergeet ik toch wie er verder in Noviomagum zijn. Dat weet ik alleen zeker van de Henken én Farah die tot woensdagochtend blijft.
Ik ga mijn slaapplekkie opzoeken, dromen van speelgrage viervoeters die ik langs de zee hoop tegen te komen. Tot nu toe nog geen huskygenoot gezien, jammer, dat maakt het missen van Storm, een van mijn grootste makkers, staartelang groot. Kom je vannacht in mijn dromen Storm?

Wat?

Je ziet het goed, hier sta ik uitdagend tegenover mijn Holtens vriendinnetje Sappho. Maar waarom nu dit kijkplaatje? Omdat Sappho en haar tweebenerbazinnetje een nieuwe uitdaging zijn aangegaan. Zij zijn aan het bloggen geslagen. Berichtjes over Sappho en de wereld, met vooral veel leuke en mooie foto's. Ga maar eens een kijkje nemen: HIER!

Hieperdestaartzwaai: Jacky is jarig!

Jacky is viervoetermaatje van KoekjesenknuffelMarianne bij Proefdiervrij. Heel soms is Jacky bij haar, want ze woont ergens anders bij familietweebeners in Zoetermeer. Vandaag is Jacky 1 geworden! Gefelicistaart Jacky.
Kwispels en tot ziens!

Boris

Twee viervoeters van verschillende afkomst, ras noemen tweebeners dat, die met elkaar de liefde hebben bedreven waaruit jonkies voortkomen, zijn vaak erg leuke honden. Dit geldt eigenlijk ook voor tweebeners uit niet hetzelfde werelddeel (al bestaan er gestoorde tweebeners in de politiek die dit het liefste zouden verbieden). Een viervoeter met een moeder en vader van verschillend soort, is niet alleen vaak wauweldewoefel leuk, ze zijn meestal ook sterker van lijf en leden. Dat komt omdat er geen tweebener aan te pas is gekomen die heeft uitgemaakt wanneer en met wie een hondenbeest vrijt. Zodra tweebeners dit uitmaken, dan komt het voor dat ze een teef misbruiken als pupfabriek. Dat heeft dan nogal eens gevolgen voor organen of botten. Botten zijn dus beenderen, ik bedoel dus geen slagersbot.
Boris, die ik af en toe op het strand tegenkom, is zo'n mengeling. Zijn vader of moeder was een husky en de ander -zou ik zeggen- een rottweiler. Hij is beremooi! Bijna helemaal zwart is hij, met twee heel lichtblauwe Dalai-ogen, daarboven een bruin vlekje: net zoals ik heb maar bij mij zijn ze wit. Eén van de schoonheidsidealen zouden tweebeners zeggen, net zoiets als een moedervlek op mensenwang. Het zal wel. Feit blijft dat Boris een mooi lekker ding is!

Gouden kwispel voor Heerenveen

Heerenveen: De eerste foie gras-vrije plaats in Nederland

Heerenveen wordt vandaag gehuldigd door Stichting Wakker Dier als de eerste plaats in Nederland waar geen foie gras meer wordt verkocht. Meer dan 40 restaurants en cateraars in Heerenveen hebben, na overleg met Wakker Dier, besloten dit product niet (meer) op de kaart te zetten. Foie gras is een omstreden product, vanwege de zeer dieronvriendelijke dwangvoedermethode. Heerenveen is hiermee de eerste plaats in Nederland die geheel foie gras-vrij is. Wakker Dier onthult bij een van de ingangswegen van Heerenveen een groot verkeersbord met daarop in het Nederlands én in het Fries: “Heerenveen, de eerste foie gras-vrije stad van Nederland.”
Foie gras is een vervette ganzen- of eendenlever. De productiemethode is zo dieronvriendelijk dat deze in Nederland bij wet verboden is. Vele winkel- en horecabedrijven hebben om deze reden besloten foie gras links te laten liggen, zoals Bijenkorf, Makro, Rabobank, KLM, het restaurant van de Tweede Kamer en vele andere restaurants. Onlangs haalden ook de luxe hotelketens Mövenpick, Bilderberg en Carlton foie gras van de kaart. Ook koningin Beatrix serveert geen foie gras meer bij staatsbezoeken. En nu heeft zelfs een hele stad verklaard foie gras af te wijzen.
Voor de productie van foie gras worden eenden en ganzen gedwangvoederd. Dit gebeurt meermalen per dag, zo’n 2 tot 3 weken lang. Hierdoor worden de levers in korte tijd vijf tot tien keer groter dan normaal. Dagelijks wordt ongeveer een kwart van het lichaamsgewicht aan vette maïsbrij naar binnen gepompt. Hierdoor ontstaat een extreem vette, ziekgemaakte lever.
Prachtig dat Wakker Dier dit heeft weten te bereiken. Hulde aan de horeca in Heerenveen! Terecht verdienen ze van mij een gouden kwispel.

Met beide voeten in de modder II (deel 2)

Veel vaker dan bij de reacties onderaan een bericht te zien is, reageren lezers op een blog. Dat doen ze via een gewoon mailtje of mondeling. Lezers lazen het fragment uit de bundel met Henks' dagboekverslag met plezier, daarom nog voor een tweede maal een fragment uit zijn bijdrage aan Met beide voeten in de modder II. Nieuwsgierig geworden naar de rest van onze belevenissen op de Haagse tram? Schaf dan de bundel aan, daar staan ook een aantal gedichten en foto's in!

Goedemorgen chauffeur, graag 3 strippen (fragment)

Vanmiddag samen met mijn hond Diva lijn 2 ingestapt. In de stad ga ik dichtbundels en cd’s kopen, daarna reis ik door naar Rotterdam voor een concert. Shoppen en lang alleen thuis zijn, zijn niet zaligmakend voor een husky, daarom breng ik haar naar Mw Zon aan de Laan van Nieuw Oost Indië. Mw Zon bestaat niet, althans, niet in mijn vriendenkring, maar de organisatie waar mijn partner werkt heet ZonMw en ik vind het wel leuk de letters Mw( medische wetenschappen) vòòr de naam te zetten. Enfin, bij ZonMw is Diva een welkome gast. Voordat we daar zijn, stappen we onderweg eerst nog uit op de Prinsegracht. In het gebouw Kunstgreep heeft vriendin Ellen van Toor een atelier. Ik wil haar even gedag zeggen en lege wasmiddelflacons afgeven. Ellen geeft deze aan collega kunstenares Carolien die ze in haar werk gebruikt. Voordat de tram stil staat zie ik Ellen met een schilderij onder de arm op het perron staan! Snel naar de deuren toe die dicht bij Ellen in de buurt komen. Ze ziet ons. We moeten lachen. Diva doet op haar wijze enthousiast mee met gekwispel en gewauwel. Zonder dat ze het weten hebben veel mensen aan de muur een stukje Diva. Het haar dat bij borstelen van haar af komt, wordt bewaard. Dat deden mijn lief en ik ook al met het haar van onze vorige husky. En reken maar dat er jaarlijks heel veel vachthaar van een husky afkomt. Dit kringelhaar gebruikt Ellen vaak in collages en zelfs bij sieraden. Met Ellen heb ik al meerdere keren erg leuk samengewerkt, maakten onder meer een bundel met etsjes van haar en korte verzen van mij. Ook realiseerden we tweemaal een vernuftig vouwvel: het hondenvel en het kippenvel.
We zijn op het perron blijven staan, een paar trams later vervolgen we elk onze eigen route.
Langs een groot gebreid paard en een grote vrolijke kleurrijke Nana van Niki de Saint Phalle wandel ik met Diva naar de 1e verdieping van het kantoor waar Diva allang geen vreemde meer is. Enthousiast wordt ze ontvangen, ik kan weer terug naar de stad, oftewel het centrum.

Met beide voeten in de modder II

Onze belevenissen in de tram nu in een boek! Nou ja, onze, vooral die van Henkdicht hoor. Maar ik reis vaak samen met hem, dus schrijft hij ook over mij. Met beide voeten in de modder, deel II is verschenen bij Uitgeverij De Brouwerij. Daar is de bundel rechtstreeks te bestellen. Maar in de boekwinkel is dit boekwerk ook te koop hoor, kost maar € 17,50. De andere dichters die er in staan zijn Guido Utermark (over Theater Zeebelt),Eva Meijer (Vogelasiel De Wulp),Diann van Faassen (tippelde mee in de Doublet- en Geleenstraat) en Andy Willoughby & Bob Beagrie zochten naar Engeland in Den Haag.

Hier volgt een dagboekfragment van Henk:

"Er stappen een paar donker geklede mannen in. Ze kijken rustig om zich heen, hebben een beetje stoere uitstraling aangemeten. Dichterbij gekomen zie ik een zilverkleurige V op hun jas. Ah, beveiliging dus.
Ik raak met ze in gesprek. “Is het een toevalstreffer dat ik u zie?” Nee hoor, heel geregeld rijden ze op deze lijn mee. Eerder was het in de Sprinter, nu is het de Randstadrail waar sommige gasten nogal eens trammelant maken of ruzie zoeken. Daar ben ik niet bang voor,
het is en blijft deze rit rustig.
Bij het Forepark stappen deze ordebewakers uit, tegelijkertijd, zij het bij een andere ingang, stappen weer twee mannen in, ook met een V op hun kleding die er anders uitziet dan bij de vorige mannen. Komen ze van hun werk in hotel of dergelijke? Nee, het zijn ook ordebewakers die dienst hebben op RR 3. Ze zien er alleen iets anders uit omdat ze bij een ander bedrijf in dienst zijn die ook voor de HTM werkt.
Bij de eindhalte stappen ze met mij en de weinig andere reizigers uit. Eén van hen kijkt me nog eens aan, knikt naar de hond en zegt dan “u hebt een mooi beest”!

Wanneer we weer naar huis gaan, zit een bejaard paar tegenover mij. Nee, tegenover ons moet ik zeggen: als mijn hond erbij is dan ben ik niet alleen. Glimlachend kijken ze naar Diva, af en toe glijdt hun blik mijn kant op. Alsof ze aftasten of een gesprek beginnen wel of geen zin heeft. Ja hoor, ik ben ‘goedgekeurd’. Misschien is het een aangeleerde voorzichtigheid, calculerend of de onbekende persoon vriendelijk of bot zal reageren. Tot twee haltes voor het eindpunt blijven we praten. Zij hebben hun hele leven honden gehad, nu ze ouder zijn willen ze geen nieuwe hond meer, stel je voor dat er iets gebeurt en de hond wees wordt? Ik begrijp het wel. Toch opper ik dat ze niet persé aan een jonge hond hoeven te beginnen, maar misschien een seniorenhondje uit het asiel kunnen halen. De vrouw die bijna onophoudelijk Diva die tegen haar benen is gaan zitten aait, weifelt. Haar man neemt elke mogelijke illusie van haar meteen weg, hij ziet te veel bezwaren. Maar, zou hij te maken krijgen met een schrijnend geval, een aanlopertje of zoiets, dan zou hij hem in huis halen. Je weet het dus nooit. Nee.
Sommige stukken tussen twee haltes in rijden we heel hard. Wel net zo hard als een trein, tenminste, zo voelt dat. Wanneer er af en toe een kleine stilte valt, kijk ik uit het raam het nachtdonker in. Bij haltes waar we vaart minderen kijk ik naar de mensen op de perrons. Mensen die niet met RR3 mee hoeven kijken terug.
Ik denk aan een gedicht van Vasalis, zij noemt een verlichte avondbus over de Afsluitdijk een rijdende huiskamer. Zelf zou ik een tram in de avond een rijdend aquarium noemen. Een afgesloten ruimte waar van alles te zien is. ik weet alleen niet of aquariumvissen ook echt (terug)kijken naar mensen.

Asielpoes en -hond figureren in Proefdiervrijspotje

Texel, nog een keertje

Er zijn tweebeners die van het bestaan afweten van enkele Texelfoto's die je gerust pikant mag noemen. Pikant heeft altijd betrekking op tweebeners, dus dan weet je wel dat het niet over mij of mijn maatjesviervoeters gaat. Ondergoed, babydolls, nachtjaponnen en rode slaapboxers: ik hoef dat allemaal niet aan. Ik denk dat niet-voervieters dit allemaal dragen uit verlegenheid, om warmte, bescherming of om bij iemand een bepaalde indruk te maken. Daarmee heb ik niets van doen, daarom laat ik die foto's van de Zussenroedelmidweek hier niet zien. Nou ja, een uitzondering maak ik voor iemand die een staartemooi bedrag overmaakt naar mij voor een volgende roedeldag.

Wat ik ter afsluiting hierboven nog wel laat zien, zijn kijkplaatjes met mijn knuffellievelingen uit Apeldoorn en Holten. Behalve tussen ze in slapen mocht ik ook stiekem bij ze op de royale bank zitten. Wees gerust hoor, als jij een volgende keer dit Texelvillaatje huurt zijn er geen haren van mij meer te vinden. Ze waren er door de zeewind al afgeblazen of los geaaid door de gezusters midweek.

Dierendag

Het oude paard

Ik denk nog vaak aan het oude paard,

het oude paard dat moeizaam de ploegschaar

door de zware vette aarde trok.

Het vloeken van de boer al niet meer hoorde.

Ik zag hem ouder worden dag aan dag

zijn kop steeds dieper naar de grond gebogen.

Eens zag ik hem op zijn vrije zondag staan.

Hij keek mij aan met twee betraande ogen.

Ik streelde zacht zijn kop en liet het hek wijd open staan.

Wim de Vries (1923-1994)

Uit: Woef, tjielp, knor - Rainbow Essentials - Amsterdam 2009

Terugblik Texelweek - Ezels

De Henken gingen eens met mij toen we op bezoek waren bij een trouwe vriend in Gex (Frankrijk), naar een tuin waar een roedel husky's verbleef. Ze waren heel nieuwsgierig hoe of ik op mijn familie zou reageren. Ik heb ze toen teleurgesteld. Niet de husky's boeiden mij, maar een ezel die bij hen in de grote tuin liep. Daar moest ik aan terugdenken toen we op zonnige Texeldag gingen fietsen en uitkwamen bij een veld waar vijf ezels stonden te eten. Hun tweevoetervriend, de schrijver en dichter Theun de Winter, had ze net een partij smakelijke hooi gegeven. Met de Zussendagzusjes en oudste zwager mochten Henk en ik naar de ezels. De tweebeners interesseerden de ezels niet zoveel, maar toen ze mij zagen kwamen ze allemaal tegelijk naar me toe. Oei, dat vond ik echt gezegd niet zo prettig. Ze zijn groot hoor, en net als paarden kunnen ze bij schrik of boosheid flink trappen. Dat waren ze vast niet van plan, maar ik dacht daar wel eventjens aan. In mum van tijd stonden ze om me heen, wegwezen, dat wilde ik onmiddellijk. Henk begreep me wel, maar hij werkte niet meteen mee omdat er in de buurt van dat draad was met geheimzinnige eigenschappen. 'Welnee,' sprak Theun, 'er staat geen stroom op'. Stroom? Wat is dat? Dat heeft toch met water te maken?

Theun was zo braaf om de draden bij het hek weg te halen. Ik kon er door, mocht in zijn auto zitten en toekijken hoe ze door mijn tweebenervrienden werden geaaid en achter de grote oren (langer dan de mijne!) gekroeld.

Wat een mooie vacht heeft Steffi (staat rechts vooraan) hé? Links op de voorgrond staat Chris, hij probeerde mij uit te dagen!

Ik hoorde daar ook dat Henk nog een naam heeft: anthologieter... zo wordt hij genoemd door de Multifunctionele Ezelvereniging Texel i.a. (in amore). Iedereen die deze vereniging steunt bij het stimuleren van de Ezelkunst en -cultuur, en de Ezelkudde op Texel, krijgt een bijzondere naam.

Daar ga ik nu niet verder over uitweiden (leuk woord is dat hé?), ga gewoon eens op bezoek bij deze Ezelsite.

Terugblik Texelweek - slapen

Het was de bedoeling dat ik op het speciaal meegenomen zachtZwitsers laken naast Henk zou slapen in de villa waar ik tijdens de Zussenmidweek verbleef. Maar, elke nacht ging ik op de meisjeskamer liggen, tussen Jet en Tinie in. Dat vond ik nét iets gezelliger. In de knieholtes van Jet, langs Tinie's ontspannen benen uitgestrekt, en soms aan het voeteneinde. Dat deed ik vooral wanneer ik vond dat zij te veel woelden: van linkerkant naar rechterzij en ga zo maar door. Alhoewel ik heel snel weer inslaap, vond ik dit steeds wakker worden wel een beetje vervelend wanneer je net aan het dromen bent over een drom husky's of Texelse ezels. Het was ook wel warm hoor, tussen en naast twee vrouwen te liggen. Of wist je dit zelf ook wel?

Ik ben geen vroege opstaanster, graag blijf ik een beetje uitslapen. Dat deed ik niet altijd in deze vakantieweek hoor, bereikte het geslof of geklepper van slippers mij van iemand die uit bed was, dan ging ik al gauw kijken wie zich aan het wassen was. Ja, ik hield alles en iedereen in de gaten.

Soms sprong ik weer even terug op bed, om geknuffeld te worden door Tinie of Jet. Jet schrok wel eens van mijn enthousiasme boven op de lakens, dat zie je op de foto. Dat vermoed ik althans, waarom zou ze anders een hand voor haar mond houden? Vermoedelijk vindt ze dat de Henken me te prinsesselijk behandelen. Want Sappho, die bij mannenbaasje in Holten was gebleven, mag zelfs niet het zeil van de slaapkamer betreden! Streng hoor. We hebben toch een schone vacht? En de haren die we verliezen haalt de wind met het wapperen er toch af? Van Belle, de familie Pol-boxer die vaak bij Tinie en haar tweebenerman is, weet ik het niet. Als ik beide viervoeters weer zie zal ik ze aansporen wat ondeugender in huis te worden. Braaf zijn is meer iets voor hondjes van het klikkertjesformaat. Toch?

Mazzel is hier niet meer...

Vrijdag, terug van Texel, ontvingen we een droef bericht: Mazzel, met wie ik afgelopen zomer nog heerlijk over velden en door de bossen rende, is gaan hemelen. Mazzel, de lieve golden retriever met wie mijn voorganger Dalai jaren terug in het bijzijn van Van Praagvriendentweebeners op het eiland Schiermonnikoog vertoefde. Voor Mazzel was het natuurlijk het belangrijkste dat ook zijn tweebenermaatje Annelies daar bij was. Mazzel, uit onderstaand gedicht. Deze Mazzel, vrolijk en sterk genoeg om ruim 13 jaar te worden. Dertien jaren, dat is voor ons viervoeters eigenlijk 91 jaar, maar tweebeners gaan anders met de tijd om, tellen anders. Mazzel, ik weet zeker (waar tweebeners nog wel 's naar gissen) dat je nu bij allemaal hondenvriendjes in een andere wereld bent. Een wereld waar geen nare tweebeners bij kunnen komen, een wereld waar geen kriebelsteekbeestjes en levensgevaarlijke teken bestaan.

Een wereld vol velden, duinen, wouden, beken, riviertjes en hier en daar een uitdagende modderpoel, dáár ben je nu. Samen met viervoeters die aardse aangeleerde valsigheid hebben achtergelaten, samen met viervoeters die hun door rare tweebeners geroofde oren en staarten weer terug hebben, samen met jou bekende viervoeters en lievelingen van tweebeners die jou kenden en lief hadden. Ja, lief hadden, want je was een grote kanjer. Dankzij je tweebenerbaasje heb je een heel goed en mooi leven gehad. Wat heb je haar en vele anderen een vrolijkheid en plezier bezorgd! Dankjewel hiervoor Mazzel. Je hebt daarginds, met in de verte tweebeners waar je heen kunt wanneer je wilt, vast mijn woefelgewauwel wel gehoord toen ik begreep dat je vertrokken was. Een heele grote knuf en duizenden kwispels, je Diva

Ter herinnering aan Mazzel

Mazzel

Kijk nou toch:

die luchten de verre zee het brede strand daar zit

vast wel een gedicht in wat een licht wat een wijdte

vind je dàt niet schitterend?

Hee, héé – waarom zeg je niets?

Ik heb wel een potloodje bij me en ’n blokje papier

wil je het hebben? Allemachtig, verpletterend mooi is

het gewoon volgens mij liggen daarginds een paar

zeehonden komen er door Lenie daar niet teveel van?

Als ik alleen ben doe ik hier wel kustmeditaties zand

schuurt oude huid wind ruimt rommel uit mijn kop.

Kijk nou toch, geweldig die meeuwenvliegers vind je niet?

Krijg je geen zin om te dichten?

Hier moet toch wel een vers in zitten toch?

Brak geworden van woordenstorm wandelt dichter

weg van stem, kijkt naar retrievervriend die

pijlsnel langs Schiers zeerand pleziergolven maakt.

Oh Mazzel wat een mazzel dat honden anders

communiceren, niet ongeremd blaten en

waar woorden overbodig zijn

het praten laten.

Uit: Ik schreef het toch, Holland, Haarlem 2008.

Woensdag 23 september: Roedelmidweek met Henkzussen op Texel

Tram, trein, andere trein, bus, boot, bus, korte wandeling….. en toen kwam ik met de Van Zuidenroedel aan op de bestemming Huize Kamperfolie te Texel. Een soort duinhuis in een park, dicht bij de zee, het dorpje De Koog, en heel veel fietspaden langs en door de duinen. Bij toeval huurde Henk een fiets met grote batterij, die helpt hem trappen wanneer hij een duin op moet of duwt zijn wielen als er veel tegenwind is.
Een luxe voor hem, mij maakt het niet uit: ik ren wel. Vooral als de hele roedel op de fiets stapt: Zus, Johan, Jet en Tinie, en wij (Henk en ik natuurlijk). Dat vind ik het allertofste, allemaal bij elkaar, samen op pad of thuis.
Als de jongere zussen met Henk naar Den Burg gaan om voedsel in te slaan (totaal 15 km heen en terug, met of zonder actieve batterij) dan blijf ik bij Zus en Johan in huis. Is prima hoor, ze vertroetelen me aardig en laten me ook doorslapen in de prettigste luie kamerstoel. Tuurlijk heeft Henk daar wel een reislakentje in gelegd.
Gister was een topdag; met z’n allen naar het strand geweest. Het waaide flink, er waren veel viervoeters en ook aardig wat tweebeners, overwegend senioren. Senioren zijn tweebeners die in hondenjaren ongeveer tien jaar zijn. Tsja… We waren nog maar net bij de ruige zee of ik kwam al een rappe jonge boxer tegen. Leuk gerend en gedonderjaagd samen!
Henk niet, maar Jet had een kiekjesmaakding bij zich. Click, klik, prrrrt, allemaal plaatjes.
Eén daarvan zie je hier. Daar ben ik samen met Anouk en Jari, twee Texelse husky’s. Jari was meteen verliefd op mij, wilde wel met me innig zijn, maar ik taalde daar niet naar. Anouk daagde me uit, en het o zo vertrouwde huskyrennen bleef lekker een tijd voortduren. Ook Jari rende mee hoor, al probeerde hij me tussendoor toch te verleiden tot een knuffelpartijtje. Lauwloene, het bleef gewoon bij rennen en stoeien, en allebei hun vachten geurden ook zo vertrouwd prettig. Ja, husky’s hebben toch een zwaaistaart voor hoor. Henk maakte een grapje bij de tweebenervrouw die bij de husky’s hoorde. Zoiets van ehm: Diva wil wel een maandje logeren bij Jari en Anouk. ‘Oh, dat is goed hoor,’zei ze, ‘dan komt mijn zoon die tijd bij jou in huis.’ Ik zal het wel verkeerd aangevoeld hebben, maar het leek alsof Henk dat niet erg vond.
De zusjes Van Zuiden lachten. Natuurlijk zouden Henk en de thuisblijfHenk mij geen maand willen missen!

Strandweer

Lang niets van me gehoord hé? Dat kwam eigenlijk door een Henk, het ontbreken van een nieuw bericht. Geen opzet hoor, maar er is dan van alles en nog wat om hem heen tijd vragend. Dat gaat soms voor. Denk nou niet dat ik tekort gekomen ben hoor, bijna elke dag zie ik de zee. De laatste dagen is het nogal saai geweest, wat kouder, regenachtiger en minder zonnig. Maakt mij en Henk niet uit hoor. Maar tweebeners blijven dan met hun viervoeters steeds vaker weg. Gek eigenlijk, want de meeste viervoeters willen onder elke weersomstandigheid wel naar het strand. Spelen in het zand, aan de kustlijn, en dit het liefst met een andere of meerdere viervoeters. Maar die kwam ik bijna niet tegen. Gaan ze soms ergens anders heen waar minder wind is. Naar een park? Mmwaah, ik wil niet zeggen mietjesgedrag maar stoer vind ik het niet. Vandaag schijnt de zon al sinds de ochtend. En jawel hoor, het kwikzilver in de weerthermometer klimt iets hoger, en op het strand zie ik meteen weer bekende vriendjes. Ontzettend wild gespeeld en gerend. Af en toe alleen of speelmaatje de zee in om lekker af te koelen. De Henk die met me was wilde naar mijn zin te vroeg weer huiswaarts. Waarom niet de hele dag blijven? Spelen, rennen, rusten en slapen op het terras van Parker Beachclub, dan kan Henk iets drinken en eten en ik na een uurtje weer rennen, spelen, rusten en slapen. Ik ga het proberen dacht ik, vlak voordat we het strand afliepen keerde ik superhard rennend terug. Henk al snel fluiten, ja ja, dat dacht ik al.

Niet meteen (want ik moet mijn husky-zijn eer aan doen) maar na een tijdje keerde ik naar hem terug. Hups, meteen de riem vast aan mijn tuigje en het duinpad op. Ik was lekker moe, liep sloompjes naast de fiets. Thuis wachtte fris water en een bakje eten.

Op de Holterberg

Nog geen week na onze terugkeer van de Rigi, gingen we alweer een weekeinde reizen. Een soort van korte vakantie op de Holterberg. Dicht bij Sappho, haar tweebenerbaasjes en ons gezamenlijk vriendje Marcel. Een woefelwauw mooi gebied, die Holterberg hoor! In de bossen lekkere geurtjes, een klein beetje heuvelachtig, alsof het een miniatuur Zwitserland is. Met de Henken was ik daar niet zomaar hoor. Er werd zaterdagavond feest gevierd omdat Sappho's baasjes met Knuffeltinus en haar mannetje iets te vieren hadden. Veertig jaren getrouwd. Zo, dat is geen kattepies. V-e-e-r-t-i-g jaren met elkander, dat doen weinig viervoeters hen na. Bovendien, tweebeners hebben een andere jaartelling. Op het feest met allerlei eten en drinken (dit laatste vond ik niet interessant, maar de etenluchtjes wel) mocht ik als uitzondering ook aanwezig zijn. Veel bekenden waren er. Maar ik miste Sappho en Belle. Gelukkig kwam ik Sappho wel op de berg tegen, ze mag me wel maar ze vindt me ook een beetje te wild... Toch hebben we samen gerend en gesnuffeld. Toen ik moe was van het spelen met een andere tegenkomer, zocht ik verkoeling. Er was geen beek of meertje, wel een modderplas. Heeerlijk om daar met mijn witharige buik in te liggen. Sappho vond mijn gedrag denk ik ietwat overdreven, ze keek een beetje vreemd naar me. Zoiets van 'Haagse aansteller', onterecht Sapp: een Diva kan toch alles maken?

Van de wal in de sloot en van de sloot op de wal

Lieve verre Proefdiervrijviervoeter Hunter werd er in gereden. Daarna de ook te vroeg hemelende Floris werd er in vervoerd. Alijd met Els aan het stuur. Els van Hans. Een koppel tweebeners met wie je als viervoeter uitstekend geboft hebt. Met Els als particulier chauffeuse zaten ze goed. Nooit iets van ze vernomen over riskante rijstijl, roekeloos gedrag of te hard remmende Els. Els is dus een goede en betrouwbare weggebruiker, zo noemen tweebeners dat. Ik zou met vol vertrouwen in haar vierbandenkamertje stappen. Zou, want er is geen sprake meer van een eventueel toekomstige noodzakelijk of pleizierig tochtje.

Heeft de auto zich een lelijk eendje gevoeld? Was hij het rijden zat? Zin in een ruim bad in de brede sloot aan de Haagse Waterbiesweg? Ik weet het niet. Wél is tot mij gekomen dat Els en Hans zich samen in hun huis bevonden, Hans naar buiten keek en aan Els vroeg: "Els, waarom ligt jouw auto in de sloot?" Toen was het al gebeurd. Ongeremd en zonder inzittenden ging de geparkeerde auto over een grote drempel. Op het moment dat Els en Hans naar de plomp keken was het al te laat, zagen ze enkel nog luchtbelletjes en stukje autodak. Politie, brandweer en ambulance waren snel ter plekke (zo gaat dat bij een gezonken auto). Een bergingdienst heeft de auto weer op het droge gezet. Op de wal, om weggesleept te worden naar de schroothoop. Els tramt voorlopig naar het Proefdiervrijkantoor. Hans en Els, dank voor de bijzondere -niet in scene gezette!- foto (let ook op het vogeltje op de hoed van kijkermannetje).

Waarom? Of: van de sloot....

Waarom staat deze tweebener hier in het water? Kom vanavond terug en je ziet het!

Voorbij, maar niet voorgoed

De heerlijke Zwitserdagen dat wij bijna constant met z'n drieën waren, zijn sinds zondag voorbij. Jammer hoor, de extra wandelingen en wandelingetjes, de aangename luchten en luchtjes, het slapen met op de achtergrond beltingeltangel van de koeien in plaats van een tikkende wekker die doorloopt om opeens te kunnen ratelen, ik mis het al snel zodra we weer thuis zijn. Geen klachten hoor, hier heb ik het ook naar zin. Op strand en in Ockenburgh kijk ik uit naar bekende speelvriendjes en - vriendinnetjes, met de Henken ga ik vrolijk mee naar hun collega's die altijd wel even tijd voor mij maken. Dus, aan aandacht ontbreekt het ook niet. De aandacht van groepjes tweebeners onderweg met wandelen en reizen, die kan ik wel missen, als kiespijn. Oooh's en aaah's en altijd fixaties op mijn ogen. Al snel komen kijkplaatjesmakers en snoerloze beldingen tevoorschijn om op mij te richten. Dan zie ik daarin wel een glimmend oogje, daar wil ik niet naar kijken, draai me dus meestal om. Met het gevolg dat ze nóg langer bezig zijn met die flitstoestelletjes! Ik maak er maar een spelletje van.

Op de terugboot snoof ik de lekkere geuren nog eens extra goed op. In mijn koppetje kan ik met gesloten ogen de bergen terugzien. Deze vakantie is voorbij, maar gelukkig gaan we laat in het jaar terug naar de Alpen, wie weet, met heeel veeel sneeeuw!

Lucerne Pianos (een recital voor mij)

Er hangt in ons Loosduinse huis een treffend aquarelportret van mijn voorganger Dalai.
De tweebeneres Christine die dit maakte, werkt tegenwoordig in Luzern. Luzern, dat is vanaf de Rigi naar beneden en dan varen over het meer. De wal op, het station passeren en vervolgens de klassiek mooi brede en boomrijke Pilatusstrasse in wandelen. Al snel zie je achter grote ruiten allemaal glanzende vleugels en piano’s staan. Voordat we daar naar binnen gingen, vond in de deuropening al een enthousiaste begroeting met Christine plaats.
In Die einzigartige Klavier Verkaufsgalerie was nog een andere tweebener, de jonge zoon van Christine: Vincent Corver. Hij is concert pianist, samen met zijn stimulerende moeder oprichter van Lucerne Pianos, en hij stichtte The London Steve Reich Ensemble. Veel hé, dan moet je wel heel muzikaal zijn en begaafd met vele talenten.
De verwelkoming en overzichtelijke ruimte (want daar houd ik van: veel direct kunnen zien),
nodigden mij na het slobberen van water al snel uit om languit te gaan slapen op de aangename parketten vloer. Het schijnt dat ik een zeker gevoel voor bijzondere klasse bezit, want ik ging niet zomaar bij een piano of vleugel liggen. Nee, ik ging bij de koninklijk grote Bösendorfervleugel liggen. De grootste in zijn soort, ruim anderhalve keer een liggende Henk groot. Ja, zoiets zie ook ik wel hoor.
De Corvers en de Henken hadden het goed met elkaar. Geanimeerde gesprekken, eten en drinken… En toen opeens hoorde ik de naam van tweebenervriend die samen met de Henken mij ooit uit het dierenasiel haalde: Heiko. Heiko? Ging het in Luzern over mijn maatje en saxofonist Heiko uit Den Haag? Ja. Een Henk vroeg iets over het consortium, nee, conservatorium waar Vincent Corver studeerde. Dat was dezelfde waar Heiko leerde saxofonen. De pianist kende de saxofonist. Sterker nog, ze waren vrienden en musiceerden wel samen. Frappant hé? Ook al wonen ze ver uit elkaar ( een sterke viervoeter loopt over die afstand wel enkele dagen), ze zullen elkaar vast weer zien en misschien ook samen muziek maken.
Er zou ook aan dit bezoek een einde komen. Maar voordat we de finale bereikten, ging Vincent zonder dat ik het merkte aan de vleugel zitten waar ik onder lag. Heel zachtjes begon hij te spelen, daarvoor kwam ik overeind. Wuivende huskystaarten mooi jonge! Ik herkende muziek van thuis, een fragment uit Rhapsody in Blue en werken van meneer Bach. Ik zag de Henken boeiend zitten luisteren. Ook voor mijn beide roedeltweebeners zal Vincent hebben gespeeld, maar ik meen woefeldewauwel dat het allereerst een recital voor mij was.

Grüezi, gnädige leserin und leser: Wir fahren nach Stoos!

Na ruim een volle week ‘boven blijven’ hebben we gisteren samen voor een korte dag de Rigi verlaten. We zeilden in cabine aan kabel naar beneden. Stapten uit in Weggis. Even later verscheen op vier wielen HenkZon excollega Marja. Zij zoenden en kwebbelden een weinig, we stapten in en reden grotendeels langs het Vierwoudstrekenmeer richting Morschach. Dat duurde niet paardestaartenlang. Aan de bergvoet stapten we in een steil klimtreintje, op weg naar autoloos Stoos. We waren zoals ochtendtweebeners dat noemen keurig op tijd vertrokken. Want ’s middags zouden de luchtmachten wellicht donderjagen met de weergoden. Nou, dan is het binnen in huis veiliger dan bloot boven op een berg hoor.
Bij Stoos stond een oud zeilcabinetje buiten. Het leek wel speelgoed! Klein en laag, met aan de zijkant zelfs ruimte uitgespaard om houten sneeuwlatten in te bergen.
In 1935, het jaar dat de jonge en mooie Belgische koningin Astrid in Küssnacht verongelukte (de auto waarin zij zat zonk op verzoek van de koning op die plek in het meer), in dat jaar, gingen zeilcabines als op het kijkplaatje voor het eerst aan de kabel van boven naar beneden en andersom. Met Henk en Marja ging ik er voor een kiekjen in zitten. Toen was ie vol.
Gek, vroeger pasten er vier tweebeners in! Nu zijn de glijdende en soms sterk schommelende glijkamertjes veel groter en hoger.
In Stoos waren veel minder tweebeners en viervoeters dan op de Rigi. Helemaal niet erg, al was ik graag een Appelzellertje , BernerSennen of gewoon speelgraag bastaardje of bastaard tegen gekomen. De frisse berglucht bracht allemaal verhalen mee, sommige tweebeners kunnen die verstaan, ik als viervoeter neem ze tot me via mijn geurdopje. Nase, zeggen ze hier. Steeds weer kwam dezelfde geur terug: die van berggeitjes in een Alpenweitje.
Ik werd er op den duur een beetje onrustig, ja, zelfs opgewonden van. Hoorde zelfs niet meer het soms echoënde geratel, gekwek, gekwaak en gebrabbel –of hoe tweebeners het ook noemen- van de drie tweebeners. Nou, dat zegt wat hoor! Ze konden wat mij betreft in hun schoen blazen (dat is een uitdrukking hier, zo vanne… je kunt m’n ruggetje op). Ik wilde bij de geitjes zijn. Uitdagen wie de snelste is, en verder… de Henken menen dat ik ook wel trek had. Of ze gelijk hadden, dat laat ik hier maar in het midden.
HenkZon kreeg deze dag toevallig weer eens gelijk met zijn strakke en niet door HenkDicht en mij beïnvloedbare planning: eenmaal droog terug op de Rigi werd de omgeving door nevels onzichtbaar gemaakt en werden de wolken gemolken.

Diva Poem IX - Op de Rigi

Ga met mij mee, achter boerderij Bärenzingel omhoog,
Laat links liggen: paard, pony, de honden Tschina & Cora
En ook de kippen, volg mijn route, daar kan geen gids
Aan tippen. Kijk uit! Raak oranje of blauwwit gedraaide
Weilanddraden niet aan, grote kans dat een onzichtbaar
Iemand (of is het een Henk?) je ergens zal schoppen of
Slaan. Je snuift er de heerlijkste geuren, benzinedampen
Zullen de Alpenbries niet verbeuren, want vierwielers
Moeten beneden in het dal blijven staan. Let op de bloe-
Men; ziverdistels, stengelgentianen en witte anemonen,
Daar mag je naar kijken maar niet aankomen. En zie, hier
Is het naar mij genoemde Divaspeelweitje, met werptak-
Ken, koewaterbak en, sorry Jacqueline*: geen berggeitje.


Jacqueline van der Waals schreef een nog altijd veel gelezen
lief geitendichtje, staat ook in de bloemlezing Woef, tjielp, knor.

Varen, varen, over de Brienzersee

We zijn vertrokken uit Ringgenberg, uitgezwaaid vanaf de walkant door grote vriend Victor, en vanaf balkon door hartelijke hoteltweebeners Cilie en Tony, én, vanaf hoger gelegen hotelbalkon wuifden de ouders van Victor, onze lieven Marga & Hans. Dat was een zonnig mooi en ontroerend afscheid. Het schip bracht ons naar Brienz, van daaruit treinden we naar Luzern. Op een volle stoomboot vaarden we naar Vitznau. We stonden aan de voet van de Rigi. Via de oudste bergklimtreinroute kwamen we aan in Rigi Kaltbad. Onze bestemming. Hoog op de Koningin der bergen is het gelukkig iets minder warm dan in het benedenland. Toch is het hier overdag loeiwarm hoor. Tijdens het wandelen waad ik van hartelust door verkoelende bergstroompjes die langs sommige paden stromen. Heerlijk! Als ik 'thuis' in chalet Batafla in de stoel voor het panoramaraam naar beneden kijk, zie ik ver beneden ons de schepen over het Vierwoudstedenmeer varen. Voorlopig gaan wij niet naar beneden. Wél wandelen en lekker luieren op balkon of in het grote huis. Is het avond, dan vliegen er razendsnel en welhaast tuimelend een soort vogels langs de ramen. Dat zijn denk ik geen vogels, de Henken noemen het vleermuizen. Vannacht klingelen de herkauwende koeien beneden ons ons in slaap.

Ten slotte, dank voor de aardige reacties! Mijn hotspot is bijna genezen. Blafferdewafferwoefwaauw!

Ergens aan het meer van Brienz

Om verder te herstellen vertrek ik vanavond in rijdend hotelkamertje naar een kuuroord in de heilzame bergen. De Henken vergezellen me. Maar inbrekers opgelet; er zijn constant logeertweebeners in ons huis en de minilaptop is mee! Het is maar dat u het weet.

Dag beste lezers en bevriende viervoeters, het volgende bericht komt uit Zwitserland.

La Principessa

Zo voel ik me ook wel een beetje, een prinses met een grote kring dierenbetermaakmensen om me heen. Na de twee eerste betermaaktweebener ging ik vanochtend met de Henken al vroeg naar mijn 'vaste' dierendokter. Daar is wederom naar de vervelend irritante plek op mijn rug gekeken. Ik vond dat bezoek wel een beetje eng, zou ze me gaan prikken? Gelukkig niet. En wat ook fijn is, ze zei tegen een Henk dat hij me vanaf nu niet meer met de tuinslang mag besproeien. Ik ben nog steeds wel lusteloos, spelen, fietsen, langs de zeekant rennen, mmwah, even niet.

Misschien voel ik me door de nieuwe geneesdingetjes morgen wat lekkerder. Misschien ook meer zin dan om te wandelen of sowieso naar buiten te gaan. Maar niet getreurd hoor, prinsessen zijn vaak plotsklaps weer blafgezond!

Dank jullie wel tweebeners en schatten Sappho en Josje voor de meeleefberichtjes en gauwbeterwordenwensen.

Hot spot

Ja, dat is ook de titel van een film van Dennis Hopper. Dat is heel iets anders dan mijn aandoening die zo heet. Een Henk ontdekte zaterdagmiddag een wond op mijn rug, tenminste, dat dacht hij. Andere Henk kwam er bij en ze keken er naar, daarbij mijn haren wat wegduwend. Ze merkten toen dat dit voor mij niet prettig was, dat ik last van die plek had, pijn. Pijn en jeuk.

Als de drommel ging Henk met mij naar de andere kant van de Residentie naar een betermaaktweebener. Hij ging het ook eens bekijken. Het was helemaal geen wond! Het was pus die dwars door de huid naar buiten kwam, als gevolg van overgevoeligheid voor vlooienbeet. Best wel akelig hoor. De betermaakmeneer gaf me een grote prik en aan Henk een envelopje met geneesdingetjes. Antibiotica heet zoiets. Omdat ik vandaag, een nacht en een dag later, nog steeds niet wat opgewekter keek, belde Henk met bevriende betermaakmeneer. Vlak daarna kreeg ik weer iets in mijn mond gestopt dat ik moest doorslikken. Mij best, daar doe ik niet moeilijk over. Na een tijdje merkte ik dat de pijn iets minder werd. O wat fijn. Maar de hot spot maakt me ook moe en lusteloos. Zou Henk daarom me af en toe meenemen de tuin in en met water besproeien? 't Zal vast een reden hebben, maar leuk is het allerminst.

Met de post komen soms kaarten waaraan berggeuren kleven, jaaa ik heb zin om naar de Alpen te gaan. Ik droom daar zelfs over, soms denk ik dat de bergen me roepen. Volgens mij maken de Henken plannen, ik hoop dat de hot spot snel weg is zodat ik superfit ben wanneer we echt met de nachttrein naar de koninginneberg gaan. Nu ga ik weer slapen. Veel slapen maakt je sneller beter, zeggen tweebeners. Daar ga ik voor!